Yani iyi tahlil etmek gerek.

Kesinlikle azizim! Var ol.

Hocam hiciv de bir yere kadar. Sadece isim için bazı bölümlerde daha kaliteli olabilecek yerleri gözden kaçırmak biraz abes olmaz mı sence de?

Kanka sen yanlış anlamışsın burası kendinizi tanıtın başlığı değil

Bu sözlükte böyle bir başlık açacağım aklıma hiç gelmezdi. Trendler arasında da mağdur olan bir sözlük yazarını görünce ben de bir kaç bir şey söylemek istedim sizlere üniversite ile ilgili. Bunlar naçizane benim gözlemlediğim ve sizlerin de tecrübe edineceğinizi düşündüğüm şeyler. Öncelikle tercih edeceğiniz üniversitenin kalitesine bakarak kendinizi tamamen buhrana sürüklemeyin. Üniversite sınırları içerisinde alacağınız eğitim sizlere sadece belli başlı noktaları verirken asıl önemli olan sizin ne yaptığınızdır. Ülkemizde diplomanız üzerinde yazan okul ismine önem verecek yerler olacaktır ancak sizler yaptıklarınız ile hayatta kalacaksınız o isim ile değil. O sebepten kendinizi hepten moral olarak sıfıra indirip gideceğiniz okulun kötülüğünü düşünerek hareket etmeyin. Elinizden geleni yapın, gerisi önemsiz. Bir diğer hususta arkadaş çevresi. Üniversitede istemeyeceğiniz çeşit insan var. Zamanla zaten insanlara olan bakış açınız değişecek. Hedefinizi ilk günden belirleyip buna göre bir arkadaş çevresi oluşturmanız en iyisi olacaktır. Mühendislik öğrencisi olarak şunu söyleyebilirim ki çevrenizde ne kadar kaliteli adam toplarsanız siz de o kadar gelişebilirsiniz. Eğer merak ettikleriniz olursa yine sorun. Sağlıcakla kalın.

Olmadığını düşündüğümüz bir çok şeye anlam katıyoruz maalesef. Klagib koşullanma olarak bile görülebilir bu. Bu sebepten dolayı da aslında varlığına inanmadığımız şeyleri terimsel olarak şartlandırıyoruz zihnimizde bir şekilde. En mutlu günümü hatırladığım bir an yok çünkü hiçbir anımı mutlu olarak tanımlayan bir insan değilim. Geçici olduğunu bildiğim bir hisse kapılmak pek mantık çerçevesinden bakıldığında olası görünmüyor gözüme. O burukluk girdiği için devreye zaten mutluluk bir his oluyor kanımca. Eğer mutsuzluk kadar gerçek olsa, en az onun kadar aynı hissettirmesi lazım diye düşünüyorum.

Mutluluğa ve mutsuzluğa sahip oldukları anlamı katan bizleriz zaten pampa. Ancak burada odaklanman gereken şey şu. insanın mutlu hissettiği onca anı düşün. Hiçbir tanesi mutsuz hissettiği anların niceliğine eşit değil. Bu da mutluluğun bir sanı, mutsuzluğun ise kalıcı olan duygu olduğunu gösterir.

Soyut kavramlar somut deliller olmasa hiçbir zaman tanımlanamazdı o zaman pampa.

O zaman hiç kendi kendine düşünmemişsin pampa. insanlar mutsuzluklarının esiridir. Mutsuzluk dediğin şey insanın hayatını kaplayan bir olgudur. Mutlu olduğunu düşündüğün anları ve mutsuz olduğun anları kıyasladığında hayatının büyükçe bir bölümünün mutsuz olduğunu fark edeceksindir. Mutluluk bir sanıdır.

Aslında aynı noktaya geldik. Mutluluk insanın sandığı bir şeydir. insan mutlu olmaz. Ancak mutlu hissedebilir. Bu da geçici olduğundan, bir hissin varlığa dönüştürülmesi mantıksızdır kanımca.

