@3 şuktum karşim

anlat panpa dinliyoruz

o senin üvey kardeşindi :/

güldüm bin şuku

@2 güldüm amk

kendimden biliyorum

yaptım resim bulunamadı dedi. hangi pozisyonda gibeyim şimdi seni ?

yarına devam ederim beyler. sümük kalmadı burnumda. iyi geceler

babasından bile 1 tiske yemeyen o 2 ufak beden, o gece birer tokat yemişti, hayatında ilk defa gördükleri adamdan.. ağlamamıştım. acımamıştı hatta. kalktım odadan çıktım. ablam kızardı önce, gözleri doldu. o da geldi arkamdan. yeni bi sayfa derken, nereye düşmüştük böyle ? anneme söylemeye çekiniyordum. sonuçta ne kira ne birşey veriyorduk oraya. el mahkumdu. sessiz kaldım.

o evde ilk hatırladığım şey amcamın hangi sureleri biliyorsun? sorusuydu. sure? dediğimi hatırlıyorum. subhanekeyi sordu bana, bilmiyorum dedim. o anda değişti suratı huur çocuğunun. ablama sordu, o da bilmiyorum dedi. o günün akşamı ablama ve bana birer sure kitabı gibi birşey almış, onları verdi. 2 günde 1 sure dedi. umursamamıştık. okulumuza gidip geliyorduk. 2 gün sonra akşam üzeri amcam geldi ve oturttu bizi karşısına. okuyun sübhanekeyi dedi. okumadık, çalışmamıştık.

dayım eve en yakın olan okula yazdırmaya zütürdü beni ve ablamı. yeni bir macera başlıyordu benim için. okula yazıldık.
annem ve dayım çalışıyordu. amcam aşırı dinci ve asabi bi insandı. halam da onun yanında sessizliğe alışmış, uzaktan köle gibi görünen ama pamuk kalpli bi insan.

yaz ortasında annem geldi tekrar. bu sefer yalnız gitmedi. ablam ve ben de bindik otobüse. o kadar heyecanlıydım ki. o kadar seviniyordum ki bir daha annemden ayrılmayacağıma .. o an unutmuştum geride kalanları. yaşadığım acıları .. yeni bir sayfa açıyordu o küçük adam... otobüsten indik ve evin yolunu tuttuk. annem en büyük dayım ile beraber eve yerleşmiş. ev dediği sıvalı binanın 2. katı. içi, dışı hala beton. ev henüz yapım aşamasında ve bu ev halamlara aitmiş. sonradan öğrendim tabi .. yaz sonuna kadar tadilatı bitti evin. halamlar almanya'dan geldi. bir dairede, ben , dayım, ablam , halam ve amcam ile beraber yaşamaya başladık ..

eve gittiğimizi hatırlıyorum .. oturup yemek yediğimizi. bu sefer doyarak kalktığımı hatırlıyorum .. annemin tekrar gittiğini hatırlıyorum .. tekrar yalnız kaldığımı. küçüktüm.. hiç kimse ile konuşmuyordum, yaşıtım yoktu. olsa da anlamazdı herhalde .. dedem seviyordu beni bir tek. ben de onu seviyordum. evde durmazdı. mantar toplamaya , dağa , bağa zütürürdü beni hergün. babamın ekgibliğini hissettirmemeye çalışıyormuş meğer. şimdi anlıyorum bunları. anlıyorum ve ağlıyorum sessizce ..

ilkokul 1 bitmiş, yaz tatili gelmişti. okuldan çıkarken seviniyordu çocuklar. ben neden sevinemiyordum ? neden olmuyordu ? hiçbirşey hissetmiyordum. ta ki okulun çıkışında dedemi ve annemi görene kadar. ne çanta kaldı elimde ne kalem ne defter. attım herşeyi ve koştum. sadece koştu o ufak beden. koştu ve sarıldı annesine. mutluydu o an.. elma şekeri de yemişti o gün. onu düşünen bi annesi vardı çünkü. güçlü bir annesi.

