metroda liseli kızla tanışma hıkayem

seslerını yükselterek beni sindirebileceklerını sanıyorlardı. Unuttukları 1 şey vardı. Ben erkektim onlar sa kız. Ses tellerım nerden baksan 2-3 nanosantim daha kısaydı ve bu avantajla sesin onlarınkinden daha kalındı. içimdeki o beni tum işlere sokan gibik ses yıne belırdı. Abicım dedı, sen hanı merkelınle takılacaktın? Hani tanımadıgın insanlarla sohbet etmek sana daha sempatık ve daha modern gelıyordu? Dedı. Adeta küplere binmiştım. Durduk yere başıma iş açan o yavşak ve tok ses şimdi 180 derece dönmüş, suçlama pgibolojısıne bürunerek dominant haklı rolünu oynamaya baslamıstı. Tıpkı anadolu insanı gibi. 1 an için içimdekı sesın anadolulu olabılme ihtımalımı düşündum. Kasvet tüm vucudumu sarmaya baslayınca vazgectım. Buyuk dedemın anadolu dogumlu oldugu gercegını hic 1 zaman degıstıremeyecegımı bılıyor ve kendısını korkunc sırrıyla beraber unutmaya calısıyordum. Tekrar aklıma gelmesı kan şekerımın düşmesıne neden oldu. Cebimde daima 1 kaç meybon taşırım. şu kucuk, sempatık, fakir işi olanlardan. Aklıma dahiyane 1 fikır geldı. Oyunu oyununa gore oynayacaktım. Ete et, dişe diş, kana kan..