Bu olay üzerinden 3 sene geçti.

O, babası ve kardeşinin yanında,

Annesi memlekete evine geri döndü.

Gizem şuan da yurtdışında, yüksek lisansını tamamlayıp doktorasına başladı,

doktorasını yaptığı ve üzerinde çalıştığı konu, onun hastalığı...

bir daha ülkeye dönmeyeceğini ve hiç bir zaman evlenmeyeceğini biliyorum...

Bunları neden ve nasıl mı yazıyorum, aslında bu onun isteğiydi,

onun yazdığı günlükler ve Hakan'ın anlattıklar.

şimdi değil uzun yıllar sonra belki bir gün Gizem'de isterse tüm bunlar bütün detayları ve bütün yazdıklarıyla kitap olacak.

belki bir gün..

-son-

Annesi ile konuşuyordu ona hep eskileri anlatıyordu çocukluğunu mutlu günlerini...

Hakan o günleri anlatırken hala göz yaşlarına hakim olamıyor...
Bir kere kendine geldiğinde Hakan'ı böyle ağlıyorken gördüğüne şöyle bir söz söylemiş,

"Hani bazı rüyalar vardır o rüyalarda bir şeyler için mücadele veririz birileri ile kavgaya tutuşuruz yada birilerini kurtarmak için mücadele ederiz sonra bir anda uyanırız bu bir rüyadır ama o duygular hala etkisini sürdürür, sanki imkan olsa o mücadele o kavga devam edecek gibi gelir...
Bu da böyle bir şey işte, siz şimdi üzülüyorsunuz ama bu bir rüya hepsi yalan çünkü uyanacağımı biliyorum, uyandığım zamanda hiç üzülmeyeceğimi orada üzüntü olmayacağını biliyorum ne olur üzülmeyin çünkü ben üzülmüyorum."

Bazı günler 1 bazı günler 30 dk bazı günler 2 saat kendinde olduğunda,

Herkes için bir şey bıraktı, Gizem'e bir mektup yazdırdı,

Her şeyini Gizem ve annesine bıraktı,

işlerin nasıl devam edeceğini neler yapılması gerektiğini...

Hakan'ın en büyük pişmanlığı Gizem'i zamanında onunla görüştürmemesi oldu,

Gizem dönmüştü Hakan her şeyi anlatmıştı ona ama onun nerede olduğunu söylemedi,

Tüm ısrarlara göz yaşlarına rağmen söylemedi,

Çünkü onun yapacağı bir şey yoktu bir şeyler yapmak için çabalayacak ama hiç bir şey yapamayacaktı, sonuçta kendini suçlayacaktı ama kimsenin elinden bir şey gelmiyordu ki..
Hakan en sonunda dayanamadı ve gizem'i onun yanına zütürdü,

Ama onun yanına zütürdüğü zamandan sonra o hiç bir zaman kendine gelemedi,

Gizem'i hiç hatırlayamadı,

Gizem'e öle bir bakışı vardı ki,

Hiç tanımadığı istemediği bir yabancı gibi..

buna yürek dayanmadı...

2 gün sonra da bu dünya için gözlerini kapattı hakikat için uyandı...

...

3 hafta hastanede kaldı, bu hastalık normalde yıllara yayılarak devam eden bir hastalıktır yani evreleri olan bir hastalık. aslında nerdeyse bütün insalık bu ilk evrenin içindedir stres ve üzüntü durumları sadece evreleri hızlandırıyor, onun hayatında ki bu olaylar özellikle son 1 senesi içinde ki olaylar bu süreci hızlandırmış onun finalide Ece oldu...

Nefret... aslında onu bunla savaştıran belkide buydu, nefretini savaşını bıraktığı gün belki de bu hastalığa yenik düştü.

Durumu her gecen gün kötüleşti, unutkanlık, konuşamama, düşünememe...

Onu gibi bir insan bu duruma geldi..

ilk başlarda kendinde olduğunda kimseye haber verilmesini istemedi,

Özellikle Gizem'i istemedi, onu bu halde görmesini hiç istemedi ve Hakan'a söz verditti.

Sürekli uyudu günde bir kaç saat kendinde kaldı, konuşabildi. Hayat onun için geri sarıyordu, 1 hafta sonra Hakan'ı unuttu onu tanıyamadı.