çok konuşmazdım , hiç kimseye yük olmak istemez , kavga etmezdim. insanların bakışlarını gördükçe hatırlardım babamı. ama ağlamazdım. en azından insanların gözü önünde .. çok erken başlamıştı bu çocuk yaşamaya. çok erken başlamıştı zorlukları öğrenmeye, hazmetmeye ..

günlerin nasıl geçtiğini bilmiyordum. daha doğrusu umursamıyordum herhalde .. siyah önlüklerin içinde gidiyorduk okula. sınıfımızda sümüğünü yiyen bi çocuk vardı. tek onu hatırlıyorum. elmalı şekerciyi hatırlıyorum okulun dibinde ki. alamadığım elma şekerini .. hergün kahvaltı yaptığımız o güzel sofrayı hatırlıyorum.. kıt kanaat geçinmeye çalışan bir aile hatırlıyorum. yük olmamak için sadece ekmek yediğim o kahvaltıyı hatırlıyorum ben. aç yatan 7 yaşında ki bir çocuk hatırlıyorum..

annem öyle bir kadındı ki .. hiç kimseye muhtaç olmak istemezdi. bu yüzden gitmişti şehre. bizim için çabalamak için gitmişti. elin işinde çalışıyordu ve hergün aksatmadan arıyordu. ağlardık hergün kulaklarımız ıslanana kadar o ahizenin başında.. düzen kurmaya çalıştığını ve yakında bizi yanına alacağını söylüyordu her seferinde ..

ilkokula orada başladım. okul ilçedeydi ve hergün erkenden kalkıp, ben , ablam , teyzem ve 2 dayım ile beraber köye gelen servisin yolunu bekliyorduk. babasız kalan bu küçük bedenler annesizliğe de alışmak zorundaydı. anneannem çok titriyordu üzerimize, dayımları tembihliyordu sürekli. seviyordum hepsini ama çok özlüyordum..

kısa bir süre sonra dedemin ve anneannemin yanına taşındık. annemin o evde birkaç gün kaldığını hatırlıyorum. ardından şehre gitti. ben ve ablam kalakaldık yabancılık çektiğimiz insanların yanında .. dede de olsa nine de olsa dayı da olsa her ne gibim olursa olsun. hiç kimse anne baba ve kardeşin yerini tutmuyor, tutamıyor. bunu ilk defa orada anlamıştım. çok erken anlamıştım belki de. çok erken sınanmaya başlamıştı , küçük bedenlerimiz ve ruhlarımız ..

aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum .. o küçük aklımın içinde çürütmüştüm 'baba' terimini. en azından çabalıyordum. köyde ki komşularımıza misafirliğe gittiğimizi hatırlıyorum.. o evin büyüğünün kaskı ile saatlerce oynadığımı , soğuk kış günlerinde tavşan beslediğimi ve o tavşanı gömdüğümü hatırlıyorum ..

içim bir kaç hafta boyunca hiç acımamıştı. birgün ablamla tartıştık. daha sonra ayrıldık. işte tam orada anladım babamın olmadığını. işte tam o anda hissettim o acıyı. hiç kimse ceza vermemişti bize. sessizliğin içinde boğulduğumu hissetmiştim. işte o zaman babam öldüğü için ilk gerçek gözyaşımı dökmüştüm ..

çıkmaz olaydım. ev ana baba gününe dönmüş. babam yaklaşık 1 aydır rahatsızdı. kadının birisi gelip kucakladı beni ve dışarıya çıkardı. herkes gözümün içine bakıp ağlıyor ve birşeyler konuşuyordu. hiçbirşey anlayamamıştım. avluya indim ve atolyeye girdim. ablam ağaçların üzerine oturmuş ağlıyordu. gittim yanına ve ne oluyor abla ? dedim. babamız öldü dedi. o küçük aklımla ağlamaya çalışıyordum ama hiçbir acı hissetmemiştim. allah'ın takdiri belki de, bilemiyorum. ablama eşlik ettim , oturduk o kütüklerin üzerinde ve saatlerce ağladık ..

yaklaşık 5 - 5,5 yaşlarındayım. güzel bir bahar günü o güzel uykumdan ablamın seslenmesi ile uyandım. yüzünde tedirgin bi ifade vardı ve birşeyler söylüyordu. ancak benim aklım ıslak olan yatağımda idi. ablam bir süre sonra çıktı. odanın boş olmasından faydalanıp hemen üzerimi değiştirdim, yatağın üzerine attım battaniyeyi ve odadan çıktım.

ve o kara günden önce son anım .. babam ve ablam ile beraber o buz gibi kış gününde kardan adam yapmıştık.. babamı ilk defa orada gülerken gördüğümü hatırlıyorum. ablam ile her kavga ettiğimizde birbirimizi tokatlattıran o babam, ilk defa kardan adam yaparken gülmüştü...

bir başka hatırladığım şey ise amcamların köye gelmesi .. kağıttan uçak yapıp uçuruyorduk. ilk defa orada eğlendiğimi hatırlıyorum. kısa bi süre sonra tuvaletim gelmişti ve tuvalete kadar dayanamamıştım. avlunun ortasında donumu indirip sıçtığımı hatırlıyorum..