+2
Anlatacağım konu baya uzun, o yüzden ufaktan kendimi tanıtarak başlayayım istedim.
tamdıbını yazdıktan sonra edit: gerçekten bir kaç saatimi ayırıp içimi olabildiğince açık dökmeye çalıştım. baya uzun oldu sıkılırsanız affola.
Şimdi ben 18 yaşındayım, kendimden 6 yaş büyük abim var ve çocukluğumun çoğunu yaşıtlarım crossfire, mt2 falan oynarken abimle morrowind, knight online oynayarak geçirdim. Yaşıtlarımla pek takılmadım, sınıflarda herkesin saygı duyduğu ama kimsenin çok dolaşmadığı biriydim. Küçükken baya kiloluydum fakat son bir kaç senede normal düzeylere ulaştım.
Yavaştan konuya geleyim, bende social anxiety var, toplum içinde (2-3 kişi bile olsa) kendime yakın hissetmediğim birileri bulunuyosa çok üst düzeylerde utangaçlık, çekiniklik gösteriyorum. Mesela sınıf önünde bi sunum yapıyorum, titremeye başlıyorum, su fışkırtır gibi terlemeye başlıyorum, sesim durmadan çatlıyor vesaire. Bu hayatım boyunca (ehuehuehu 2k'lı hayatım boyunca diyor eheuhueh) bana sıkıntı çıkardı. Örneğin sınıfta hoca soru soruyor, cevabı bilsemde söylemeye içim el vermiyor, yanımda oturan kendimi en yakın hissettiğim arkadaşa söylüyorum, o cevabı verip bütün crediti alıyor. Herkes soru sorarken benim sorum olsa da sormayıp birinin aynı soruyu sorup çözülürken anlamayı bekliyorum.
18 yaşıma gireli bir kaç gün oluyor, daha dışarı arkadaşlarla 1 kez çıktım, o da buluştuğumuz yerde görmem gereken bi iş vardı halletmek için. Bu çıkmamazlığın nedeni kendimi yaşıtlarımla aynı yaşta gibi hissetmemem bence. Küçüklüğüm abimle geçince mentalitem normalden hızlı gelişti gibi geldi bana.
Üniversite sınavı bu sene olduğundan okulumuz erken açıldı. Okulum çok üst düzey özel okullardan, böyle öğrencilerinden beklentisi ilk 5000 falan olan bi okul. Ben de en üst sınıfındayım. Sınıfımızda bir kız var, entry'i açmamın sebebi de o zaten, güzellik derecesi baya yüksek olmasına rağmen yaşıtlarımda çok bulunan orasını burasını çekip instagrama "arkadaşlarlan x qeyfi (emoji)" şeklinde postlar yapmayan, güzelliğini herkese gösterme çabasında bulunmayan biri. Arkadaşlarıyla ara ara vakit geçiren, ama zaten son ve üst sınıfta olduğumuzdan gününün çoğunu inekleyen biri. Bazı kızlar vardır böyle görünce "uf bunu alıp böyle patır patır si." dedirten, bu öyle değil işte. Çok güzel, çok tatlı, böyle karşıma alıp bütün gün muhabbet etmek istediğim, sarılıp gözlerinin içine bakmak istediğim, uzun zamandır yatarken "keşke yanımda o da olsaydı da sarılıp mutlu mutlu uyusaydık." dediğim birisi.
Lise'nin başından beri sınıf arkadaşıyız, ikimiz de hep elit ortamlarda yetiştik, ara ara muhabbetlerimiz olmuştur ama hiç bi zaman uzun uzun dertleşmedik. Bana o da benim yaşıtlarıma karşı hissettiğim gibi hissediyor gibi geldi. Etraflarındakinin varlığından hoşnut değil ama katlanması gereken bi durum olduğundan sesini çıkarmayan biriymiş gibi geliyor bana. Sınıfta bazen ufak atışmalar oluyor, ben de yılda sınıfta toplam 2 cümle belki konuştuğumdan bana laf atmayı çok severler, biri mesela kenardan (kendi başıma evde film falan izlemeyi tercih ettiğimden) hayır cevabını vereceğimi bildiği "(ismim), akşam şuraya gidiyoz gelcen mi?" sorusunu atıp ben cevap verince ısrar ederken, bu kız ileriden "ne uğraşıyosunuz çocukla" çıkışmasında bulunuyor. Derste otururken arada bir arka tarafa dönüp napıyorum diye bakıyor (en azından bana o sebeple bakıyor gibi geldi fakat hiç dönüp de bana mı bakıyor diye bakıp gülümsemeye gönlüm elvermediğinden bakmadım). Arada bir etrafta pek birileri yokken gelip 'nasılsın'laşıp gidiyor.