Hakan onu mezarın başında baygın buldu,

Acil olarak hastaneye oradan da istanbul'a sevk ettiler,

Bu unutkanlık olayı aslında bir hastalığın başlangıcıydı,

Bunca biriken olay bunca yaşanan şeyden sonra bu süreç çok hızlanmış, böyle durumlarda stres ve üzücü olaylardan uzak durmak gerekir ama bu olaylar onun yakasını hiç bırakmadı ki...

Ece'nin intiharı ile artık o da dönülmez bir yola girdi.
Hastanede kimseyi yanına istemedi, o günlerde yanında sadece annesi ve Hakan vardı.

...

O’nun anlattıkları burada bitiyordu...

Bu hikaye bana ait değil arkadaşlar,

Sen kimsin diye soracaksanız, ben Hakan’ı bu olaylardan sonra tanıyan bir arkadaşıyım.

Bunları nereden biliyorsun nasıl böyle anlattın dersen,

Bunu şimdi ve devamında ne olduğunu anlatarak açıklayacağım,

…

Onun bunca sene her gecesi haram olmuştu bundan sonra ömrümün sonuna kadar her gece bana haram,

Onu bıraktığım gün katil olmayı göze almıştım, onu mutsuz etmemek için gidecektim ve intikamımı alacaktım,

Böyle yüce bir hedefim vardı, senelerdir bekledim sonunda katil olamadım,

Maktül her zaman o adam olacaktı,

Ece’yi bıraktığım gün maktülü ben seçtim maktül Ece oldu.

işte şimdi katil oldum ve Ece’yi öldüren ben oldum…

Bu hayat karşısında bir kere daha yenildim, bu hayat benden bir sevdiğimi daha aldı ama bu sefer beni ayakta tutacak bir şey bırakmadı.

Ece’yi bırakıp gidemedim, yanı başına uzandım ölmeyi bekleyeceğim

Mezarını gözyaşlarımla sulayacağım,

Onu burada bırakmayacağım tek başına bırakmayacağım,

Sonrası yine karanlık...

...

“Aklım başımda değil ki,

Sebebini bilmiyorum

Bize nazar değdi inan

Adım gibi biliyorum

Yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Yar yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Yanıyorum yanıyorum

Ah yanıyorum yanıyorum

Yar yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Hatıralar gözlerimde

Dalıp dalıp gidiyorum

Acımasız dertlerimle

Yapayalnız yaşıyorum

Yar yine başım belalarda

Senin için ağlıyorum”

Mektupta ne yazıyordu bunu yazmayacağım yazamam,

Bu bana yazıldı sadece benim için kalacak,

içinden çıkan bir beyaz saat ve beyaz bir elveda,

Mektupta sitem yoktu, kızgınlık yoktu, elbet bir gün bir araya gelecektik ama bu dünyada değil…

Bir şarkı vardı ilk defa Nilüfer’den duymuştuk, hayatımıza öyle girmişti belki o zaman çocuktuk ama her ne zaman ve kimden duyarsak duyalım hepimizde iz bırakan bir şarkıydı.

Durumu özetleyen bir şarkı mektubun son cümlelerini oluşturan bu şarkı,

Bundan sonra bana her gece olduğunda Ece’yi hatırlatacak ve dünya üzerinde yaşadığım her geceyi bana haram edecekti.

Ece’nin yanındayım,

Onun sesine bana bakan gözlerine her zaman benim için atan kalbine ölesiye muhtacım ki

Yanı başımda uzanmış o toprağın altında,

Onun yeri burası değil burada olmamalı, o toprağı kazıp onu oradan çıkarmalıyım ama konuşacak gücüm bile yok,

Ağlamak bu sefer hiçbir işe yaramıyor, akıttığım her göz yaşı biraz daha yakıyor canımı ama ağlamaktan alı koyamıyorum kendimi…

içimden kızmak geldi olabildiğinde kızmak geldi ama ben Ece’ye nasıl kızabilirim,

Mektubu açtım bana bıraktığı vedayı yanında okumak istedim kızacaktım ona bana veda edemezsin diyecektim işte geldim yüzüme karşı söyle bunları gözlerime bakarak veda et bana!