Ancak hormonun kandaki miktarı düştüğünde insan tekrar mutsuz olur. Mutluluk kelimesine insan bu anlamı yüklemiş olmasaydı vücutta salgılanan hormonun verdiği etkiyi anlatmak da mümkün olmazdı. Yani dopamin mutsuzluk salgılar deseydik ve mutsuzluk hissettirdiği etkiye denk olsaydı bunu böyle kabul edecektik. Mutluluk bir sanıdır. Gerçek değildir.

Var olduğunu düşünen kanıtını sunsun bekliyorum

Beyler sözlükte hikayeler tutmuyor mu artık ?

Bir de beyler . Şeytanla anlaşma yaptım falan gibi bi muhabbet etrafında dönen bi hikaye vardı. Hatırlayan, eskilerden kalan varsa bi gönderebilirse çok iyi olur.

Sabah 7 falan. Okula gitmeme isteğiyle uyanılmış bir gün daha. Walkman'i apar topar cebime atıp çıkıyorum sokağa. Okul ile evin arası yürüme mesafesi yaklaşık 15 dakika. Okula doğru yürürken bir yandan bir şeyler dinliyorum. Dersler desen kötü, ilişki desen hak getire. Açılmaya çekiniyorum insanlara. Daha doğrusu tek bir insana. Nur. Nur ben lise 2 ye geçtiğimde lise 1 e başlıyor. Güzel kız Allah var. Her seferinde beyler deniyorum açılmayı, ancak ne cüret. imkanı yok iki kelimeyi bir araya getiremiyorum. Ortak bir payda bulamıyorum çünkü. Bu düşüncelerin arasında okul kapısına kadar geldiğimi hatırlıyorum. Girdim okula, çocuklarla selamlaştık. ilk derse girdik, hafiften uyukluyorum. O sırada 19 Mayıs için bir etkinlik yapılacağını duyurdu hocalar. Hiç takılmadan döndüm yattım tekrardan. Yalnız hocanın son sınıflar hariç tüm okul katılacak etkinliğe dediğini duydum. Ulan dedim kendi kendime, belki bir fırsat doğar mı?

Lise yıllarım hayatımda zorluk yaşadığımı düşünebileceğim yıllardır muhtemelen. Peşimi bırakmayan depresyon ve kendimi yalnızlığa itme isteği tüm okulu benimle beraber okumuş iki olgudur. Bugün size anlatacağım bu uzun soluklu hikayede bundan yıllar önce tanıştığım ve yıllar sonra karşılaştığım bir insanı anlatmak istiyorum. işin hikaye kısmı neresinde derseniz okudukça şaşıracaksınız. Size yaşadığım bu olayda ilerleyen entrylerde de bahsedeceğim olaylardan birini anlatayım belki merakınızı celbeder.

- Kaç yıl oldu görüşmeyeli cidden ya
+ Aynen öyle Depresif, çok yıllar geçti ama geçen onca yıl ben her gün görüyordum seni.
- Nasıl yani, ne demek istiyorsun her gün görüyordum derken
+ Bir insanı görmek için yanında olmasına gerek yok Depresif, ben seni her gün görüyordum.

Evet beyler uzun soluklu bi hikayeye hazır mısınız?

Hipnoz yapıyorum buyrun soruları gönderin

2 yıl önce okul bitmiş, yaz olmuş , evde zaman geçirmek için tüm hazırlıkları yapmıştım. Akşamları oyun oynuyor sabaha kadar uyuyordum. Sanırım bir salı gecesiydi. Rüyayı ilk gördüğüm zaman. Beyler rüyamda değişik bir evin içerisindeydim. Ev gayet modern, şık ancak bir o kadar kasvetli bir evdi. Evin salonunda buldum kendimi. Etrafıma bakındığımda nerede olduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Rüyamda evin içinde dolaşmaya başlıyor, çok kısık bir çığlık sesi duyuyordum. Evin tüm odalarının kapıları kilitliydi. içeriye sadece güneş ışığı sızıyor, etraf belli belirsiz seçiliyordu. Salondan çıktığımda bir koridor odalara eşlik ediyor ve uzanıp koridorun sonunda var olan bir kapıya doğru gidiyordu. Rüyamda kapıya doğru yürümeye başladım. Geçerken ise diğer odaların kitli olduğundan bir şekilde emindim. Son odaya kadar yürüdüm ve kapıyı açmaya çalıştım. Ancak kapı kilitli olduğu için açamıyor, açamadıkça daha da sert bir şekilde kapının kolunu zorluyordum.

