bak kardeşim,
mahalle arkadaşımla her gün takılırdık, lise 1. sınıftayız o zamanlar. sonra cocugun dersleri kötü olduğu için liseyi bırakmak zorunda kaldı. babasıda zorla onu iş yerine zütürür, sürekli salaksın, işe yarmazsın, seni döve döve adam edicem derdi. harbiden de döverdi, sabah 8 den aksam 10'a kadar işyerinde çalıştırır akşam saat 11 de zorla yatağa sokardı. 17 yaşındaki cocuk düşün, senin yaşlarında ve akşam 1 saat televizyon izleyip yatmak zorunda. peki ben ne yaptım? ben liseyi bitirdim, üniversite kazandım gittim okudum, o yetmedi bi üniversite daha okudum. yüksek lisans yaptım yurt dışında dil eğitimi aldım. her sabah saat 8 de uyanıp traş olup akşam 7-8'e kadar insanlara evet efendim demek zorundayım. eve geldiğimde yorgunluktan 1 saat bile oturamıyorum gidip yatıyorum zaten. sevdiğim kız yok, çünkü çalışmaktan kafamı kaldırıp birileriyle tanışacak vaktim yok. peki o çocuk ne yapıyor? o arkadaşım az önce bahsettiğim gibi liseden sonra babasının zoruyla ve yönlendirmesiyle, her gün babasına küfrede küfrede çalıştı. bugün, anasını babasını hacca gönderdi, yanında 8 kişi çalışıyor, benim gibi 8 de işyerinde olcam diye zütünü yırtmıyo, kaçta uyanırsa o saatte gidiyo işine, çünkü kendi işi. hatta inanmazsın zaten çok uyumuyo bile, 2 tane arabası var, nişanlı evlenicek, y.dışında ben dil öğrenicem diye bi zütümü gibtirmedim, o parayı bastırıyo en kral yerlerde tatil yapıyo.

yani demem o ki, bi büyük diyosa ve sana o şuan zor geliyorsa sabret. hiçbir ana baba evladının kötülüğünü istemez, senin göremediğin daha başka şeyler görüyordur ki, sende o enerjiyi farkediyolardır ki seni desteklemek için, gaza getirmek için böyle yapıyodur. ha, yaşlı insanlar, eski kafalı insanlar belki yöntemi yanlış seçiyodur bu da can sıkabılır haklısın. bide babam paramı aldı diye çakallık yapma, 16 yaşımda annem bütün bayram paralarımızı topladı gitti halı aldı aq 30 yaşına geldim hala içim acıyo. hadi şimdi git bi 31 çek kendine gel

başlığım bile tutmadı amk

sıkmasın diye de özet geçtim panpa

yılın en bahtsiz adamı seçilebilirim beyler özet geçiyorum,

gece uyurken dişimi sıktım heralde bi kalktım sol arka dişimin yarısı kırılmış ve acaip ağrıyo. dedim kahvaltı yapıp dişçiye gidiyim. ağzımdaki lokmayı çiğnerken dişimin geri kalan kısmı da kırılıyo, ben bunu farketmiyorum çiğnemeye devam ederken azı dişime denk geliyo ve azı dişimi kırıyorum. o acıyla ağzımdaki lokmayı komple yuttum tuvalete koştum bi baktım azı dişi yok ağzımda elim yüzüm kan içinde. kanı durdurup dişçiye gittim binler, adam hemen aldı beni içeri arka dişe kanal tedavisine başladı azı dişi içinde ölçü aldı porselen diş yapılacak diye. iki üç saat sonra eve döndüm ama yolda karın ağrısı başladı, eve gittim acıdan kıvranıyorum. akşam saat 4 gibi ambulans çağırdılar hastaneye kaldırıldım. yuttuğum diş bağırsaklarıma saplanmış amk direk ameliyata aldılar beni. ambulans eve gelip beni zütürürken pedere telefon açıyolar, durumu anlatıyolar şu hastaneye gidiyoruz diye. benim babada bi alışveriş merkezinde çalışıyo beyler, 6 aylık nişanlımda orda çalışıyo. babam 2 saat erken çıkmak için izin alıyo, kız da hastaneye gelmeye uğraşmasın diye gidiyim onu da alıyım diyo. kızın çalıştığı mazaya gidiyo amk bi bakıyo kız el ele diz dize oturuyo denyonun biriyle (bkz: ). o hırsla kıza tokatı vurup hastaneye doğru yola çıkıyo. kız ailesine haber veriyo amk zaten inceden barzo bunların ailesi, adamlar 10-15 kişi hastanenin acil servisini basıyolar. sabahtan beri herkes ayakta panik halinde falan. olayların gerisini de anlatırdım da sıkmıyım sizi amk kavga döğüş iki aile birbirine girdi, benim amca oğlunu bacağından bıçaklıyolar o da yan tarafta yatıyo şimdi. bende sabahtan beri prensesler gibi uyuyorum, gülsem mi ağlasam mı bilemedim.