Ben vedalardan hoşlanmam,

ben veda etmem,

etmeyeceğim,

sende edemezsin.

Haykırmak istiyordum bunları, işte yanındayım ve haykıracağım!

Çıkıp doktorla konuştu çok uzun kaldı orada döndüğünde sinirli ve üzgündü ama istediğimi yapacağını söyledi bunun karşılığında da bir söz istedi Ankara’dan döner dönmez ilk iş hastaneye gidip istenilen testleri ve tetkikleri yaptıracağız diye.

2 saat kadar daha kaldık biraz gücümü toparladım ve hastaneden çıktık.

Yolda Hakan bana her şeyi anlattı,

5 gün önce gerçekleştiğini Ece’nin bir daha hiç uyanmamak üzere uyuduğunu birkaç hapın onu benden aldığını, eski mahallede ananemlerin öğrendiğini sonra annemin sonrasında da bu koşuşturmada bana anlatmadıklarını bir an önce Gizem’in yanına gitmem için çabaladıklarını.
Telefonumu kırmaları ve dahası...

Hiçbir zaman duymamam için çabalamışlar. Ben hariç herkes...

Ben duymayayım diye ellerinden gelen her şeyi yapmışlar…

her şeyi anlayacağını düşüne bileceğine inanan ben, bunu göremedim işte bu kadar zavallıydım aslında.
…

Sanki her şey bir rüyaydı yine uyanmayı istediğim bir rüya ama uyanamıyorum hala,

Mektubu Hakan almıştı, okuyamadığım okumaktan çok korktuğum o mektubu.

Boğazımda yine bir yumru oluştu sonra yine ağlamaya başladım,

Konuşmak istiyordum ama konuşamıyorum boğazım öyle bir dolmuş ki sesimi çıkara bileceğimi sanmıyorum.

Doktor gelip kontrol etti bir şeyim yoktu kafamı da vurmamıştım ama Hakan’la uzun-uzun konuştular.

Hakan yanıma gelip açıklama yapma ihtiyacı duydu,

Bir şeyim yokmuş ama ne olur ne olmaz diye bir sürü test istemiş istanbul’da bir hastaneye sevk edecekler. Şimdi uyumam için yatıştırıcı yapacaklar.

Hakan’a yalvardım iğneyi yaptırmalarına beni uyutmalarına izin vermesin bir an önce Ankara'ya gitmeliydim.

Bir ara kendime geldim, sanki Hakan’ın sesini duydum sanki dünya ters düz olmuş gibi geldi,

Sonrasını yine hatırlamıyorum…

Uyandığımda bir hastane odasındaydım,

1 saat boyunca hiç bir şeyi hatırlayamadım kendimi bile tanımıyorum,

içim geçmiş yeninde uyandığımda başucumda Hakan’ı gördüm.

Ofisten çıktıktan sonra arabayla peşimden gelmiş,

4 saat boyunca takip etmiş beni durdurmaya çalışmış ama çok hızlı olduğumu söyledi,

Sonrasında yavaşlamışım, galiba o sırada bayılmışım yanda ki boş araziye dönmüş direksiyon yavaşladığım için büyük bir şey olmadı ama nasıl olmuşsa araba takla atmış biraz sonra da Hakan bulmuş beni sonrası hastanedeyim işte.

Bir şeyim yok, yani görünürde bir şeyim yok...

merhaba arkadaşlar,

söz verdim bu hafta sonu bitecek, bitirelim artık...

http://www.youtube.com/watch?v=bU3AcjujqcA

arkadaşlar,

bu gece her şeyi bir çırpıda yazıp bitirmek istiyorum ama daha fazla gücüm kalmadı...

Bu son beni çok yoruyor, daha fazla gücüm kalmadı.

gün içinde devam edeceğim böyle para-parça olacak biliyorum ama bunun yükü çok ağır.

anlatacağım biraz daha şeyler var yarın tamamlanacak.

Onu görecektim kızacaktım madem üzülmeyeceğimi düşünüyordu ne halde olduğumu görmeliydi.

Mektubu alıp kapıya doğru yöneldim, Hakan arkamdan bağırdı bir şeyler söyledi ama duymadım,

Arabaya bindim, Ankara’ya gitmeliydim.