2 yıl önce, yaklaşık 1 ay boyunca her gece gördüğüm aynı rüyayı neden gördüğümü anlamak için araştırmalarım sonucu hipnoz yöntemiyle tedavi olmam gerektiğini fark ettim ve olaylar silsilesi orada başladı. Uzun soluklu bir hikayeye başlıyoruz beyler. Hazır mısınız?

insanın ahlak kavrdıbını öğrenmesi belki de bu düzenlerin varlığıdır. insana doğası gereği iyi bir insan olmak yerine kötü bir insan olmayı aşılarsak, o insan topluluğu için kötü olan her şey doğru olacaktır. Ancak bu noktada devletlerin getirdikleri düzenin ne denli insanların doğru ve yanlışlarını sınıflandırdığını da göz önüne almak gerekir. Kısıtlamalar mı gerçekler mi şeklinde bana kalırsa.

Mutluluk duygusunun ise tamamen bir yanılgı olduğu kanısındayım. insan tüm hayatı boyunca aslında mutsuz yaşayan bir varlıktır ve mutlu olduğunu sanacağı olaylar silsilesi yaşar. Bu onu anlık mutlu hissettirir ve his ne zaman etkisinin yitirirse insan özüne döner.

Salt bir doğrudan veyahut yanlıştan bahsetmenin kesinlikle çelişki olduğundan yanayım. Örneğin bir işi en iyi kim yapar sorusunu sormak lazım burada. O işi hiç bilmeyen mi en iyi bilen mi? Kanımca en iyi bilen. Bir araç tamircisi örneğin. Bir aracı tamir edebileceği gibi o aracı en bilinçli şekilde bozabilecek kişi de odur. Bu durumda bu gerçek o araç tamircisini doğru bir insan mı yapar yanlış mı? Bana kalırsa her ikisi de. Bunu göz önüne alırsak her doğrunun bir yanlışı, her yanlışında bir doğruyu barındırdığını görmek gerekir. Ki doğru ve yanlışlar tamamen kişisel süzgeçler sonucu ortaya çıkan kavramlardır. Söylediklerine katılıyorum.

Kendini geliştirmiş toplumlarda dahi yönetilme arzusu olduğundan önemli olan sorunun kendini geliştirmiş olan toplumlar gerçekten gelişiyor mu ki bir yönetim buyruğuna giriyorlar bu soruyu sormak lazım.

Bitti mi sorular arkadaşlar?

Bunlar naçizane kişisel fikirlerim. Belki de böyle değildir (:

Aslında bu soru için bir çok ütopya kitaplarının tahlil edilmesi gerekli. Devletler bile kontrolün gerçek sahibi değiller. Herkes bir çarkın dişlisi ve çarkın dönmesi için her dişlinin kendini kontrol mekanizması olarak hissetmesi gerekiyor. Bizler o çarkın dişlerinden birisiyiz bence. Tıpkı diğerleri gibi.

Çünkü gerçekler hiçbir zaman istediğimiz şekilde şekillenmiyor. Nietszche hayatı boyunca zihninin acılarını yaşıyor. Ancak bilmekten vazgeçmiyor. Çünkü bilmenin gerçek olduğuna inanıyor. Dostoyevski noktasında ise bilmek ve anlamak arasında fark olduğunu düşünüyorum. Bir şeyi biliyor olmak, onu tam anlamıyla anlamak anldıbına gelmiyor. Örneğin benim sözlüğe yazdığımı biliyorsun. Ancak neden yazdığımı anlamıyorsun. Arkasında bir çok sebep yatabilir. Bu sebepten ikisi farklı şeyler diye düşünüyorum.