O büyük günün geldiğinden habersiz bir şekilde evde zütümü yayarak oturup bir yandan da AoE2 oynarken telefonum çaldı. Sınıf arkadaşlarım yan bölümden bir kaç kız arkadaş yaptıklarını ve onlarında arkadaşlarının geleceğini söyleyip beni de çağırıyolardı. Açıkcası aklımda O varken bir yere gitmek istemiyordum ama ısrarlar sonucu "Tamam lan geliyorum" diye patladığım için gitmek zorunda hissettim kendimi. Zaten ev öğrenci eviydi ve şunu rahatlıkla söylebilirim ki evin zeminini bi taşınırken bir de ayrılırken gördüm. Heryer heryerde terimini ailelerinizden duymuşsunuzdur hah işte aynı o şekildeydi evde. Fazla özen göstermemiştim kendime sadece mavi bir gömlek altına siyah bir pantolon giyip çıktım evden. Kafe ile evin arası yaklaşık 15 dakka falandı ve bende yürümeyi sevdiğim için başladım yürümeye. Bir yandan aklım O kızda bir yandan bizimkilerin yanında ne yapacağımı falan derken girdim kafeye ve bizimkileri gördüm yanlarında 3 kız var -bizimkiler dediğime bakmayın la epi topu 3 kişiyiz- yavaşça yaklaştım yanlarına üstümde kasvetli bir hava var ve ben ileri gittikçe ayaklarım geri gidiyor girmek istemiyorum kızlı ortamlara. Benden haberi bile olmayan sevdiceğimi aldatacakmışım gibi hissediyorum. Masaya ulaştığımda bizimkilerle klagib kucaklaşma selamı kızlara da başımla selam verdim. -gidin tsigalko okuyun öyle ilk tanışmada kızlara haarrrt diye el kol uzatılmaz ama kız uzatırsa da tutarsın- Bunlar kendilerini tanıtırken Aybüke arkadan birine el kol yapınca istemsiz olarak kafamı çevirmiş bulundum. Karşımda her gün aynı dolmuşa binmek için dua ettiğim, denk gelmek, yüzünü görmek, onu izlemek için can attığım biricik sevdiceğim duruyor. Elim kolum boşaldı bi an ve yine salak salak sırıttığıma eminim. Sevdiceğim geldi masaya oturdu herkese selam verdikten sonra bana da başıyla selam verip o büyüleyici ses tonuyla "Merhaba ben Esra. Tanıştığımıza memnun oldum." dedi. O an hayallerimin gerçekleştiği an olmuştu hem adını biliyorum hemde konuşuyorum ulan var mı ötesi. Biz 7 kişi 2 masa birleştirerek yaklaşık 4 saat falan oturduk nerelisin, nerden geldin falan klagib ilk tanışma muhabbetleri. Tabi akşam da oldu kalkalım artık denildiğinde bizim whiteknight'lar kızları evine bırakmayı teklif etti. Kızlarda özgüvenleri kırılmasın diye kabul etti. -yoksa biri arizona kertenkelesi diğeri mayın tarlası tamam benimde elim yüzüm çok düzgün sayılmaz da o kadar da kötü değildim. Kendimi tanıtmam gerekirse 185 boylarında 87 kilo bişeydim o zamanlar biraz da yapılıydım basketbolun getirisi olarak işte şey gibi düşünün çirkin ama vücuduyla kurtarıyor gibisinden.- Yavaş yavaş Esra ile yürürken "Nereye gidiyorsun?" diye sormuştum bana başka biri sorsa eveee diye saçma bi cevap verirdim ama O öyle yapmadı baya semtini söyledi xx dolmuşa binicem dedi. -Sanki bilmiyorum (x- işte bende orda oturuyorum işte öğrenci evi falan beraber gidelim istersene getirirken konuyu benden hızlı davranıp "istersen beraber gidebiliriz" dedi o mükkemmel ses tonu ile sorun olabileceğini düşünürmüşcesine. içten içe oyun havası oynamaya başlasam da dışıma pek belli etmeden "o-oluur" dediğim de farkettim ki kekelemiştim. Tabi kekelediğimi farkedince o kül eden tebessüm yine oluştu dudaklarında, her bir zerremi yakıp kül eden o tebessümü dengemi de şaşırtıyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=wSBviRuCi-E

Unutmadan evinizin/binanızın önüne 1 kap su ve 1 kap yemek bırakmayı unutmayın. iyi geceler dostlar.

Şimdi eve geldim beyler biraz dj ercik dinleyip kendime geldikten sonra yazmaya başlayacağım * Aklıma gelmişken buraya da bırakayım da azcık özümüze dönelim

https://www.youtube.com/watch?v=eShZadF82DA

Teşekkür ederim okuyacağım ama önce eve varmam gerekiyor. *

Aslında aşk acım değil sadece başlangıcı öyle yapmak istemiştim üzüldüm şimdi. Gerçekten de beta bir aşk acısı gibi mi ?