Daha önce de bahsettiğim gibi bu yaşımda daha doğru düzgün dışarı çıkmadım, sevgilim zaten olmadı. Kendimi hep bu konularda duygusuz zannetmiştim fakat bir kaç haftadır hep uyurken onu düşünüyorum. Küçüklüğümden beri sıkılmadan bilgisayarda vakit geçirebiliyorken bir kaç haftadır 'neden vaktimi onunla birlikte konuşmak, vakit geçirmek varken bana her hangi bi katkıda bulunmayan, sadece vaktimi normal bi şekilde geçirttiren bu dıbına koydumunun oyununu oynuyorum?' diye sorgulamaya başladım.
Bu arada bu kızın daha önce sevgilileri oldu, fakat hepsi kültür yoksunu, hayatını üreme için geçiren *öhöm* çomar *öhöm* lerdi. Biri ile her gün birlikteyken yüzünde bir sene boyunca hiç mutluluk görememiştim. Şu anda sevgilisi var mı, yok mu bilemiyorum, nerede ne yapıyodur bilemiyorum, fakat hep onu düşünüyorum.
Bu kıza bir haftadır falan açılmayı düşünüyorum fakat social anxiety'nin üzerine kızın şu anki durumunu bilemediğimden eğer biriyle birlikteyse ve ben bu şekilde bi soru yöneltirsem gerçekten aramızdaki bu ufak 'olabilirlik' durumunun gideceğinden korkuyorum. Çok fazla özgüven ekgibliğim var. Hayır cevabını alırsam bir daha kızın yüzüne bakabilecek cesareti kendimde bulamıyorum. Biriyle birlikte değilse büyük ihtimalle evet cevabını vericektir diye düşünüyorum, fakat evet cevabını alsam da gerçekten bu birlikteliği nasıl devam ettireceğimi bilemiyorum. Ben ona nasıl açılıcam, birlikte nerelere gidebiliriz, ne yapabiliriz falan hiç bir fikrim bulunmamakta. Bu konularda fikirlerinizi bekliyorum.
Üstlerde bir yerlerde bahsettiğim kendimi en yakın hissettiğim sıra arkadaşım da uzun süredir biriyle birlikte. Acaba onla bu durumu konuşup, hem onu 'wingman'im olarak kullanıp, kızın şu an ki durumunu öğrenip, tavsiyeler alıp açılsam mı diye beynim bir kaç gündür hortum halinde.
Aklımdaki başka bir soru da lisede birlikte olduğunuz biriyle ileride gerçekten birlikte olup olamayacağınız. Lise'de sevgili olup üniversiten sonra evlenen neredeyse kimseyi tanımadım çünkü. Acaba bu seneyi geçirip üniversite de mi açılmalıyım sorusu çıkıyor üzerine. Kızın istediği üniversite de Ege Tıp, benim istediğim üniversite ise Ankara veya istanbul'da ODTÜ,Koç, Bilkent,iTÜ Mühendislik. Aynı şehirde bulunma olasılığımız yok.
Genel olarak her konuda tavsiyelerinize açığım. Nasıl açılırım, ne zaman açılmalıyım, birlikteliği nasıl koruyabilirim veya ilerletebilirim, aramızı nasıl daha yakınlaştırabilirim gibi genel sorular. Dediğim gibi bu sevgili konusunda hiç bir bilgim yok. Şimdiden vakit ayırıp uzun uzun döktüğüm içimi okuyup da tavsiyelerini esirgemeyenlere teşekkürler.
-ufak bi tekrar okudum; çok melankolik bi aşık gibi yazmışım. bazı yerlerde ufak ego'lu cümleler kurmuşum ama yazdığım şeylerde en ufak bi abartma boyutu yok, bu bahsettiğim olaylar hep gerçek. kurduğum cümleleri değiştirmemeye çalıştım, yazarken ki modumda kurduğum cümleler önemli çünkü.
-ufak başka bi yorum: bu arada '18 yaşında ilk kez aşık olmuş amk ergeni khkhkhkh' gibi yorumlarda bulunmanıza gerek yok, abimin yıllar boyunca sevgilileri oldu ve abimi hep gözlemledim, hiç bi zaman gerçekten sevdiğini hissetmedim. hep 'şu kıza bi çaksam da sonra ayrılırız' kafasındaydı. ben hayatımı bu kızla geçirmek istiyorum. 2k'lı olsam da mentalitemin 2k'lıdan çok daha yüksek bi düzeyde olduğuna inanıyorum. bu kızın da bu arada zekası bana çok benzer gibi geliyor.
