katarin al eczaneden. hap. işe yarıyor

Beni hatırlayan birileri hala kullanıyor mu sözlüğü merak ettim lan.
eski tadı çok uzun zaman önce kalmadı sözlüğün peki ya eskilerden kimse kaldı mı acaba dedim gece gece bi an aklıma geldi
var mı beni hatırlayan biri beyler?

kimsenin kölesi değil.
hoşgeldiniz

not:daha uzun bir nick6 daha sonra editlenecektir

şukuladım ve amin dedim panpa.

bu geceki duamda senide unutmayacağım umarım. yolun açık olsun, Allah kavuştursun..

ulan dıbına koyim etkinliği takibe aldık. zırt pırt ayarıyla oynuyorlar bildirim gelip duruyor. yeter serkan yeter aq.

oynama şununla fazla bozacan amk.

@2
entry-nick

bu arada ailem bana da sorardı o zamanlar, hasta mısın neyin var diye.

bir gün hatırlıyorum yine yataktaydım, erkenden yatmıştım. o günlerde lise okuyordum. eve geldim bir şeyler atıştırdım evdekilerin zorlamasıyla. aslında sabahtan beri sadece sigara içmiştim ve bir tane snickers yemiştim ama yemek yediğimi söyledim çünkü yiyemiyordum artık yemek. yemek yemek midemi bulandırır olmuştu.

zaman zaman sigarayı bile içemeyecek, paketten çıkartıp yakamayacak bir zihniyet ve ruh halinde oluyordum.

neyse geldim yattım yatağa, 15 dakika kadar sonra tam sızmak üzereyken babam gelmişti yanıma. oturdu yatağıma ve neyin var oğlum falan demişti. hasta mısın, sorunun ne, sürekli uyuyorsun. yardımcı olalım söyle de gibi şeyler söylemişti. bende bir şeyim yok, çok yoruldum falan filan deyip geçiştirmiştim. aslında geçiştirdiğimin farkındaydı babam da ancak anlatmak istemediğim için üstelememişti.
aklıma geldi anlatayım dedim. nedense unutamadığım bir anı bu. yani babamla aram kötü değildir, konuşuruz falan ama birden öyle hiç beklemediğim bir anda yatağıma gelip oturması sanırım benim için o anı ölümsüzleştirdi..

ne kusuru panpa. istediğin zaman yazabilirsin. benim günlüğüm ama sana her zaman yer var.
bende bir zamanlar çok uyurdum. ama artık uyuyamıyorum. uykularımı kaçırıyor düşüncelerim.
geçmişi silip atmaktan ziyade çok küçük olduğum yılları özlüyorum. her şeyden ve her durumdan uzakta olduğum günleri..

(bkz: önüncü nesillerin garip durumu)

uçağı verin ben yaparım

beyni iyice zorladığım günlerdeyiz. akla karayı ayırt edemeyecek duruma geliyorum bazen.

rüya ve gerçeği karıştırıp bazen ona göre bir şeyler yapacakken tam bir anda farkedip zamanında olayın aslını farkediyorum.

küçük kabuslar görüyorum. kısa süreli uykulara dalmaya başladım. 30-40 dakikalık uykular. onlar bile bölünüyor. ara ara birden uyanıyorum ve o an olsaydı kendimi çok ama çok daha berbat hissedeceğim şeyleri görüyorum. heyecan ve korkuyla kalkıp gerçek olmadığını görünce bir oh çekiyorum.

zayıflamaya başladım. başını hatırlamadığım şu süre zarfında 2 kilo rahat verdiğimi düşünüyorum.

olmadık hayaller kurmamı sağlayan şeylerle sık karşılaşıyorum ancak yine de bilmiyorum..

kafam git gide karışmaya başladı.
resmen dalga geçiyor birileri, benimle oyun oynamaya çalışıyorlar.
umarım kafamda düşündüğüm gibidir, her şey paranoyamdan ibarettir ve düşündüğüm şekilde bir yol izlenir.

geçtiğimiz günlerde bana da mı, benle de mi sorularına maruz kalmaya başladım. tamam sorabilecek adam var ama bazıları kendilerini abartmaya başladı git gide.

salak yerine koymaya çalışıyorlar. ya da hiçbir şeyi farketmediğimizi düşünüyorlar.
onlara zamanı gelirse benim dönüş yolunda olduğumu uygun bir dille anlatacağım. işte o zaman suratlarını görmek istiyorum..

