hayır, bir araba alamaz mıyım? alabilirim ancak bu günlük zaman disiplinimi derinden saracaktır zira sıkışık bir trafiğe sahip bir şehir aynı zamanda istanbul. aslında bu şehrin bu kadar kalabalık olmasının sebeplerinden bir tanesi de yine bu bahsettiğim gerizekalı insanlardır. buraya gelip iş bulabileceğini, hatta ve hatta film yıldızı olabileceğini sanan insanlar var ciddi ciddi. nasıl bir kafayı yaşıyorlar, anlayamıyorum? daha küçük şehirlere giderek garsonluk gibi daha basit işler bulmak varken ne diye istanbul taku yersin, anlamam ki. hadi biz üniversite takuna geldik de sen ne gibime yarıyorsun?

bir de çuvallarla, poşetlerle binen elemanlar var ki bunlar aynı zamanda kürt, arap vb. oluyor dolayısıyla aynı zamanda berbat kokuyorlar. ya nasıl bir gerizekalısın da metrobüse, tramvaya, hatta metroya çuvalla giriyorsun? bavulun, iyi kötü çantan da mı yok, ahmak herifler sizi.

metrobüs, tramvay gibi kalabalık bir araca biniyorsun mesela. insanlar mecburen birbirlerine temas ediyor ki bu hususta çok hassasımdır. bir başka insanın bana dokunmasından nefret ederim, bu yüzden en boş noktalara doğru ilerlerim daima zaten. herneyse, bahsetmek istediğim şey şu: gerizekalı insanlar, tamam içinizde pislikler var da bari şu merete binmeden evvel bir duş alın, parfüm sıkın da binin. temiz olun, bakımlı olun demiyorum; kendi pisliğinizi başkalarına bulaştırmadan kendiniz istediğiniz kadar yiyebilirsiniz de şu araçlara binerken temiz olun. bakımlı olun da demiyorum, sadece duş alıp parfüm sıkmanız yetecek. gerizekalılar.

dert etmiyorum, aslına bakarsan umrumda dahi değil. sadece insanlarımızın ne denli gerizekalı olduğunu kanıtlıyorum.

vapurdan iniş esnasında mesela, gemiciler halat manevrasını yapmaya başlamadan açılır kapağın önüne doluşurlar. gören duyan dünya'yı yöneten bu önemli insanların (!) saniyelerinin dahi önemli olduğunu düşünür. hiç kalabalığa ve kendimi yormaya gelemediğimden her araçtan en son ben inerim. genelde önemli işlerim olur; nihayetinde itü'nün önde gelen mühendislik bölümlerinden birinde okuyan, defalarca kez staj ve öğrenim amaçlarıyla abd'ye gidip gelmiş, 2 yabancı dili neredeyse anadili seviyesinde kullanabilen, 185 cm boyunda 20 yaşında ve boş olmayan bir elemanım, elbette kurslar, okullar, belgeler, evraklar, seminerler, toplantılar vb. işlerim sebebiyle toplu taşıma araçlarını kullanmak zorunda kalıyorum ben de ve bunlara rağmen araçlardan genelde en son ben iniyorum. 1 dakikanın benim açımdan ne gibi bir kaybı olabilir? o bir dakikayı beklemeden inmeye çalışsam yorulacağım ve gerizekalı insanların arasında bulacağım kendimi.

bazıları da vardır ki kendilerine yer vermeyen gençlere kızarak cingar çıkarırlar. neredeyse toplu taşıma araçlarında hiç oturmadığım, daha doğrusu bir hayvan gibi araçların kapısına saldırmayı tercih etmeyip herkes bindikten sonra ağır adımlarla içeri giriyor oluşum sebebiyle oturamadığım için başıma gelmedi ancak eğer ki başıma gelirse böylelerine asla yer vermeyeceğim. bana yönelik konuştuğunu gördüğüm an "bu benim problemim değil, git kendine bir taksi tut." diyeceğim.

geçtiğimiz gün yine tramvaya binmek üzere istasyona girdim. 170-174 cm boylarındaki şişman bir adam, kapıları kapanmak üzere olan tramvaya resmen anırarak da olsa girmeyi başardı. nasıl koştuğunu görmeliydiniz. savaşa gider gibiydi sanki. gözlerindeki o ışığı siz de görmeliydiniz. "hıaaaa!" diyerek girdi içeriye. bense sakince bekledim, diğer tramvay 2-3 dakika sonra istasyonda olacaktı ne de olsa. bir insan kendini niçin böylesi gereksiz bir yere yorabilir? 2-3 dakikalık bir kayıp senin gibi küçük bir insana ne kaybettirebilir? bu hareketi yapmasının tek bir sebebi olabilirdi: bir gerizekalı olması.