Biten bir şeylerin ardından üzüldüğünüz. Mesela en sevdiğiniz müziğin bitmesi yada yakın zamanda aldığınız bir kitabın bitmesi. Ben bu durumu çok fazla yaşıyorum. Henüz ilkokulda bu durumun başladığını farkettim. 1 liraya almış olduğum simit-ayranın bile hangisi önce bitse üzülürdüm. Önceleri hep okurdum üye olmadan şukulamadan sessiz ve sakin bir okuyucuydum. Bir çok şey okudum tsigalko'nun nasıl bin oldumu yada hikayecipanpa'nın milli oluşu. Çok şeyler okudum ve nasıl moral verdiğinizi, nasıl eğlendiğnizi, nasıl üzüldüğünüzü gördüm. Kendi kendime nasıl eğleniyorlar dedim hep ama artık bende yazacağım. Acısıyla tatlısıyla yaşamış olduğum 4 yılımı size anlatacağım sizlere.

Herşeyin başladığı o gün 16 Ekim sabahı, uykusuzluk ve yorgunluk ile bindim dolmuşa. Adetimdir cam kenarına oturmazsam rahat edemem. O gün iyi ki cam kenarına oturmuşum. Yaklaşık 15 dakika sonra dolmuş durağında beklerken gördüm O'nu yavaşça elini kaldırdı, saçının yüzüne gelen bir kısmını kulağının arkasına attı kısa bir süre saçına kızdı sonra kendi kendine güldü ve bindi dolmuşa. Ne kadar saçma deseniz de "Bir öğrenci uzatır mısınız?" dediğinde sesine bile aşık olmuştum. Yaklaşık yarım süren yolculuk boyunca sürekli izledim onu kaçamak bakışlarla. Elinde telefonu birşeyler ile uğraşıyordu önce kaşları çatıldı sonra beni kül eden o tebessümü belirdi yüzünde. Dolmuş kaza yapsa da daha fazla izleyebilsem diye dua eder olmuştum artık ama ne dolmuş kaza yaptı ne de trafik oldu. Çok hızlı geçen yolculuğun ardından okula yaklaştımı görünce hüzün kapladımı her yanımı çünkü ben inmek için hareketlenirken o hala yerinde oturuyordu. O sırada bütün kasvetimi alan sesini duydum "Müsait bir yerde inebilir miyim?". Aynı okuldaydık beyler heyecanımı tahmin edebiliyor musunuz. Belkide ilk görüşümde aşık olduğum kızla aynı okuldaydık. Yürüyüş yolu boyunca arka çaprazından yürümeye çalıştım hem sapık gibi gözükmemek için hemde yüzünün bır kısmını görebilmek için.

Arada bir müzik atmayı düşünüyorum abi olarak gördüğüm tsigalko'nun izinden giderek. Tabi ki fizy linki atmayacağım saçmalamayın yutub linkleri atıcam *

https://www.youtube.com/watch?v=GhJaZdpcJ-0

Dersleri dinleyemedim aklım O'ndaydı. Yüzümde aptal bir gülümseme ile sadece düşünüyordum.

Son dersime girmek için yukarı kata çıkarken O'nu gördüm dersimin olduğu sınıfa girdi adımlarımı hızlandırarak sınıfa girdiğimde kapıya bakarken yakaladım O'nu hem sırasına yerleşiyor hem de kapıya bakıyordu. Göz göze geldik. Gözleri gözlerime bakıyordu. Galiba bir 5 saniye falan olduğum yerde kaldım. Yerime geçmek için hareketlendiğimde bacaklarımın titrediğini farkettim. Ne olduğunu anlayamadan kendimi ilk sıraya attım ki hiç huyum değildir. Cam kenarıdır yerim kendimi daha özgür hissederim orda dışarı bakar kendimce bulutlara isim verir, rüzgarın sesini dinlerim. Kısaca cam kenarını severim işte.

Ders boyunca nasıl konuşsam, nasıl yanaşsam diye düşündüğümden ne not almıştım nede hocayı dinlemiştim. O an dahiane planımı ortaya koyma vaktiydi. Önce selam vererek izin isteyecektim oturmak için sonra da notları isteyecektim facebooktan atarmısın diyerek hem ismini öğrenecektim hemde arkadaş ekleyim konuşacaktım. Herşey mükemmeldi. Yerimden yavaşça kalktım O'na doğru ilerlerken telefonu çaldı apar topar sınıftan çıktığında sadece arkasında bakmakla yetinmiştim. Daha sonra 15 gün boyunca aynı dolmuşa denk gelemedik. istemez miydim sesini duymayı istemez miydim yüzünü görmeyi ama olmadı nasip işte. Ama o kutsal günün gelmesi çok yakındı. Ben henüz bilmesem de.

Şimdiden okuyan okumayan herkese çok teşekkür ederim. işten çıkıcam şimdi eve varınca yazmaya devam edeceğim. Kendinize iyi bakın. Sağlıcakla kalın. Unutmadan evinizin/binanızın önüne 1 kap su ve 1 kap yemek bırakmayı unutmayın. Sizleri seviyorum. Nasip olursa 2 saat sonra falan geliyorum.

https://www.youtube.com/watch?v=FrMH_0HDXpg

Gitmeden bir müzik daha bırakayım.

Şimdi biz efkarlandığımız, üzüldüğümüz, yada çaresiz hissetiğimiz anlarda açıp Müslüm Gürses, Sezen Aksu falan dinlerken bu Amarigalılar ne dinliyor, efkarlarını nasıl yaşıyor bu ecnebiler

Dün gece 5e kadar yazdın dıbına kodum bide uzun uzun yazıcam dedin ne bu şimdi

Anıtkabir

Öbür taraftan nasıl öldüğünü yazacak daha durun

5 saat oldu yazsana la gayri

Öldü çocuk uzatmayın