Mutsuzluk anlamındaki insanlar ayrı yazılır bazen.

Yaz dedem yaz.

Hayatım boyunca şanssızlıklara alışmıştım zaten. Annem 2, babam 4 yaşındayken terketmişlerdi beni. Dolayısıyla bana amcam bakıyordu. ikisini de en son o yaşlarda görmüştüm. Amcam da ondan sonra ikisini hiç görmemiş, haber almamışlar. ikisi hakkında bildiğim çok şey yok, babam giderken hollandaya gideceğini yazmış, annem de ailesinin yanına. Burcuyu taburcu ettikleri ana kadar zorlu saatler geçirmiştim, artık müzeyyenle konuşma vaktiydi. Yarım kalan işi! ertesi gün tamamlarım diye düşünüp eve gidip uyudum. Ertesi gün olacaklardan haberim yokmuş gibi, rahat rahat ...

(Not : bu entry den sonra biraz ara veriyorum gerekli ilgiyi görmediği için)

Müzeyyenin yanına oturdum direk. Müzeyyenin yanına giderken son dakikada fikrimi değiştirmiştim, yanına oturup direk benimle çıkar mısın diyecektim. Sonra da toparlayabildiğim kadar toparlayacaktım. Tam oturduğum sırada burcu aradı, meşgule verdim. Bir daha aradı haliyle açmak zorunda kaldım. Konuşan başka bir arkadaşımız aslıydı, burcu 6-7 tane antibiyotik yutarak zehirlenmeyi başarmıştı! Apar topar hiçbir şey diyemeden hastaneye gitmek zorunda kaldım. Neyse ki ölmemişti kodumun malı. Aynı günün gecesinde hastanede tuttukları için mecburen yanında kaldım. Müzeyyenden gelen mesajların haddi hesabı yok.

yanına gittiğim kızın adı : müzeyyen
aklını çıldıran eski sevgilim : burcu
ben : oğuz
iddiaya girdiğim arkadaşım : volkan

isimler sahtedir.

Konuyu eski sevgiliye getirmişti. Hiç oldu mu dediğinde yalan söyleyip söylememeyi çok düşündüm. Gerçeği söyledim. Önceki eski sevgilim aklını çıldırmıştı, arkadaşına sinir olduğu için benle çıkmaya çalışmış ilk zamanlar. Başarmıştı da ama ben bu durumu öğrendiğimde o arkadaşımızın yanında terkedince aklını çıldırmıştı. Manyak işte, okul değiştirdi.
Aradan 1 hafta geçtikten sonra iyice samimi olmaya başlamıştık. 18 Mart'a 1 hafta kalmıştı. Tiyatro bitmeden bir şekilde kendimi belli etmem gerekiyordu yani vakit daralıyordu. Tiyatro çıkışı konuşmamız lazım dedim. Kültür sanat merkezinin orda konuşacaktık. Tiyatro çıkışında oraya giderken her şeyi anlatacaktım, en azından planım buydu. Gittiğimde orda oturmuş beni bekliyordu.

Manyak ya, "kör müsün!" diye bağırdı bana. Köşenin diğer tarafını nasıl göreyim kodumun malı diye içimden söverken dışımdan ne alaka körlükle sen niye dikkat etmedin diyebildim. Ama sonra ikimizi de gülme tuttu, o an çok tatlıydı. Keşke hep öyle kalsaydı.
Telefon numarasını istemedim, tiyatrodayken arama yapabilir miyim diye istediğimde kendi numaramı aradığım için numarasını bu yolla aldım. Herkesin yaptığı gibi konuşmaya başladık; okuldan, hayattan özellikle de Leyla ile Mecnun'dan. Bilmiyordu diziyi. Sayemde öğrenmiş oldu. Cahal.

