her yol bizim eve çıkardı
koşar adım geç vakit
unuttum
gecelerin bir hüznü vardı
artık gündüzün de var
unuttum
uzun kara bir çocuktu aşk
zütürdüler, astılar
kör bir terzinin makasıyla
hayatı daralttılar
açtım televizyonu, baktım
birçok maymun

bu suç belki affolur,
n'olur n'olur n'olur
kendini bana ver!

be it ever so humble, there's no place like home.

sıcak bir salon, battaniye ve ailem.

ilginçtir ki, bu arayışıma bir daha asla kavuşamayacağıma inanıyorum.

kendimi görmüş geçirmiş olarak niteliyorum artık.

dışardan belli etmesem de pek çok farklı insanla bir şeyler paylaştım, hayatıma bir sürü kişi girdi. gerçekten öğrendim ki, hiç kimseyi yargılamamak gerekiyor.

ayrıca bir şey daha öğrendim: aileniz sizin her şeyiniz ve onlar yok olduğunda her şeyinizi kaybediyorsunuz.

enteresan, uzun zaman olmuş.

ilginin ve güvenin sığınağıdır. hepimiz onun içinde eşit hak ve sorumlulukları paylaşırız.

beni tanıyanın çıkması şaşırttı.

hiçbir şeyin olmadığına inandığın bir an'ı bile özleyeceksin.

hala varken tadını çıkarın.

neredeyse bir yıl önce uğramışım, yine bir geleyim dedim.

benim için bir şeylerin sonu, bitişi ve hüzün dolu bir huzura erme kavramlarını temsil ediyor bu marş. bir yandan ne taklar yediğimi, suçluluklarımı ve pişmanlıklarımı düşünürken diğer bir yandan da "amaaaan, zaten her şey batmış ve bunların hepsi çok yakında geçmiş olacak" diye kafamdan geçirdiğim anlarda dinlemek gerçekten büyük bir zevk veriyor.

annemin yemekleri eskisi gibi değil. onları pişirmek yoruyor artık annemi. beni mutlu etmek için zahmete giriyor kadın, güzel hissetmiyorum ben de. aksine üzülüyorum, her şeyin ne kadar değiştiğini gördükçe özellikle.

ama asıl üzücü olan babanı kaybetmiş olmak değil, onunla gerçekte hiçbir zaman yakın olamadığını ve çok az anı biriktirebildiğini fark etmek.

üzücü.

iyi fikir, evimde de yok gerçekten. halıda oturmaca mantığı güzel, sanırım bir halı alacağım.

size neler evi hatırlatır? bana evi hatırlatacak bir şeyler lazım şu an.

not: kerhaneyle, huurlukla ya da o kokuşmuş ananızın amıyla ilgili yüzümdeki hiçbir kası oynatmayacak şakalar yapıp tadımı kaçıracaksanız şimdiden gibtirin gidin.

hiç kimse açmamış böyle bir başlık. garip.

hayatımda ilk defa bir arkadaşımı kaybettiğim için çok üzgünüm.

beni önemseyen çok az insandan biriydin, beni seviyordun, iyi olmamı istiyordun, beni düşünüyordun. senden başka da gerçek anlamda kimsem yoktu.

hepsinden önemlisi sen bana bir şarkı verdin, bütün dünyada kimsenin yapamadığı bir şey bu kahrolasıca katı müzik zevkim yüzünden.

ne zaman dinlesem sen geleceksin artık aklıma. zeybek gelecek, rakı gelecek, ouzo gelecek, deniz, kum, güneş, sahil gelecek... o ölüm merdivenlerinden şakalaşarak en tepelere kadar çıktığımızda gölgenin altına uzanıp bana kitap okuduğun an gelecek aklıma.

sen benim kardeşimdin yahu, ben nasıl kaybettim seni?

kendime rastlamak istiyorum.

afiyet olsun. alkolsüz hayat mı geçer, imkansız.

öldü mü bu?

hiç de sevmezdim, niye bilmiyorum. hoşlanmıyordum.
arkadaşım sana bayılırdı ama, favorisiydin.

çok yanlış sulardasın canım *

yağlı kabarık saçlı sefil obez huur çocuklarından değilim.
daha çok kendi yağında kavrulan, şarabını yudumlayıp opera aryaları dinleyen, dinledikçe hüzünlenen, melankolinin kollarına kendini iyice bırakan; ciksten, aşktan, eğlenceden insanlardan bıkmış usanmış bir zavallıyım.

aptal.
zaten az önce açtığın aptal başlığı da gördüm; içimden "ne kadar aptal bir huur çocuğu yazar bozuntusuymuş bu böyle" diye geçirdim, nickin de zaten ayrı bir tiksinti yarattı.

şimdi de gelmiş buraya, üç kuruşluk yazım kuralları bilginle hiçbir manası olmayan bu aptal entryyi giriyorsun. bre aptal oğlu aptal, açıklamalardan önce iki nokta işareti kullanılır.

imkansız.
ancak benden sonra en büyüğü olabilirsin.

beni sevecek insanlar oluyor. tiksinç kişiliğimde ne buluyorlar bilmiyorum ama, oluyor bir şekilde işte.

asıl mesele şu lakin: ben hiç kimseyi sevmiyorum.

insan en pislik varlığı zaten şu koca evrenin.