Yol boyunca ne yaşadım pek hatırlamıyorum sürekli ağlıyordum, boş-boş tabelalara bakıyordum bir ara doğru yöne gittiğimden de emin olmadığımı düşündüm.

O mektubu açmadım gözümle görmeden inanmayacaktım.

Ankara’ya gidiyordum ama Ece’yi nasıl bulacaktım,

Belki arkadaşının evindedir diye düşündüm ama sonra boğazım yine düğümlendi,

Yolu görmüyorum nereye gittiğimi bilmiyorum ama her saniye sanki Ece’ye biraz daha yaklaştığımı hissediyorum.

En son hatırladığım buydu sonrası karanlık…

Artık bizim için bir umut yoktu, başkaları ile evlenecektik ben Gizem’i sevecektim, Ece o adamı belki zamanla sevecekti birbirimizi hiç unutmayacaktık ama mutlu olmaya çalışacaktık üzülmeyecektik, mutluluğu deneyecektik.

Olacaklar buydu başka bir şey değil.

Gözlerimi açacağım her şey bitmiş olacak…

Gözlerimi açtım hiç bir şey bitmedi.

Ece gitti, bana bıraktığı masanın üzerinde duran beyaz bir elveda,

Olacaklar için üzülme dedi, şuan yanımda olsa ona çok kızarım nasıl üzülmeyeyim öyle mi?

Beni bu kadar güçlümü gördün? Ben senin arkandan üzülmeyecek kadar güçlü müyüm?

Senin arkandan üzülmeyecek ağlamayacak kadar az mı sevdiğimi düşündün seni?

Olacak olan, senin evliliğin olacaktı ben buna bile üzülecektim kendimi hep suçlayacaktım,

Sen şimdi bırakıp gittin beni ve ben üzülmeyeceğim?

Görmeden inanamazdım, bunun bir rüya olmadığına inanmalıydım.

Bu adam…

Ece’nin babası.

Ece gitmez gidemez ben bir rüyadayım 17 sene önce nasıl bir rüya gördüysem bu da bir rüya,

Bu adam gerçek değil, hiç bir şey yaşanmadı, hiç biri gerçek değil!

Ece Ankara’da mutlu o artık nişanlı, ben 2 gün sonra gideceğim Gizem’le yeni bir hayata başlayacağım çok kısa bir süre sonrada evleniyorum.

Bu bir rüya karşımda kimse yok, bu adamı en son markette görmüştüm uzun yıllar geçti hem bu adamın gözlükleri vardı, bu bir başkası bu kadar değişemez gözleri yüzü bu kadar çökemez hiçbir insan bu mümkün olamaz!

Gözlerimi sımsıkı kapadım, gözlerimi açtığımda ne masada bir mektup ne de karşımda bu adamı göreceğim.

Ece giderken söyledi üzülme dedi Ece üzmez beni, olanlar için üzülme dedi,

Olacaklar için üzülme dedi,

Olacaklar için?

Olacaklar belliydi evlenecekti, bende evleneceğim bunlar olacak, olacaklar dediği bunlardı,bu konu için üzülmeyecektik.

---
-“sanırım bir daha hiç görüşemeyeceğiz ne olur kendine iyi bak üzülme artık kendini olan oldu olacaklar içinde kimsenin elinden bir şey gelmiyor ne olur üzülme.”

-“lütfen böyle söyleme Ece belki bir gün yine…”

-“sanırım bir daha hiç görüşemeyeceğiz ne olur kendine iyi bak üzülme artık”

“olan oldu olacaklar içinde kimsenin elinden bir şey gelmiyor ne olur üzülme.”

--“olan oldu”--

“olacaklar içinde kimsenin elinden bir şey gelmiyor ne olur üzülme.”

“olacaklar içinde kimsenin elinden bir şey gelmiyor”

“olacaklar için ne olur üzülme”

--“olacaklar için”--

-"ne olur üzülme"-

-"olacaklar"-
---

Gözleri kızarmış gözaltları morarmış yüzü çok yorgun bir adam.

Bu yıkılmışlık bu farklılık olmasa ilk seferde tanıyacağım onu ama tanıyamıyorum adı neydi kimdi çıkaramıyorum tanıdığımı biliyorum hem de çok iyi biliyorum.

