çocukken çok küçüktüm beyler

Bir keresinde yine saydırıp geri kaçıyordum olmadı boruyu aşağı eğip tam ucu duvar kenarında ve görünmeyecek şekilde koyup fırlatıyordum nerden geldiğini göremiyor apışıp kalıyordu şapşallar. O an yine külahı hazneye yerleştirdim yine aynı pozisyonu aldım ve dilimi dişlerimin arasından geri sıyırıp tüm gücümle nefesimi bıraktım. Ama o da nesi külah borunun ucunda balon gibi şişti ıslanıp açıldı kabak gibi göründü silahım. Elemanlardan içinde en pgibopat olanı gördü durumu hemen “aha gelin la buradan atay muallak” dedi. Bizim terasa gelmediler yan binanın çatısına çıkmışlar o ara, tek nefeste 5 kat. Ordan bir abanmaya başladılar bana inanamazsınız. Külahlar yağmur olmuş yağıyordu kesmedi taş atmaya başladılar. Hemde baca kiremitlerini kırıp parçalarını atıyorlardı. Benim az önceki kaplan cesareti yerini züt korkusuna bıraktı bir an.

Koşa koş eve indim. Kapıyı çaldım annem açtı “ne oldu” dedi. “Bişey yok” dedim “uyuyacam uykum var ”Nerden koştun yüzün pancar gibi olmuş””Yok yaa bişe yok çok uykum var”(yalanını s.ksinler).

Ama gerçekten yatağa girdim ve uyudum hem de ertesi günün sabahına kadar…