var var bak oldu

bazen mehdi gibi hissediyorum kendimi.

dün gece biraz kestiriyordum. sonra birden uyandım ve elimden sanki bir şeyim alınmış gibi hissettim. yatağıma oturdum ve bekliyordum. sadece 30 saniye kadar sonra, uyandıktan 30 saniye kadar sonra telefonum çalmaya başladı. çok sevdiğim bir abim aradı. bazı konularla alakalı olarak kendisiyle konuştuk 10-20 dakika kadar. saat gece 04:30-05:00 arası aradı beni. o saatte uyandım yani.

sanırım bu gün için diyebileceğim başka bir şey yok.

ancak şunu söylemeliyim ki, kendimi sertliğe vermeye çalışıyorum. eskiden nitelendirilişime geri dönerek belki bir çıkış yakalayabileceğimi düşünüyorum. ben artık ben olmayacağım ama..

ama bilemiyorum..

başka çarem yok gibi.

@2
öyleler.

bulunduğum şehirde küçük esnafın dükkanlarının kapılarına çok yakın bir şekilde hafifçe yönelip tekrar uzağa doğru yürüyorum. yavaşça yürüdüğüm için içerideki dükkan sahibi benim müşteri olduğumu sanıp bi' hareketleniyor ama içimden zuahhahahahaha diye gülerek dükkana paralel ilerlemeye devam ediyorum.

neden yaptığımı bilmiyorum ama çok zevkli lan.,

edit:
fotoğraf linkini şu olarak güncellerseniz sevinirim sayın moderatörler.

http://i.ajanshaber.com/2...5/12/28/321956/321956.jpg

uykularım kaçmaya devam ediyor.

bazen çok yorgun düşüp sızıyorum. o zamanlarda da en fazla 45 dakika uyuyup büyük bir çarpıntıyla uyanıyorum. sanki kabusların en büyüğünü görmüşüm gibi.

sadece çarpıntı olsa iyi aslında. bu sabah titremelerde başladı. git gide kafayı yediğimi düşünmeye başladım. düz mantık ve sığ bir şekilde düşünülünce böyle saçma sapan sebep(ler)den mi bu hale geldin diyorum kendime ancak bütün hayatımızın dizilimiş domino taşlarına benzediğini biliyoruz. şu anda kafamı kurcalayan yaşadıklarım ilerideki hayatımı büyük ölçüde etkileyecek türden şeyler anlayacağınız.

bugün bana sorulan bir soruyla bitireceğim bu entry mi.
ya da vazgeçtim. bu soruyu bana soran kişiyle aramda kalsın bu soru.

eksiledim yalan yok.

nedendir bilmiyorum ama eksiledim.
sanırım ruh halim sebebiyle.

anlamak istersen neden eksilediğimi buyur sayın @1

(bkz: bir kaybedenin günlüğü)

sizi dinleyen, yardımcı olan bir yazardır. hayatındaki ters giden ya da gitmiş olan şeylere rağmen hala ayakta durabilmektedir. o saçma hareketlerinizi bu adama yapmayın sizden ricam..

hissediyorum, yakında bir şeyler olacak.

umarım ak pak çıkarım bu işin içinden de sevdiklerimle birlikte..

@18.1.1
olay sadece karı kız değil panpa. o yönden bakma hayata. genel bir kayıp, genel bir düşüş var.
akışına bıraktım ya da kendime yollar çizdim. ama bak yine buradayım.

başka bir çözümü olmalı. yoksa da artık yapılması gereken beklemek, son atışı..

intihar falanda edeyim deme. giberim belanı yavşak. xd

haklısın panpa, beterin beteri var.

ama böyle düşünürsek hep en gibko durumda bile mutlu oluruz. yani saçma ve mantıksız olmasına rağmen şöyle de olabilirdi diyip her şeye normal devam ederiz. ben bunu doğru bulmuyorum o yüzden açıkçası.

yani tamam, daha kötüye bakıp kendini iyi hissedeceksin ama ulan ya şöyle olsaydım diyip kendi durumunda mutlu mesut yaşamayacaksın benim görüşüme göre. belki mantıklı belki mantıksız geliyor şu anda bu yazdıklarım okuyanlara ve sana. ama düşüncem bu.

son olarak senin için yapabileceğimiz tek şey inananlar olarak dua, inanmayanlarsa şans pozitif enerji neyim göndersinler.

eğer konuşmak istersen, inboxım sana her zaman açık panpa bilesin.

kendine dikkat et..