Osbil teknoloji piji

kıbrıs nerde pij

panpalarım, kardeşlerim son umudumsunuz boğazıma kadar geldi artık taşıyamıyorum...
tema için; https://www.youtube.com/watch?v=q00aEMzOiEc

işte hayatımın özeti, ister okuyun ister okumayın, pazartesi pazartesi derdimle dertlendirmeyim.

22 yaşındayım, dış görünüşüme baksanız ne iş yaptığımı bilemezsiniz ama ben bi ameleydim. bildiğiniz inşaatlara iskele kurup tırmanan cinsten. 13 yaşımdan beri şantiyelerde geçti ömrüm. gerçek ailemi hiç tanımadım. öz anne öz baba falan. bi kardeşim var mı onu bile bilmiyorum amk..

3 yaşımda yetimhaneye terk edilmişim panpalar. 8 yaşımda yetimhaneden kaçtım. dayanamadım hademe dayağına. anlayamazsınız beyler, zaten anlatamam da cidden yaşamak gerek. daha boyumun uzanmadığı, yetişemediğim musluk açık bırakılmış diye sabaha kadar dayak yemek ne demek bilemezsiniz.
10 yaşıma kadar, tam 5 yıl boyunca beykoz acarkentin arkasındaki çöplükte, halka açık merdiven altlarında semt parklarında böcek gibi yaşadım.
11 12 yaşında pazarda don lastiği satarak para kazanmaya başladım. en azından kendi yiyeceğimi çıkartıyodum amk. ama pazar diyip geçmeyin işte az gaspetmediler.. zütü taklu zabıtalardan yediğim dayakları bi ben bilirim bi allah. ne zaman bi yerim yara olsa felsefeye vururdum işi; ne demek bu öpeyim de geçsin. çok merak ediyodum binler gerçekten anne evladın yarasını öperse geçer mi diye. hala duygulanıyorum be.

az önce bi başlık okudum, yalnızlık nedir beyler ciddi ciddi soruyorum demiş biri. sayfalarca entry girilmş; yalnızlık şudur budur yok mesaj gelmemesidir carttır curttur. şuan ölsem cenazemi en fazla iki ay önce tanıştığım adamlar kaldırır, işte yalnızlık budur.

her neyse,

ilk okulu ve orta okulu dışardan sınavlara girerek bitirdim. ilk gittiğim okul liseydi. liseyi okul 3.sü bitirdim. neden? yapacak bi şeyim yoktu beyler. oturup o kitapları defalarca okurdum, yaşım geldiğinde askere gittim, askerliği havancı olarak yaptım. k.maraş tatbikatında 28km'den havanla su bidonunu vurduğum için taktir verdiler. kolordu komutanı yanına çağırdı,
sivilde ne iş yapıyorsun dedi, ameleyim komutanım dedim.
ne amelesi oğlum dedi, duvarcıyım komutanım dedim.
baban ne iş yapıyor dedi, anlattım durumu ofisinde yemek yedirdi. bi iş veren seni neden işe almalı sen ne iş yapabilirsin dedi.
çizerim komutanım dedim. gözünüzün gördüğü her şeyin proje aşamsını cizerim dedim.
kağıt kalem getirtti 3 dakikan var bu odanın krokisini çiz dedi.
5dk kadar sonra su giderlerine kadar kople odanın mimari planını çizmiştim.
nasıl mı beyler? 15 yaşıma kadar ev hasretiyle yanıp tutuşup kendi evimin planlarını çizdim.
önce evim sonra mahallem derken komple bi şehir çizdim bilborttan söktüğüm kağıtlara.
şuan askerlik biteli 2 sene oluyor nerdeyse,
kolordu komutanı sayesinde bi mühendislik ofisinde proje ciziyorum.
her şey iyi güzel ama akşam olunca gidecek yer bulamıyorum beyler. herkes evine ailesine giderken benim gözüm köprü altlarına takılıyor. yalnızlık içinde bulunduğun sosyal ortamın ne kadar kalabalık olduğuyla doğru orantılı değil ne yazık ki, aile sıcaklığıyla alakalı.. sadece şunu düşün, evde ananın baban beklemese kaç gün gidersin o eve, evim der misin daha doğrusu. bi evin var mıdır senin içinde ailen yoksa.

