Büyük lokmalardan vazgeçtik, büyük laflarımızın altında ter döküyor bedenlerimiz.

Hala bir betimleme okuduğumda anlatılmak istenen duyguyu anbean yaşıyorum.

Bir kızım olacak, ismi Turkuaz. Belki göklerden alacak gözlerini ama benim tutkum az.

Artık savaşmak istemiyorum yorulduğumdan, gözlerimi her kapattığımda yerimden fırlamadan tek istediğim yaşamak sakin bir hayat. Bu benimle ilgili değil bu tamamen iç benliğim. Her soruna bir çözümüm var lakin çözümleri uygulamıyorum fazlasıyla keyfe kederim.

Bu arada gerçekten göklerden alacaksın gözlerini.

Tüm hatalarımdan pişmanım lakin 5 sene önceye gitsem aynı 5 seneyi baştan yaşarım. Beni ben yaptı bu şey, artık adı her neyse. Beni mutlu edebilen tek şey "Ben" kalabilmek bu çizgide.

Bir de eskisi gibi hevesli değilim ama hep aklımın bir köşesinde, umarım düşer bir gün senin de köşene.

Güzel günleri sevmiyorum.
Gerçi ben, güzel olan hiçbir şeyi sevmiyorum.

Vazgeçmekten vazgeçemiyorum.

Sonunda isyan etti.

Bir de bir şeyler oluyor gibi, gökyüzünü seyretmeyi özlemişim.

Gerçekten mutlu olduğum bir yer olmalı.
Kendimi iyi hissediyorum ama mutlu değilim, gerçi bir süredir mutsuz da değilim ama gerçekten bir yer olmalı.
Tüm bu olasılıklar, adımlar...
Belki de düşündükçe daha da uzaklaşıyorum hedefimden ama aramaktan da vazgeçemem.
Bir yerde bir şey olmalı, bir adım olmalı, bir söz, bir susuş olmalı. Bulamıyorum...
Hatalı olduğumu kabullenmem bile yıllar sürmüşken kendimde hak da bulamıyorum.

Akıl sağlığı yerinde olan birisinin kendi isteği dahilinde gülümseyeceğini sanmıyorum. Gülmek ve kahkaha atmaktan değil gülümsemekten bahsediyorum.

Son 4 yıldır kimse nasıl olduğumu merak etmezken de iyiydim ben. Fakat sanırım insanlar nasıl olduğumu sorarken "kötü" olduğumu duymak istiyorlar.
Dört yılda duymadığım kadar hal hatır suallerini son bir ayda duydum ve eminim artık düşmemi beklediklerinden.
Canlandım, kasladım, ayaklarıma binen yüklerimi azalttım ama hala konuşmaya mecalim yok çünkü bu taktan kafa diğerlerinden farklı çalışıyor.
Artık daha iyi gözlüyorum, anlıyorum insanları ve hala suskunum ki andırıyorum sanırım yabani hayvanları.
Bu yüz ifadem başıma çok dert olmaya başladı ama gülümsemek fazla yoruyor yüz kaslarımı.

Hiç mutlu olmamış birini mutsuzlukla korkutamazsın.

Tüm bu yaşamın yanılsama olduğunu düşünsemde, sonsuz bi döngüde dönüp duruyorum desem de fark ettiğim zaman en başa dönmeyi istiyorum her defasında.

Bir yolda, bir adımda.
Bir resimde, bir kokuda.
Bir anıda asılı kalmış saniyelerimle yaptığım zaman yolculuklarında...
Aslında bunca yıldır hiç mutlu olmadığımı fark ettiğim o an varya, işte ben o anda kaybettim her şeyimi ve benim kaybımla yitirdi her şey önemini.
Çocukluğumun zor zamanlarında suskundum ama görsem bir duvar resmi parlardı gözlerim çünkü sanardım o resmi görsem hep olcam musmutlu. Fakat patlardı balon irkilirdim uykumdan ki her zaman karanlıktı odam bununda başlanğıcı sanırım denk olmalı 99 kışına.