Üstünden 2 gün geçmişti, 18 Mart yaklaştığından tiyatro yapılacaktı. Öğrenciler seçilirken sırf derslerden kaytarmak için ben ve volkan da tiyatroya girdik. O da ordaydı ama o zamanlar sadece akılda kalan bir sahneden ibaretti benim için. Ama tiyatro sebebiyle biraz olsun muhabbet etmiştik. ( Günaydın, selam, naber, görüşürüz.)
Günden güne her gün biraz daha fazla düşünmeye başlamıştım, artık bir takıntı haline gelmeye başlamıştı. Sürekli böyle bir başlangıcın güzel olacağını düşündüm(bir iddiadan doğan aşk!). O zamanlar Leyla ile Mecnun vardı. Leyla uçak kazasında ölmüştü belki hatırlarsınız. O bölümden sonra giberim böyle aşkın ızdırabını diyip onu da bi anda takmamaya başladım. Ama ertesi gün okulun sokağında köşeden sigara içerek yürürken çarpışacağımızı bilemezdim..

ilk gördüğün kızın dizine yatamazsın, yatarsan 100 tl + 2 paket parliament demişti. Şok olmuştum. Aklımı çıldırırcasına hayatımın en kolay iddiası olacağını düşünüyordum... En üst kata çıktığımda oturan uzun saçlı bir cisim gördüğüm gibi gittim dizine yattım. Teklif çok cazipti, benim yerimde kim olsa aynı şeyi yapardı galiba. O kafayla 15 dakika dalmışım, gözlerimi açtığımda hala o kızın dizine kafamı koymuş yatıyordum. Derdin ne bu kadar içecek dediğinde ona iddiayı anlatamazdım. Bir derdim yok kusura bakma diyip volkanın yanına indim. Yolculuk bittiğinde hepimiz dağıldık, volkan da sözünü tuttu. Tutmasa giberdim belasını zaten.
Ama aklımda kalan bir şey vardı, vapurdayken gözümü açtığımda gördüğüm o güzel yüz ve o güzel bakışların bana doğru olduğuydu. O sahne aklımdan kolay kolay çıkmayacak gibiydi. Çok güzeldi lan !

(Not : Olay bunları yazmaya başlarken yaklaşık 12 saat önce son buldu. 2 yıl 11 ayda olan biten her şeyi parça parça anlatmaya çalışıcam. )

Matematik dersindeyken bi çocuk girdi içeri, uludağ gezisinin duyurusunu yapıp çıktı. Biz de plan yapıyoruz kim kim gidelim diye, normalde 5 kişi gidicektik ama otobüsün hareket edeceği dakkada 2 kişi kalmıştık.(Zengin ayakları yapmayın günübirlik geziydi 150 filandı.) Daha lise 2 deydik kanımız kaynıyodu diyebilirim. Yanımda volkan diye bi arkadaşım otobüse binmeden önce öyle bi fikir atmıştı ki ortaya kabul etmemek elde değildi. Fikir şuydu, burdan 70lik rakımızı ve biralarımızı alıp orda buza gömüp buz gibi içecektik. 1 yıl boyunca akılsız sandığım çocuktan böyle bi fikir çıkması başımı döndürmüştü. Uludağ\'a vardığımızda hocalar bizi direk kayak yapmaya zütürdüğü için mecbur kalmıştık, gibe gibe kayacaktık yani. Kayak yaparken tek hatırladığım elimdeki kılıçlarla! yerime sabit dururken bir kızın bana kırmızı kartlık bir çelmesiydi.
Kayak imtihanından sonra o muhteşem fikri gerçekleştirmek üzere yer arayışlarına başladık ve çok da geçmeden durduk. Depo tarzı bi yerin üst kısmı karla kaplıydı ve orayı tercih ettik. Başladık gömmeye. Sigaralarımızı içerken yarım saat geçtiği gibi çıkarıp içmeye başladık. içiş o içiş. Sanki içmeye gelmiştik Uludağ\'a.
Geri dönme vakti geldiğinde biz zaten otobüste olduğumuz için biraz anlamışlardı zaten diğerleri durumu. Araba vapuruna bindiğimizde hayatımın 3 belki de daha fazla yılını değiştiricek bir iddia teklifini alacağımı bilmiyordum. Güzel iddiaydı yalan yok. Kabul ettim.

Not : Bi sigara içip geliyorum.