daha fazla bunu taşıyacak gücüm kalmadı dıbına koyim.

neden bu kadar dertliyim onu anlatayım. 1 hafta önce eminönünden evin içinde ses olsun diye saka kuşu aldım. akşam eve geldim, kafesteki sakama bakmak istemiştim ölmüş. yemini suyunu ekgib etmedim, o da nankörmüş.. zaten sonunda mutlak ölümün olduğu bi dünyada mutluluk kavramı çok sahte geliyo bana artık. rüyalarımda sürekli intihar ettiğimi görüyorum, bu hayat böyle, belki öteki daha güzel olur be binler. inanın bana şuan bu kadar dolmasam yazmazdım bunları.
özet; intihar etmemem için bi sebep söyleyin..

radyo televizyon programcılığı okudum, hiç bi kaybın yok amk

panpalarım, kardeşlerim son umudumsunuz boğazıma kadar geldi artık taşıyamıyorum...
önce şunu dinlemenizi rica ediyorum; https://www.youtube.com/watch?v=q00aEMzOiEc

işte hayatımın özeti, ister okuyun ister okumayın, pazartesi pazartesi derdimle dertlendirmeyim.

22 yaşındayım, dış görünüşüme baksanız ne iş yaptığımı bilemezsiniz ama ben bi ameleydim. bildiğiniz inşaatlara iskele kurup tırmanan cinsten. 13 yaşımdan beri şantiyelerde geçti ömrüm. gerçek ailemi hiç tanımadım. öz anne öz baba falan. bi kardeşim var mı onu bile bilmiyorum amk..

3 yaşımda yetimhaneye terk edilmişim panpalar. 8 yaşımda yetimhaneden kaçtım. dayanamadım hademe dayağına. anlayamazsınız beyler, zaten anlatamam da cidden yaşamak gerek. daha boyumun uzanmadığı, yetişemediğim musluk açık bırakılmış diye sabaha kadar dayak yemek ne demek bilemezsiniz.
10 yaşıma kadar, tam 5 yıl boyunca beykoz acarkentin arkasındaki çöplükte, halka açık merdiven altlarında semt parklarında böcek gibi yaşadım.
11 12 yaşında pazarda don lastiği satarak para kazanmaya başladım. en azından kendi yiyeceğimi çıkartıyodum amk. ama pazar diyip geçmeyin işte az gaspetmediler.. zütü taklu zabıtalardan yediğim dayakları bi ben bilirim bi allah. ne zaman bi yerim yara olsa felsefeye vururdum işi; ne demek bu öpeyim de geçsin. çok merak ediyodum binler gerçekten anne evladın yarasını öperse geçer mi diye. hala duygulanıyorum be.

az önce bi başlık okudum, yalnızlık nedir beyler ciddi ciddi soruyorum demiş biri. sayfalarca entry girilmş; yalnızlık şudur budur yok mesaj gelmemesidir carttır curttur. şuan ölsem cenazemi en fazla iki ay önce tanıştığım adamlar kaldırır, işte yalnızlık budur.

her neyse,

ilk okulu ve orta okulu dışardan sınavlara girerek bitirdim. ilk gittiğim okul liseydi. liseyi okul 3.sü bitirdim. neden? yapacak bi şeyim yoktu beyler. oturup o kitapları defalarca okurdum, yaşım geldiğinde askere gittim, askerliği havancı olarak yaptım. k.maraş tatbikatında 28km'den havanla su bidonunu vurduğum için taktir verdiler. kolordu komutanı yanına çağırdı,
sivilde ne iş yapıyorsun dedi, ameleyim komutanım dedim.
ne amelesi oğlum dedi, duvarcıyım komutanım dedim.
baban ne iş yapıyor dedi, anlattım durumu ofisinde yemek yedirdi. bi iş veren seni neden işe almalı sen ne iş yapabilirsin dedi.
çizerim komutanım dedim. gözünüzün gördüğü her şeyin proje aşamsını cizerim dedim.
kağıt kalem getirtti 3 dakikan var bu odanın krokisini çiz dedi.
5dk kadar sonra su giderlerine kadar kople odanın mimari planını çizmiştim.
nasıl mı beyler? 15 yaşıma kadar ev hasretiyle yanıp tutuşup kendi evimin planlarını çizdim.
önce evim sonra mahallem derken komple bi şehir çizdim bilborttan söktüğüm kağıtlara.
şuan askerlik biteli 2 sene oluyor nerdeyse,
kolordu komutanı sayesinde bi mühendislik ofisinde proje ciziyorum.
her şey iyi güzel ama akşam olunca gidecek yer bulamıyorum beyler. herkes evine ailesine giderken benim gözüm köprü altlarına takılıyor. yalnızlık içinde bulunduğun sosyal ortamın ne kadar kalabalık olduğuyla doğru orantılı değil ne yazık ki, aile sıcaklığıyla alakalı.. sadece şunu düşün, evde ananın baban beklemese kaç gün gidersin o eve, evim der misin daha doğrusu. bi evin var mıdır senin içinde ailen yoksa.

