+2
Hiç unutamadığım bir olayı yazacağım size.
Kendi halinde bi liseliydim. işte büyüklerim yüzünden çok sorun yaşıyordum. Okulda öğretmenlerim yüzünden başka bir sorun yaşıyordum. Sınıf arkadaşlarım yüzünden daha ayrı sorunlarım vardı, akrabalar ve ailem yüzünden artık intihar etme noktasındaydım. Kafayı sıyırmıştım anlayacağınız. Her şey mi ters gider? Her şey tam anlamıyla ters gidiyordu. Ben mi yanlış şeritteyim lan, diyerek kendimi değiştirmeye çalıştığım da çok oldu.
Değişmedim, her şey ters gitmeye, ya da ben yanlış yolda olmaya devam ettim.
Bir gün işten izin aldım, dayanamadım artık o iğnelemelere. Önce görevli otobüse bindim metroya gitmek için. Geldiğimde sallana sallana aşağı indim, metro bekliyorum. Elimde telefon, canım sıkıldığı için wattpadten eski hikayeleri okuyorum.
Sonra bir şey oldu, bir ses aniden yakınımdan gelince ürktüm ve elimdeki telefon raylara düştü.
2.eldi zaten, habire donmaya da başlamıştı, ekranı da bolca çizik doluydu. ilk başta umursamadım. Hemen ardından ise ağlama isteğiyle doldum. Sanki raylara inip canımı tehlikeye atsam umursayan olacaktı? Orada bir risk almaya değer gördüm, indim raylara.
insanlar durmadan bağırıyor "çık kızım şuradan, metro gelecek simdi."
Görevli memur telsizle konuşuyor, bana kızıyor, bağırıyor insanları uzaklaştırmaya çalışıyordu. Ben ise raylardaki titremeyi hissettiğim için kaskatı kesilmiştim. Kıpırdayamıyordum.
O sırada biri beni kucakladı, düşünemeyecek kadar beyin işlevlerim donmuştu ama çocuğun yüzü hala ezberimde. Muhtemelen benimle yaşlarımda ya var ya yok, bir kız olmama rağmen benden güzel yüzü var. Zar zor beni yukarı çıkardı. Ben artık bayılmıştım bu noktada.
Haberleri çok sonra öğrendim; metro o çocuğa çarpmış ve çocuk o an ölmüş.
Yüzü hala aklımda... Bazen geceleri rüyama giriyor, tekrar tekrar özür diliyorum ondan. Gülümsüyor ama hiçbirinde bir söz söylemiyor. Tek keşkem, o gün için. Keşke inmeseydim. Keşke inmeseydi. Keşke izin almasaydım.
Hatta, keşke hiç var olmasaydım.
