Kendimizi bu kadar yıpratmaya değiyor mu gerçekten? Cevabı illa ki değmiyor olur ama yinede yıpratmaya devam ediyoruz öyle değil mi. Valla ne yalan söyleyeyim ben ediyorum hatta o kadar ki bende ben falan kalmadı. Her gece dökülen gözyaşlarımıza yazık bence, çektiğimiz strese yazık, beyazlayan saçlarımıza yazık, geçen zamana yazık, yapılan fedakarlıklara, verilen emeklere yazık en çokta kendi vücudumuza yazık. Aşkından ölüyor olsak, çok sevsek bile bu kısır döngünün içinde olmaya değiyor mu ? Kim silah tutuyor kafamıza? Kalbimiz mi? Belki biraz ama o da bize hep bi yerlerden seslenmiyor mu; "ben yoruldum senin gücün var mı hala?" diye.. Sadece sevdiğimiz için bu kadar üzüntüye katlanıyor oluşumuz. E bizim sevgimize de yazık olmuyor be abi.

Olmayacak şeylerin hayalini kurmak artık çok komik değil mi ? Gerçi bu konuyla ilgili evet bir çok sözümüz var; "çıkmadık candan umut kesilmez vb." Ama yorulmadık mı, olmayacağını bildiğimiz şeylerin hayalini kurmaktan. Heveslenmekten, o fikri sadece hayalimizde yaşatmaktan.. Valla ben iyi yoruldum. Yeni yılın, ilk gününün en taze kararı olsun bu en azından benim kararım; olmayacak duaya amin demeyelim. Bakın hayal kurmayalım demiyorum, dibine kadar yine kuralım hayallerimizi ama hayatımıza daha yakın hayaller kuralım. Gerçekleşme ihtimali yüksek hayaller kuralım ki, enkazımız çok ağır olmasın. 🙏 Haydi o zaman ne duruyoruz kaldığımız yerden daha gerçekçi hayallerle devam edelim 😉