vakti zamanında abaza mı abaza bir amca yaşarmış. Bu amca ölüm döşeğindeyken evlatlarını bir araya getirip onlara , öldüğü zaman mezar taşına "sana doyamadan gittim ey kurban olduğum am" yazmalarini istemiş.
Evlatlarıda güç bela kabul etmiş. Babaları öldükten sonra mezar taşı aynen onun istediği şekilde yazılmış. Bir gün mezarliktan bi kadin geçerken bu yazıyı okumuş ve derinden bir iç çekerek şunları söylemiş "Şair olsaydim yazardim mezar taşına, yaşasaydın otururdum yannanının başına" bir süre sessiz bir şekilde bekledikten sonra mezarın altından bir ses gelmiş. "Karıştırma dünyanın kederini gdıbını, çıkarsam giberim ananın dıbını"

Tam bir yol bulmuştum ki ormanda bir kabileye rastladim . yoksa bu kabile o kabile miydi hani şu şey olan