0
zaman geçti evet umutta etmiyorum artık unuttum canım acıyor çok hala nedeni belirsiz karanlık her yer kalbimin atışını dair hissetmiyorum sanki yaşamam için o enerjiyi vermiyor veriyor olsa bile hissetmiyorum artık çok yoruldum nedenini bilmiyorum beklemekten mi hayattan bir beklenti içinde olduğum için mi ama olsa olsa onun için olur çünkü hiç bir şey yapmıyorum, yaşamak istiyor musun sorusunu kendime sorduğumda verecek bir cevap bulamıyorum ne istiyorum bilmiyorum belki yeni insanlar yeni bir hayat ama olması pek mümkün gibi değil artık nasıl düzeleceğim bilmiyorum ne zaman bir şeyler hissetmeye başlayacağım tekrardan bilmiyorum ama gerçekten sonsuz gibi geliyor bir daha hiç bir şey hissetmeyeceğim gibi... Şu zamana kadar yaşanacak yaşım düzeyinde yaşanacak her şeyi yaşadım her şey olmasa da hemen hemen her şeyi diyebilirim bazı insanları üzdüm istemesem de üzdüm belkide onların cezasını çekiyorum beni de çok üzenler oldu onlar hayatlarına mutlu mutlu devam ediyor adalet mi bu benim normal yaşama dönmem için ne yapmam gerek? bu düzeni bozmak bu gidişatı sonlandırmak için ne yapmalıyım bu kadar acıya artık dayanamıyorum intihar etsem hiç bir şey hissetmeden öleceğim zaten durgunluktan şikayetçiyim ben tekrar yaşadığımı anlamak istiyorum bunu amaçlıyorum ama gün geçtikçe bu acıya alışıyorum daha fazla alışmaktan korkuyorum belkide bir hayat yoldaşına ihtiyacım var belkide her şeyimi paylaşabileceğim benim ile daima benim ile olacak bir insana ihtiyacım var. öyle biri gelecek mi onuda bilmiyorum sadece bekliyorum acılara alışmış bitkin bir şekilde yorgun ve tükenmiş...
