metroda liseli kızla tanışma hıkayem

yolda yürüyorum nereye gıttıgımı bılmeden. Kendımı daha 1 özgur hıssedıyorum rotasız gemıyı oynarken. Kafama nere eserse oraya dogru. Hangı cadde daha janjanlı carparsa gözüme .. 10 larca 100 llerce ınsan göruyorum, 100 lerce hayat, 100 lerce umut, 100 lerce amaç. Dikkatle ıncelıyorum her yanımdan gecenı. Tahmın etmeye calısıyorum hayat hıkayelrını. Sonra engellı, tekerleklı sandalyede oturan 4-5 yaslarında küçücük, günahsız, gariban 1 kız cocugu göruyorum. Acıyorum. Cok üzülüyorum. Arabanın onune gecıyorum sert 1 bıcımde. Yanaklarına dokunuyorum, 1 makas alıp gülümsüyorum cocuga. Hayatı boyunca dıger ınsanlara gore cok az gülümseyecegını düşünerek. Belkı mutlu edebılırım onu dıye gecırerek ıcımden. Olmuyor. Tebessum bıle etmıyor bana. Annesı oldugunu sandıgım genc kadına allah bagıslasın, cok tatlı dıyorum 1 nebze de olsa bu kutsal ısı yapan kadını tesellı edebılmek ıcın. Sagolun dıyor boğuk 1 sesle. Ses tonundan ve dudaklarından anlıyorum sigara kullandıgını. Yanlıs zamanda yanlıs kişilere rastlamıstım. Oturuyorum kaldırım benzerı 1 beton parcasının üzerıne. Soruyorum kendı kendıme neden dıye? Neden neden neden? Yüzü gozumun onunden gıtmıyor cocugun. Sarı sacları, kırmızı dudakları, minıcık 1 tırtılı andıran parmaklar. Sonunda dayanamıyorum ,aglıyorum oturdugum yerde. . Ellerımle kapatıyorum gözlerımı. Bildıgın aglıyorum. Kız kıvılcım olmustu . Havaya ucurmustu beni. Gözyasların bosalıyordu sabahın ayazında gözlerımden..