daha fazla bunu taşıyacak gücüm kalmadı dıbına koyim.

neden bu kadar dertliyim onu anlatayım. 1 hafta önce eminönünden evin içinde ses olsun diye saka kuşu aldım. akşam eve geldim, kafesteki sakama bakmak istemiştim ölmüş. yemini suyunu ekgib etmedim, o da nankörmüş.. zaten sonunda mutlak ölümün olduğu bi dünyada mutluluk kavramı çok sahte geliyo bana artık. rüyalarımda sürekli intihar ettiğimi görüyorum, bu hayat böyle, belki öteki daha güzel olur be binler. inanın bana şuan bu kadar dolmasam yazmazdım bunları.
özet; intihar etmemem için bi sebep söyleyin..

adam ayben beyler

killa hakan

beyler utanarak söylüyorum ama geçmişimiz lekeli işte. bir kez denemem oldu, kendi ailemi kurmak istedim. sizden iyi olmasın çok şirin biriyle bi müddet görüştüm. annesine anlatmış beni, eh işte tahmin ettiğiniz gibi, kadın benimle tanışmaya dahi yanaşmamış. kızda sevgisinin ardında durmaya çalıştı ama ailenin onayı olmayınca nereye kadar. bende zor durumda bırakmak istemedim, ama o ara cesarette gitti haliyle

işte döktüm içimi be kardeşim. yine çok şükür halimize nelerini gördü bu gözler. ama olmuyo be moruk.. yapamıyorum

panpalarım, kardeşlerim son umudumsunuz boğazıma kadar geldi artık taşıyamıyorum...
önce şunu dinlemenizi rica ediyorum; https://www.youtube.com/watch?v=q00aEMzOiEc

işte hayatımın özeti, ister okuyun ister okumayın, pazar pazar derdimle dertlendirmeyim.

22 yaşındayım, dış görünüşüme baksanız ne iş yaptığımı bilemezsiniz ama ben bi ameleydim. bildiğiniz inşaatlara iskele kurup tırmanan cinsten. 13 yaşımdan beri şantiyelerde geçti ömrüm. gerçek ailemi hiç tanımadım. öz anne öz baba falan. bi kardeşim var mı onu bile bilmiyorum amk..

3 yaşımda yetimhaneye terk edilmişim panpalar. 8 yaşımda yetimhaneden kaçtım. dayanamadım hademe dayağına. anlayamazsınız beyler, zaten anlatamam da cidden yaşamak gerek. daha boyumun uzanmadığı, yetişemediğim musluk açık bırakılmış diye sabaha kadar dayak yemek ne demek bilemezsiniz.
10 yaşıma kadar, tam 5 yıl boyunca beykoz acarkentin arkasındaki çöplükte, halka açık merdiven altlarında semt parklarında böcek gibi yaşadım.
11 12 yaşında pazarda don lastiği satarak para kazanmaya başladım. en azından kendi yiyeceğimi çıkartıyodum amk. ama pazar diyip geçmeyin işte az gaspetmediler.. zütü taklu zabıtalardan yediğim dayakları bi ben bilirim bi allah. ne zaman bi yerim yara olsa felsefeye vururdum işi; ne demek bu öpeyim de geçsin. çok merak ediyodum binler gerçekten anne evladın yarasını öperse geçer mi diye. hala duygulanıyorum be.

az önce bi başlık okudum, yalnızlık nedir beyler ciddi ciddi soruyorum demiş biri. sayfalarca entry girilmş; yalnızlık şudur budur yok mesaj gelmemesidir carttır curttur. şuan ölsem cenazemi en fazla iki ay önce tanıştığım adamlar kaldırır, işte yalnızlık budur.