O adam bana doğru yaklaştı hiçbir şey söylemedi gelip önümde durdu,

Hala tanıyamadım adamı, kim olduğunu çıkaracağım ama olmuyor,

Bu adamı tanıyamayacağım kadar değiştirmiş, çöktürmüş ne olabilir?

Bir şey söyleyecek ama buna gücü yok sanki,

Zorda olsa elini ceketinin iç cebine sokup bir zarf çıkardı bana doğru uzattı,

Ama konuşmak onu daha da zorladı, her halinden belliydi bütün gücünü konuşmaya harcıyordu,

Kısık bir ses, çok kısık kelimeler ağzından o kadar ağır ve güç çıktı ki çok zor anladım,

-“Allah sana uzun ömürler versin…”

Ertesi gün, sabahtan ofise geçtim, bugün ofiste ki son günüm olacak işlerimi bitireceğim ve artık azda olsa ekgib kalan yolculuk hazırlıklarımı tamamlayacağım.

Beklediğimin gibi ben ofise girer girmez Hakan’da ardımdan ofise girdi,

Bugün de markajdan kurtulamayacağım…

Öğlene kadar ayrılmadı başımdan sürekli bir şeyler sorup durdu, muziplik yapıp beni güldürmeye eğlendirmeye çalıştı bunu başardı da ilk başlarda bu haline kızsam da sonradan beni güldürme konusunda baya başarılı oldu.

Öğlenden hemen önceydi kapı çaldı,

Sonra odanın kapısı açıldı.

Yüzü tanıdık gelen orta yaşlı bir adam,

Ofisten çıkacakken Hakan geldi, annemin yemeğe çağırdığını benimle geleceğini söyledi,

Gizem’le konuştum, yorgunluktan stresten zaten eser kalmadı, Hakan’ın bu markajına sinirlenmeyeceğim bile hem çocuk haklı uzun bir süre bu kadar fazla zaman geçirmeyeceğiz.
Beraber eve gittik, evde bir sürprizle daha karşılaştım ananemler bize taşınmışlar bile,

Bana haber vermedikleri için biraz serzenişte bulundum.

Masada Hakan bilet değişikliği konusunu açtı, cumartesi gideceğimi Hakan açıkladı, herkes sevindi ama yine hiç biri şaşırmamış gibi bakıyor. Annemin gözlerine baktım, garip bir sevinç var ama üzüntülü.

Acaba gideceğim için mi üzülüyor?

Gideceğim için üzüldüğünü biliyorum önceden de konuştuk ama o üzüntü bakışları ile şimdi ki bakışları arasında fark var.

Hakan’ın garip davranışları benim gitmem için çabalaması aklıma bir şeyler gelmeye başladı ama herkes yanımda herkesin durumu iyi, Gizem orada iyi kötü düşünmemi gerektirecek hiç bir şey yok.

Belki de ben yanlış düşünüyorum, ben abartıyorum.

Bu düşünceleri fikir filizleri vermeden bundan uzaklaştım.

Gerçekten bu haber beni yıktı, hemen aklıma Gizem geldi bana ulaşmak isterse nasıl ulaşacak? hemen haber vermeliyim, Hakan'ın telefondan arayacaktım ama zaman farkı olduğundan Gizem uyuyor olabilirdi.

Mesaj attım, ofise gitmeden önce yeni bir telefon ve idarelik hat aldım, çok kötü bir durum bu telefonu tamire gönderdim aynı numaradan sim kartı çıkarmak biraz sürüyormuş telefon tamiri ve ayıtlı numaraları geri almakta sürecek maalesef.

Yeni hattımdan da Gizem'e mesa attım ne olur ne olmaz diye de mail attım. Uyanacağını düşündüğüm saatte de arayacağım.

Hakan’la çıkıp ofise geçtik, artık gideceğim gün kesinleştiği için işlerime daha rahat bakabiliyorum tabi bir de Hakan’ın markajı da olmadığı için.

Akşam saatlerinde Gizem’le konuştuk mailimi ve mesajları almış durumu da anlattım oda üzüldü bir de başımıza bu iş çıktı diye. ev arayışları devam ediyor ama bir tane çok beğendiği bir ev olduğunu anlattı, haftaya bende gelince beraber karar vermek istiyor.

