gib birak

Calinri

Okuyan varsa belli etsin be birader

Babam vefat ettikten sonra annem bakmış bana, bi fabrikaya girip akşam evime ekmek getireyim diye didinip durmuş.Ama dayanamamış dertlere, sigaraya başlamış. Hasta yatağında yatarken bile içerdi, bırakmak isterdi bırakamazdı. Sigaraya başladıktan sonra geçimimiz dahada zor olmuş, bunların hepsini annem anlattı bana, kara toprağa girmeden iki gün önce. Geçim zorlandıkça daha çok çalışmış, yıpranmış, okutamamış beni.ilk okul 2’de bıraktım okulu, ulan şu şükretmeyi bilmeyen aç gözlüler varya, hani şu cafelere gidip bi çay parasına 3-4 tl verenler, sarma içilirmi diyip parlemente on bilmem küsür para verenler ne biliyim poğaçamdan ısırdın yemem diyip kenara köşeye atanlar, işte onlar hayatında hiç yokluk görmemiş adamlar, adam bile diyesim gelmiyo ama neyse. Akşam eve ekmek zütüremicem korkusu olmayan sözde delikanlılar, işte böyle olanlar ilerde bi zaman yokluk çektiklerinde ne yapıcaklarını bilemicekler.Ve yine ona yardım eden onun gibi çaresizlik içinde yaşayan insanlar olucak, annemle benim yaşadığım gibi insanlar, saf insanlar. Annemin kanseri git gide artıyodu, 1.sınıfta okuldan eve geldiğimde kapının önünde bi ambulans gördüm. Annemi sedyeyle içerden çıkarıyolardı, annem acılar içinde bağırıyo, gözlerinden yaşlar geliyodu. Annemin ciddi bir şekilde hasta olduğunu o zamanlarda biliyodum, çok küçüktüm ama yaşamayı, savaşmayı öğrenmiştim. Neyin ne olduğunu bilmeme rağmen yinede inanıyodum, eninde sonunda annemi kaybediceğimi bilmeme rağmen, yaşayacağını, yaşaması gerektiğine inanıyodum...

Anlaticam ben yinede

Küçük yaşta kaybettim babamı, yağmurlu bi havada inşaatte çalışırken yıldırım düşmüş.Hastaneye kaldırmışlar ama kurtaramamışlar, annem öyle anlatır hep.Çok şükür bi tane resmi var, o resimle büyüdüm.Annem akciğer kanseriydi, kurtaramadım annemi, yaşatamadım.Doktorlar genetik diyolar, ben fazla ilgilenmiyorum doktorlarla ama ilerde benimde kanser riskim varmış, inanmıyorum, inanmak istemiyorum.Kısacık ömrümde bu kadar acı çekmişken, bi acı daha çekmek istemiyorum, yada korkuyorum.Çünkü annemin o halleri dün gibi gözümün önünde, bana bakıcak, bakmaya çalışıcak bi evladımda yok.Sen kimsin, ne yaparsın, kaç yaşındasın diye sorarsanız, adım Barbaros, sanayide usta olarak çalışıyorum, motor ustası.Yaşımda 17, bu yaşta nasıl usta oldun derseniz 7 yaşımdan beri sanayideyim.Çok şey öğrendim orda, arkadaşlığı, kardeşliği, abiliği.Bi ailem yok ama ordakiler benim ailem oldu.Doğum günümü ben bile hatırlamazken onlar hatırlayıp kutladılar, beni evlerine aldılar, bi kuru ekmekleri varsa banada böldüler, biri bana çelme taktıysa beni kaldıran hep onlar oldu, ve şu hayatta ne zaman sendelesem bastonum oldular.

http://c12.incisozluk.com...11501/2/1546312_oa333.jpg