her neyse,

ilk okulu ve orta okulu dışardan sınavlara girerek bitirdim. ilk gittiğim okul liseydi. liseyi okul 3.sü bitirdim. neden? yapacak bi şeyim yoktu beyler. oturup o kitapları defalarca okurdum, yaşım geldiğinde askere gittim, askerliği havancı olarak yaptım. k.maraş tatbikatında 28km'den havanla su bidonunu vurduğum için taktir verdiler. kolordu komutanı yanına çağırdı,
sivilde ne iş yapıyorsun dedi, ameleyim komutanım dedim.
ne amelesi oğlum dedi, duvarcıyım komutanım dedim.
baban ne iş yapıyor dedi, anlattım durumu ofisinde yemek yedirdi. bi iş veren seni neden işe almalı sen ne iş yapabilirsin dedi.
çizerim komutanım dedim. gözünüzün gördüğü her şeyin proje aşamsını cizerim dedim.
kağıt kalem getirtti 3 dakikan var bu odanın krokisini çiz dedi.
5dk kadar sonra su giderlerine kadar kople odanın mimari planını çizmiştim.
nasıl mı beyler? 15 yaşıma kadar ev hasretiyle yanıp tutuşup kendi evimin planlarını çizdim.
önce evim sonra mahallem derken komple bi şehir çizdim bilborttan söktüğüm kağıtlara.
şuan askerlik biteli 2 sene oluyor nerdeyse,
kolordu komutanı sayesinde bi mühendislik ofisinde proje ciziyorum.
her şey iyi güzel ama akşam olunca gidecek yer bulamıyorum beyler. herkes evine ailesine giderken benim gözüm köprü altlarına takılıyor. yalnızlık içinde bulunduğun sosyal ortamın ne kadar kalabalık olduğuyla doğru orantılı değil ne yazık ki, aile sıcaklığıyla alakalı.. sadece şunu düşün, evde ananın baban beklemese kaç gün gidersin o eve, evim der misin daha doğrusu. bi evin var mıdır senin içinde ailen yoksa.

daha fazla bunu taşıyacak gücüm kalmadı dıbına koyim.

neden pazar pazar bu kadar dertliyim onu anlatayım. 1 hafta önce eminönünden evin içinde ses olsun diye saka kuşu aldım. akşam eve geldim, kafesteki sakama bakmak istemiştim ölmüş. yemini suyunu ekgib etmedim, o da nankörmüş.. zaten sonunda mutlak ölümün olduğu bi dünyada mutluluk kavramı çok sahte geliyo bana artık. rüyalarımda sürekli intihar ettiğimi görüyorum, bu hayat böyle, belki öteki daha güzel olur be binler. inanın bana şuan bu kadar dolmasam yazmazdım bunları.
özet; intihar etmemem için bi sebep söyleyin..

kübra şifreyi ayıklayana kadar bu nick benimdi aq

ekşici yarışmacının arkadaşları: atamıyoooo!
incici yarışmacının takım arkadaşları: yannan atamıyo

sabah sabah yardı beni pij
"fare bile gibisiyor"

beyler cıddı cıddı surda aklı basında bı adam yardımcı olabılır mı

kardesım dsn olur dns olur konu bu degıl bı bılgın var mı yok mu

bılgısı olan panpalar bana bı yol gosterse ya

aylardi kayip olan corabimin sag tekini de buldum. allah seni basimizdan ekgib etmesin serkan inci

babanneler gunumuzun sevgi yumagidir ve yumaklarla saka olmaz pic

napan gardas falan diyolar trafikte sagdan ne gibim memleket lan burasi

olm seni cok iyi anliyorum suan.. yazmak konusmak tartismak bagirmak cagirmak en sonunda barisip sarilmak istiyosun. hatta onu dusundugunde icinde tarifi imkansiz bi aci oluyo. facebooka giriyosun biraz sonra kapatiyosun, instagram twitter gibim sonik sosyal medya dalgalarina bakiyosun ama hic birisi kafani dagitmiyo. etrafindakilere de anlatamiyosundur sen simdi. harbi nasil anlticaksin gavat derler adama. hatta bi tik ileri tasiyorum yasadiklarini, onunla gecirdigin zaman boyunca baska hic biriyle olma ihtimalini bile dusunmedin, simdi o da yok ve elin kolun bagli kaldi. biseyleri kirip dokmek, birileriyle kavga etmek hatta dayak yemek istiyosun amk. ama olmuyo, last seenlere medet umuyosun falan. zor
dostum zor... denilecek tek bir sey var bu duruma: alekta moyik moyik

atesin optugu
ccc game of thrones giber ccc