bir gün m2 metrosundaydım. bilirsiniz, kapı girişlerinin yan taraflarında bebek arabaları ya da engelli arabaları için özel bir emniyet kemeri sistemi yapılmıştır. işte tam o noktada 2 kadın ve 2 erkeğin sohbet ettiğini farkettim. taksim durağında ise bebek arabalarıyla içeriye avrupalı bir aile bindi. öncesinde kapının girişindeki bölgeye bakındılar ancak dilimizi bilmedikleri için bir şey söylemeyerek yola devam ettiler. ancak bebek arabası zorluk çıkarıyordu, bu yüzden 3-4 yaşlarında yürüyebilen bebeklerini arabadan zemine indirdiler. metro fren sistemi dolayısıyla ufak bir sarsıntı yaptı ve bebek, kapı yanındaki araba yerini işgal eden gruptaki adamlardan birinin ayaklarına kapanıverdi. turist aile bebekleriyle ilgili endişelenip onunla ilgilenmeye çalışırken bizim 4 kişilik gerizekalı grup kahkahalarla gülmekteydi, bebeğin düşüşüyle ilgili dalga geçiyorlardı. bu durum beni ve birçok insanı rahatsız etti.

cevizlibağ'daki tramvayı bilirsiniz, çok fazla insanın beklediği bir istasyondur. eminönü yönüne giden araçlar iki taraftan gelir. birisi sadece eminönü'ne kadar gider, diğeri ise karaköy tarafına kadar devam eder. karaköy tarafına kadar devam eden tramvay bağcılar'dan istasyona gelirken, tramvayın servis dışı kaldığını anladım. tam o sırada eminönü'nden geri dönen araç da istasyona girdi. servis dışı olan tramvaydan çıkan insanlar, niralar atarak, savaş naraları savurarak eminönü aracına bindi. tam bu sırada da ben istasyona geldim. birkaç dakika sonra ortalık dinginleşti, insanlar bir tramvaya sıkış tıkış doluşmuştu, oysa eminönü'nden dönen diğer tramvayın 45 saniye sonra istasyona gireceğini bilmiyorlardı. sonuç olarak 45 saniye sonra tek başıma o tramvaya bindim. hatta bağcılar yönünden gelen bir tramvay da o esnada istasyona girdi. tahmin edileceği üzere sıkış sıkıştı ancak hepsi mi gerizekalıydı da karşılarındaki bomboş tramvaya binmeyi akıl edemediler?

milyon örnekle kanıtlayabileceğim bir durum. evet, istanbul'daki insanların minimum yüzde kırkı gerçek birer gerizekalı, nasıl mı? bugün ele alacağımız konuyu açıklıyorum: toplu taşıma araçları

bilindiği üzere istanbul insanları toplu taşıma araçlarına bir hayvan sürüsünün çiftliğe girerken uydukları düzene dahi uyamıyor. koyunların ahıra doluşması bile metrobüsün kapıları açıldığında ölürcesine, birbirlerini öldürürcesine içeri doluşan bu insanlardan daha iyi görünüyor. istanbul'da sıra olayı yalnızca beylikdüzü son durak'ta cerayan ediyor, onun haricindeki duraklarda ve özellikle zincirlikuyu, cevizlibağ ve avcılar gibi merkezlerde gerizekalı insanlar metrobüse girebilmek için birbirlerini yiyor.

ben genelde bütün kalabalığın en arkasında bekliyorum ve metrobüsteki yerlerin dolduğunu görüp metrobüse binmeyen güruhun arasından yavaş adımlarla sıyrılarak metrobüse yavaşça giriyorum. bazen insanlar böylesine rahat oluşuma imrenerek bakıyor, hissediyorum. oturabilmek için niçin kendimi ve başkalarını yorayım, öyle değil mi?

şimdi ise geçtiğimiz gün tramvayda yaşadığım bir örnekle devam etmek istiyorum.

i see dumb people, they're everywhere. they walk around like everyone else. they don't even know that they're dumb.