Yoruldum...
Tat vermiyor artık okuduğum o kitaplar, dinlediğim müzikler. Düşünmemi sağlayan her şeyi uzaklaştırmak istiyorum kendimden.

içimde bir bulantı var, iğreniyorum kendimden ve sırf bu yüzden yok hiç kimsem.
Çınlayan kulaklarımdan sıkıldım bu beynimdeki uğultudan ve ceplerimdeki kağıtlardan...
Anlatmaya, devam etmeye üşendiğim her şeyin sonuna sıralı üç nokta koymaktan.

Hissediyorum...
Artık mutsuzluktan kurtulacağımı hissediyorum.

Bu sefer bir şeyler oluyor.

Sen Turkuaz olmak istemedikten sonra...

Benim hep her şeyim yarım, eski.
Öfkem, mutluluğum, yalnızlığım biraz demli.
Kursağımda kalıyor her biri, ne dökülüyor ağzımdan ne yutabiliyorum geri.
Eski bir kitap gibi kokuyorum, muhtemelen ikinci kalite kağıttanım. Bir sarrafın rafında mağrur ve kırılganım.
Dediğim gibi hep her şeyim ya...

Rüzgarın çaldığı ıslık keyfime doğru eser.
Hayatamın en güzel zamanları sonbaharlardı ama artık eskisi gibi değil.
Kış geldi belki de geçti hatta kar yağmış bile olabilir elmacık kemiklerine, penceremin...
Fakat bir sorun var yanıyor bedenim. Bu azap düşmüyor yakamdan, sürekli haykırırken üşümeyi özledim.
Yüzümü gömmek istiyorum ayaza hatta gözlerime toprak dolsa da...
Olmuyor işte, anlatamıyorum derdimi.
Uzun zaman oldu Turkuaz belki de artık gelmesin.

Eskiden arada bir akıla gelirdim şimdi akıllar benimle gitmiş.

Ruhumun dolaştığı tüm ormanlar yandı, ben fevkaledenin fevkindeki küllere bulandım.

Mutsuz olmak istemiyorum artık.
Tek beklentim bu.
Yüküm gereksizce ağır.
Sanırım ne kadar inkar etsem de bir kaç pgibolojik sorunum var. Belki de sadece böyleyimdir.

Avunmaktan sıkıldım.
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Ne yapacağımı bildiğimde kendimde o gücü bulamıyorum.
içimi boşaltmak istiyorum ama nasıl?
Gırtlağıma kadar doluyum, ağzımı açsam her şey dökülecekmiş gibi geliyor fakat ne zaman bunu başarsam tek kelime edemeden boğulduğumu farkediyorum.

Hiçbir şeyim kalmadı, hiçbir kimsem.
Hatta kendimin kaldığından bile şüpheliyim bir süredir, odamın kapısı açılmıyor günlerdir. Belki de sadece karanlıkta yaşayan bir hayaletimdir.

Ben bir yerde umudumu, heycanımı, hevesimi kaybettim. Bildiklerimi, yeteneklerimi, hedefimi kaybettim.
Ben... Sadece kaybettim.

Anlatabileceğim kimsem yok, anlayabileceğim kimsem yok, anlaşabileceğim kimsem yok ve bunu ben istemedim kaderim beni buna sürüklüyor.

Üzgünüm Turkuaz...

Ben bu buhrana ne zaman, nasıl düştüm bilmiyorum. Nasıl çıkacağıma dair bir kaç fikrim var ama yapamıyorum işte.
O kadar doluyum ki kızılcık sopasıyla dövseler ağlayamam.

Aylardır aklımın içinde bir o yana bir bu yana savruluyorum. Hıncahınç bir boşluk, anlamsız geliyor.

Bu ben değilim.
Hatta daha da kötü ne zamandır kendim olmadığımı bilmiyorum.

Unutulduğum gibi unutabilmeliyim kendimi.

Sonsuzlukla savrulurken bana borçlu kaldığını unutmazsın umarım.

Aşağı yukarı 30 saat kadar ses tellerimi kullanmadım. Farklı bir iletişimsizlik deniyorum.
Sanırım bu yolun sonunda ya ilaçlarla yaşamamı isteyecekler ya da ağzımda bir maske olacak.

Bir de özür dilerim, benden istediğim şeyi yapamam.

Anlamsız ya da insanları üzecek şeylere gülüyormuşum.