0
Seyithan Seyahat Destanı
Öncelikle hikaye biraz uzun ve ilk denemelerimden. imla hataları için kusura bakmayın. Zamanı olan arkadaşlar okurlarsa ve ekgib yönlerini iyi yönlerini seviyeli bir şekilde eleştirirlerse iyi olur. Şimdiden teşekkürler.
Yağmur damlalarının, mahalleye ufak, ürkek dokunuşlar yaptığı bir günün mehtaplı ve soğuk akşamında, fazla eski olmayan turuncu renkli apartmanın temiz fakat parlak olmayan pimapenlerinin bir kısmından ışıklar süzülmekteydi. Bu ışıkların süzüldüğü dairelerin biri vardı, modern eşyasıyla kendini çok belli ederdi, klasiğe dair hiçbir şey yoktu onun içinde. Klagib bir apartman renginin içindeki, turkuaz renkli bu koltukların yanına çayınızı koymak imkansızdır, kolunuzuda koyamazsınız. Sadece eğimli kenar çıkıntılarına, yumuşaktırlar, dayanabilirsiniz, bu sizi tatmin edecekti herhalde. Sırtınızı yaslandığınızda dibe doğru gömülen arkası, bacaklarınız arasındaki bağlantı sanki Keban Barajından gelen hatlar uzunluğunda gibidir.
Yazın, kumaşından dolayı bu koltuk epey terletebilir. Uykudan aniden uyandırabilir ve terin yapıştırıcı etkisinin altında kendinizi koltuğu yapışmış zannedebilirsiniz.
Zigonları vardır fakat köşeleri sivri değildir, ahşap görünümdedir, fakat plastikte değildir. Çivi yerine adam gibi çelik monteleyiciler kullanılmıştır. Ortadaki masa pek büyük değildir, yine çay koymaya müsait değildir hem çok alçaktır hem her koltuğa uzaktır. Zigonlarla aynı özelliği taşıyan bir eşyadır.
Halıları yine maviye dönük renktedir. El yapımı değildir, ara ara sigara küllerinden dolayı erimelere rastlanabilir gayet doğaldır,o kadar kişi sigara içiyor, hata payı olur hep.
Mavi duvarlarında, yapbozlar doludur. Camlarının kenarlarına çeşit çeşit renkli ve garip çiçekler konulmuştur, cam kenarları böyle süslenmiştir.
işte bu gayet modern evde yaşayan bir aile vardır. Bunlara daha sonra değineceğiz.
O gün, yine sıkıcı bir ilkbahar akşamı, eve misafirler gelir. Bu misafirler, hep gelen misafirdirler. Hepsi üniversite bitirmiş, mühendis tiplerdir.
Bu misafir ailenin en genç üyesi olan Besamet, güler yüzlü bir kızdır. Pek modayla ilgisi olmaz, saçlarını sarıya boyamaz, mühendislik okumuştur. Genellikle işe gider, evde annesine yardım eder, ve elbette bu eve misafir olarak gelir annesiyle beraber. Sadece günde 10 saat çalışır, bazen haftasonu çalışır, hayatı böyledir yani.
Onun annesi Fitnat, ticaretle uğraşan ve isminin anlamı gibi çok zeki olan bir kadındır. Dükkanları vardır. En büyük dükkanına oğlunu oturtmuştur. Gayesi, daha da işleri büyütmek ve çocuklarının rahat yaşaması için onlara bu mirası bırakmaktır. Kendisi için pek bir şey istemez. Sürekli dükkanlarının hesaplamalarını yapar.
Evin annesini unuttuk. Harika, gerçekten iki elinde on marifet, evi ev yapan bir kişidir. Engin'i bir şirkete Genel Müdür yapmak niyetindedirler, kocasıyla beraber.
Evin oğlu Engin, mermer merdivenlerden çıkmaktaydı, aralarda bulunan camlardan arabaların ışıkları merdivene doğru sanki bir fotokopi makinesi gibi tarama yapıyor, bazı objeler derinlikleri aşıp, sanki tekrar denize dalış yapar pozisyonuna düşüyorlardı.
Kapıya eriştiğinde, nefes nefese kalmıştı Engin. Biraz üstünü başını toparladı. Anahtarıyla içeriye girdi. Ayakkabılarını çıkardı. Odasına doğru kaçarken, evet, yakalanmıştı artık bir merhaba demeliydi. Sonra bir çay içmeliydi. Nasılsın sorularına düzgün karşılık vermeliydi yoksa şüphelenirler ve daha çok soru sorarlardı. Odasına sorulardan sonra çok zor bir şekilde kaçtı, yatağına atladı.
Ayaklarına büyük büyük yastıklar geliyordu, nefret ederdi, her yatağı hazırlar iken bunları aşağıya indirmekten, çünkü bunlar o kadar yer kaplarlardı ki, daracık bir alanda yatmak zorunda kalırdınız, kaldırdıktan sonra yastıkları, neredeyse kesitin 3 katı kadar yer açılırdı, artık zıpla hopla, yat.
