bir kahve sonra devam.

Oturduk sahneye çağırdı tanıttı işte kızı “Gaye” artık bizimle falan fişman işte kız yaşını söyledi ben şok tabi 2 yaş büyükmüş benden ama mümkün değil lan benimle yaşıt hatta daha küçük bile gösteriyordu. Ve işin can alıcı noktası bucada oturuyordu. Ulan ne bileyim içime doğdu sanki buca filan diyince kesin beraber gidip gelelim muhabbet olacak diye.

Kulise uğrayanlar ya bir işin ucundan tutuyor ya da müdürün yanına bir hışımla gidip kedi olup geri geliyor küfür ede ede oturuyordu. Neyse gençler temizledik filan tertemiz oldu bir elimiz değmişken kulise bi şekil çektik, on numara oldu. Hoca geldi kızgın bir şekilde, o da müdürle kapışmış belli yerinize geçin lan filan dedi.

Ben incinlıklığa iğrenir bir halde bakarken kulise gelip “oha bu ne böyle be nolmuş buraya” dedi. Önceki akşamdan kalmış dedim ne yapıcaz böyle olmaz burası dedi filan kendimizi birden 70ler disko müziği eşliğinde kulis temizlerken bulduk diyebilirim. Bu sırada ekip ufak ufak salona giriyordu.

biraz ara beyler, tavsiyeler varsa alabilirim anlatımla ilgili.

Hemen yapıştım telefona hocayı aradım telefonu ona vermemi istedi biraz konuştular bende o sırada kulise gidip durumu kontrol ettim önceki akşam doğaçlama grubunun yaptığı gösteriden sonra her şeyin yeri değişmiş ve darmadağındı. Ah şu doğaçlama grupları yok mu. Ya anlıyorum ulan texte bağımlı filan değilsiniz be dıbına koduklarım insanlığadamı bağımlı değilsiniz. Aga kuliste içinde muz olan çorap bulduk lan daha ne diyeyim artık. Neyse o ayrı bi mevzu bir ara yeniden açar küfür ederim.

ve derin bir sessizliğin akabinde anlamsız bir bekleyiş başladı. ben alnımdan akan birkaç damla teri nasıl silerim diye hareket planı yaparken bir yandan disco müziğinin bittiğini farkettim. bir rahatlama çöktü. fakat ona her bakışımda göğsümde birşeylerin taştığını farkediyor olmanın anlamsız sıkılganlığını yaşıyordum. ve o aynı benim gibi pek rahatsız ve sabırsızdı. ancak bu karşılıklı sabırsızlık ikimizide caydırmıyor ve sükunetimizi koruyorduk. bir anda kendime geldim.

Merhaba şeklinde bir cevap vermektense kime bakmıştın demeyi tercih ettim. Ben bugün başladım hocayı arıyorum dedi. Oyun için mi diye sordum içimden ulan nolur olmasın filan diyorum rezil bir haldeyim o kadar saçmalamışım ki birkaç saniye içinde, normal şartlarda belki bu kadar umursamam ama etkilendim sanırım diye düşünmüş olabilirim. Yoksa salak herif niye öyle bir temennide bulunuyosun. “Evet, oyun için sanırım biri ayrılmış hoca arayınca gelip bir konuşmak istedim” dedi.

Yüzünde hani kışın sokağı izlerken birinin buzun üstünde kalçasının üstüne sert bir şekilde düştüğünü gördüğümüz zaman yapmamız muhtemel olan şu dişler birleşik ama ağız iki yana doğru gergin bir ifade vardır ya işte ondan. Ne yaptın be oğlum sıçtın lan der gibi işte. Hafif tıksırarak gülümsedi ve “merhaba” dedi. Yutkundum dudaklarımın hala aynı şekilde kaldığını hatırlayıp düzelttim ellerimle, madem sıçtık bari ufak bir şirinlik olsun istedim. Ne bileyim işte aynen öyle düşünmüştüm şirinlik filan olur diye. Ulan senin neyine şirinlik sen nemrut, çirkin ve asosyal malın tekisin. insanları sevmez, insanları umursamaz, onlardan tiksinir halde tam bir sosyopatsın. Mal.

Ağzım tam -koy hecesinin ortasında kaldığı için oval bir şekilde duruyordu. Öyle aptal bir halde birkaç saniye kaldım çünkü şoku atlatmaya çalışıyordum. Evet, beyler karşımda o vardı. Uzun kızıl saçları ve saf beyaz teni ile karşımdaydı.Onu görseniz hani sokakta ufak bir esinti olsa havadaki zerrecikler tenine değerde canını acıtır diye korkarsınız.

