0
Boş midemde her gün sigara dumanı. Başka yapabileceğim bir şey yok ki, varsa da ben bilmiyorum, o bile artık kötü gelmeye başladı bana; öksürtür, başımı döndürür oldu. Artık hiçbir şey eskisi gibi değil olmacayacakta biliyorum. Artık o doğan güneşe söver oldum, gecelerimi aydınlattığı için; karanlığımı benden aldığı için. Alıştırmıştın beni kendine, sensiz ne yapacağımı bilmez oldum; suratımı asar oldum her güne, insanlara söver oldum. Bazen boş veriyorum her şeyi, sanki buna kızarmış gibi; ertesi günü her şeyi bir bir kafama takar oldum, verilmeyen bir günaydını bile... Beynim oyun oynar oldu bana, seni düşlediğim her gece rüyama girer oldu. Artık sabahları öksürerek uyanıyorum, ölürsem sigaradandır ya da şu göğsüme oturan acıdan, gitmiyor biliyor musun; misafirliğin kısası makbuldür ama şu acı gitmiyor, ücretini de gün içerisin de çıkarıyor benden, gülümsemelerimi çalıyor. Demiştim ama sana alıştırma beni kendine diye, ben senin için en büyük arkadaşımı bıraktım, ben senin için yalnızlığımı bıraktım. Sen ise mutluluğumu çaldın.
Arkadaşlarınla olan fotoğraflarda masadaki sigarayı kıskanır oldum. Her gün o sigaraya dokunma ihtimalini kıskanır oldum. Sahi ben ne kadar kıskanç bir insanım, kendi çevremle bile paylaşamaz oldum seni... Her gün anlattığım insanlara bahsedemez oldum senden, sırf seni kötülerler diye, kötülemelerini bile kıskanır oldum.
Pgiboloğuma dahi bahsedemiyorum artık senden, sırf bana kötü geldiğini düşünmesin diye. Sahi kötümü geliyorsun bana... Ben öyle seviyorum ki seni, senin için yaşar oldum. Bilmiyorum ne kadar doğru, ne kadar yanlış. Aptal olduğumu söylüyorlar, bir insan için bu hale gelinir mi? hayata küsülür mü? diyorlar; oysa bir zamanlar aynı şeyi ben söylerdim onlara... Nereden bileyim ben böyle bir şey olduğunu, sevgilim, bir tanem, her şeyim bana büyük konuşmamayı öğrettiğin için teşekkür ederim; bana bu çaresizliği tattırdığın için teşekkür ederim, bu da geçecek biliyorum. Sadece biraz zaman lazım, belki bir kaç hafta, belki bir kaç yıl, belki bir kaç insan, ama hep aklımda olacaksın. insanlar öğretmenlerini hatırlayıp söver(gülümser) değil mi? bende ileride seni hatırlayıp gülümseyeceğim. Belki sana anlatarak, belki bir kaçı yanında olduğumu düşündüğüm insanla... Artık ağlayamıyorum biliyor musun? hem ruh halimde değişken, birden içim kıpır kıpırken; birden donup kalıyorum öylece, elimi kıpırdatmaya dahi üşenen ben, sekiz duraklık yolu koşarak ulaştım. Bacaklarımı dahi hissetmedim. Bu iyi bir şey mi bilemiyorum. Artık hiçbir şeyi hissedemiyorum da zaten, kararsızlığım da diz boyu, bugün evet dediğim şeye ertesi gün hayır der oldum. Bakma öyle fotoğraflarda da gülümsediğime, ileride fotoğraflara baktığım da güzel hatırlayayım diye.
Neyse sevgilim insan yaşattığını yaşamadan ölmezmiş ya hani, sen yaşama bunu. için yanmasın öyle dayanamam.
(ALINTI)