Engin düşünüyordu, artık bir işe girmeli, çalışmalıydı. Fakat ailesinde sermaye sorunu olduğundan, ve şirketlerde masa başında çalışmak istemediğinden, farklı bir proje hazırlamıştı. Artık ona modernlik, metroyla işe, metroyla eve gitmek, sadece haftasonları gezmek, boğuk geliyordu.
iç çamaşırlarının altına, 10.000 Lira biriktirmişti. Bu parayla 2.el 1980 model belediye otobüslerine benzer rengi solmuş bir otobüs, yarım milyon kilometre yol gitmiş, hasarsız bir otobüs alacak, ve arkadaşı Seyithanla birlikte resmi niteliği bulunmayan tek otobüslü bir Seyahat şirketi kuracaktı.
•
**
iki kafadar soluk sarı renkli bir otobüs alırlar. Bursa Otogar'da artık sıklaşmış ağaçların arasına otobüsü saklarlar. Seyithan Seyahat kurulmuştur.
"Seyithan sen direksiyonda bekleyeceksin. Ben Otogar'ın içine girip, ulaşım ekranını takip edeceğim. Eğer rezervasyon yaptırıp, otobüste bilet satan ve Konya'ya yolcu taşıyan firmanın rötar yaptığını görürsem, hemen telefon açacağım sana. Firmanın ismi ön camda büyükçe yazılı, değil mi ? Tamam, hemen bu saklandığın yerden çıkıp, geciken otobüsün peronuna gireceksin, valizleri bulunan boş yerlere sıkıştırsın yolcularımız zahmet olmazsa. 5 dakika rötar yapsa bile bu işi kaçıramayız.O 5 dakikada içinde yolcuları alıp hemen kaçıyoruz."
Ertesi gün yağmur yağıyordu. Seyithan Seyahat'ın eski otobüsü çamurda kendince yüzmekteydi. Bir ileri bir geri yüzüyor, bazen ağaç dallarına dokunup duruyordu.
Rötarı ekranda gören Engin hemen Seyithan'a gelmesini telefon ile söyledi.
Haberi alan Seyithan, otobüsün motorunu çalıştırdı. Gaza bastığında tekerler beyhude dönmekteydi. Seyithan çabaladı, çabaladı. Tekerler çamurda yüze yüze, otobüs asfalta çıktı. Aniden asfalta çıkışta, otobüs yarısına kadar çamur olmuştu. Dev çamurdan izler çıkararak, perona yaklaştı. Peronun sınırına kala anca kaya kaya durabildi.
Otogardan muavin kıyafetiyle çıkan Engin, firmanın yarı çamurdan otobüsüne bakarak şaşırmış yolculara, konuşmalarına fırsat vermeyerek, hemen otobüse tıkmaya başladı. Engin otobüste bagaj var mıydı, bilmiyordu. Bütün valizler koridora yığıldı, boş yerlere yerleştirildiler.
Ve otobüs geri geri perondan çıkmaya başladı. Fakat firmanın henüz yetişmiş otobüsü onların biraz arkasındaydı. Sürücüleri ne olduğunu anlayamamıştı, tekerleklerinden çamurlar saçan külüstür bir otobüs geri geri perondan çıktı. Otogar çıkışına doğru biraz tekerleklerindeki çamurun etkisiyle kayarak hareket etti.
Seyithan titreyen direksiyona iki kollarıyla yapışmış bir vaziyette, Eskişehir yoluna döndü.
Engin yolcu isimlerini aldı, hepsinden 50 lira kopardı. Otobüse, soba yerleştirmişti, biraz daha odun attı. Bacasını uzun ve esnek yapmıştı çünkü, sobayı sabitleyememişlerdi, bir fren yapılınca soba öne doğru kaymaktaydı, gaza basılınca geriye doğru hareket etmekteydi böylece bütün otobüsü ısıtabiliyorlardı. Hareketli bir ısıtıcıydı yani.
Otobüsün tavanında ufak bir delik vardı, Engin orayı düzenlemiş, yeni bir boru ile üstte yaptığı havuzdan suyu otobüsteki kovaya indirmişti, bu yağmur suları ile, güğüme su koyacak, sonra sobada ısıtacak, ve yolculara çay ikramı yapabilecekti.
Afyon'da otobüsün motoru birden iflas etti. Tamir edilemeyecek durumdaydı zaten etrafta bakkal bile yoktu, bırakın tamirciyi.
Engin, yerine geçtikleri firmanın otobüsünü bekledi, bir saat sonra asıl otobüs geldi. Onu durdurup yolcuları "Bizim firma" diyerek ona bindirdiler. Orada yolculardan tekrar para istendiğinde, Seyithan Seyahat çalışanları etrafta yoktular.