mood song : https://www.youtube.com/watch?v=fS_cYA9_WK8

tam bu sırada. Arkamda bir karartı olduğunu hissettim, ekipten biri olduğundan emin olduğum için hiç arkamı dönme zahmetine girmeden provasını yapacağımız birkaç sahneyi sıralayıp bir an önce mizansenleri halletmemiz gerektiğini yoksa zaman geçtikçe birikip ebemizin gibilme ihtimalinin yüksekliği üzerine sert ve bol küfürlü uzun bir cümle kurdum. Normalde küfür kaldırabilen biri değilimdir ve bu nedenle fazla küfür kullanmıyor olmama rağmen nedense içimden küfür etmek gelmişti ve durduramıyordum. “Hay aaaamıııınaaaakooo….” Diye haykırıp sıkıldığımın bir ifade olarak arkamı döndüm. Ve kaldım beyler. Öyle kaldım…

kendimi o kadar kaptırmışım ki kolumu sahne merdiveninin köşesine çarpana kadar patladım coştum işte elimden ne geldiyse. kolumu öyle sert çarptım ki beyler hani ilkokulda dirseğimizi sıranın tam köşesine koyduğumuzda ansızın boşluğa düşer ve acı dolu bir uyuşma olurdu, işte onu 3le çarpın.

sahneye çıkıp gelişigüzel bir kaç tekerleme söyledim. daha sonra doğruca ışık odasına koşup bilgisayarı açtım ve verdim ortalığa 70ler disco müziğini. dans ederek merdivenlerden iniyorum filan kendimi kaybetmiş bir vaziyetteyim. kimsenin gelmeyeceğinden o kadar eminim ki umurumda bile değil ne yaptığım bir yandan şarkılara eşlik etmeye çalışıp bir yandan zütümü başımı ayrı sallıyorum tabiri yerindeyse.

sonraki 2 - 3 entry için : https://www.youtube.com/watch?v=27-TM3q5-Cc

o halde cheers bro.

ha... bu arada selvi fena olmasada kesinlikle hoşlanmadığım bir tavrı vardı. itici ve sıkıcıydı. şimdi düşününce aslında baya sevinmişim. ağzını gerdirerek konuşması yok muydu. suratının ortasına rövaşata atasım gelmiyor değildi hani.

selvi hani şu hayatınızda bir dönem varolmuş fakat olsada olur olmasada olur dönebilecek pasif karakterlerden biri olduğundan hiç umrumda olmamıştı fakat yerine mutlak suretle biri gelmeliydi. ve bu gelecek kişi güzel olsa fena olmazdı çünkü o rolle bayağı samimi hallerim olacağını biliyordum.

kapıdan girerken bir kez daha selamlaşmıştık ki merdivenle tam adımımı atarken "damien" diye seslendi buyur abi dediğimde selvi ekipten ayrılmış haberin olsun dedi. hayırlısı be abi diyip üst kata çıktım.

haydar abi 10 kaplan gücünde bir dekor ustası olmasına rağmen 2 bira ısmarlayıp bir paket maltepe hediye ederseniz 20 kaplan gücüne kadar çıkabilmekteydi. sokağın köşesinden döner dönmez kendisiyle göz göze gelmiş ve eliyle yaptığı kafa trilyon hareketiyle eğlenceli bir gün olacağına emin olmuştum.

vapur yanaştı, telaşla binen kalabalık koşar adımlarla iniyordu iskeleye. provaya her zaman 20 dakika önce gider sahnenin anahtarını alıp bir an önce içeri girmek isterdim. ufak bir ritüel diyebiliriz buna. dekor ustası haydar abi akşamdan kalmış halde elinde anahtarla kapının önünde oturup karı kız keserdi (tamamen kendi tabiriyle)

ve kapılar açıldı hücum marşları eşliğinde seri bir şekilde vapura doluştuk. şanslıydım ki vapurun üst katındaki burunda geniş bir kısım boş kalmıştı. hemen yerimi aldım ve taktım kulaklığımı, açtım bir de slow playlistimi, bundan bile o kadar mutlu olabiliyordum ki gülümsediğimi farkedip hemen toparladım kendimi. garibim biraz işte.

elbette iskelenin girişindeki büfeden bir kaç boyoz ve vişneli link almadan olmazdı. içeri girdiğimde vapur yanaşmış ve yolcular iniyordu. önümdeki telaşlı kalabalık kapılara doğru olabildiğince yanaşmış bir an evvel güzel bir yer kapmak için hazır bekliyorlardı. ben oldum olası bu tür olaylarda ya en önde ya da en arkada bulunurum bu hep böyle olmuştur ve bu tamamen benimsediğim bir durumdur. yazarken sorguladım biraz kendimi ama tam olarak bilmiyorum, bir kişilik sorunu olabilir.

bi kahve, sonra devam.

o günde aynen bu şekilde yaptım. varyanttan aşağı inerken boş mideniz sizi maaf bir hale getiriyor olsada büyük bir zevk almışımdır hep. ve bunun gibi bir kaç neden daha sayabilirim, seviyorum lan izmir'i napayım. neyse otobüsten inip usul usul vapur iskelesine doğru yürümeye koyuldum.