Gizem’in sesini duymak her şeyi unutturuyor, biletimin cumartesine çektiğimiz için bir daha şükrettim.
Gizem’e büyük bir sürpriz olacaktı bu.

Hakan sabahtan hava alanında ki kişiyi yine aradı yine ulaşamadı. Sinirlendiğini gördüm ama bozuntuya vermiyordu.

Hakan ısrarla uyumamı istedi, yapılacak işlerin olduğunu söyledim ama elinden kurtulmak için uyumaktan başka çare bırakmadı bana 8 gibi uyudum uyandığımda öğleden sonra 2 olmuştu.

Uyandım,

Hakan çok sinirli görünüyor,

Ama bana bir iyi haberi bir de kötü haberi var,

iyi haber

Bileti ayarlamış ama en yakın zaman da Cumartesi gününe bulmuş onu da hatır ve minnetle ayarlamış,
Zaten 2 gün öncesine bilet bulmuş her şeyi ayarlamış neden sinirlendi ki?

Bu soruyu sordum,

Cevap olarak, tanıdık olması nedeni ile daha öncesine bulabileceğini düşünüyormuş,

Yani 1 saat sonrasına bilet bulursa beni hemen gönderecek, cumartesi ona çok uzun geliyor bu nedenle de sinirlenmiş.

Üsteleyeceğim gerçek bir cevap isteyeceğim ama uzatmak istemiyorum.

Zaten benimde planım Cuma günüydü ama bilet işine henüz bakmadığım için hangi gün giderim bilmiyordum, demek ki kendim arasam bulamayacaktım ve pazartesi planladığımız gibi olacaktı diye düşündüm.

Kötü haber ben uyurken telefonumu kaldırıp içeriye koyacakken telefonu düşürmüş,

Telefonum parçalanmış daha beteri de sim kartım nasıl olmuşsa zarar görmüş.

Hakan’ın beni bırakmaya niyeti yok yine, zorla kahvaltı masasına oturttu.

Kahvaltıdan sonra giderim diye düşündüm. Hakan yine bırakmıyor,

Durumu tek tek anlattım, annem taşınacak yardım edeceğim halletmem gerekiyor bu işi,

Bu sefer eşiyle birlikte ısrar ettiler, Hakan ben gider yardım ederim dedi hatta annemi aramamı belki de onun her şeyi halletmiş olabileceğini söyledi.
Bu ısrardan hoşlanmadım, bu ısrar bana normal gelmedi ama onları da giderayak kırmak istemiyorum.

Annemi arayıp durumu sordum,

Annem, anannemlere taşınmaktan vazgeçmiş, ananem ve teyzem bize taşınacakmış, bizim ev daha büyük olduğu için böyle bir karar almışlar. Bu karardan benim haberim yok geçen gün tam tersini konuşuyorken böyle bir karar verilmesini garipsedim.

Anannemlere gidip onlara yardım edeyim dedim annem buna karşı çıktı, zaten hemen olmayacak olursa da dayım ve Hakan ile bir şekilde halledeceklerini söyledi.
Yine işkillendim ama üstelemedim.

Bu ısrar üzerine Hakan’lara gittim, yolda arkadaşını arayıp hava alanında çalışan tanıdığın numarasını aldı ama o gece ulaşamadı ona. Hakan bu konuda benden daha istekli gibiydi sürekli adamı arayıp durdu telefonu kapalı olunca da sinir yaptı bu duruma biraz şaşırdım ama bende heyecanlı olduğum için aslında içten içe bu durumun gerçekleşmesini istiyorum.

O gece sabahladık, sabaha kadar muhabbet ettik, sabah kadar Hakan erken gidip Gizem’e yapacağım sürprizin hayallerini kurdurdu bana. Sabah eve gitmek için hazırlandım, Hakan gün içinde bilet işini muhakkak halledeceğini söylüyordu. Eve dönüp annemin taşınması konusunda yardım edeceğim durumları kontrol edeceğim.

Halledeceğim bir diğer konuda bu eğer bugün akşama kadar halledersem çok rahatlayacağım bu konuda.