bugün gece onikiye kadar bu başlikta yazacağım

ölüm dedim de aklıma geldi, askerde benim bir arkadaşım vardı adı da "ismail", iso derdik biz ona, çok iyi biriydi fakat aşkta iyi olmak meziyet değildir... neyse bunun bir kız arkadaşı, bunun yokluğundan yararlanarak bundan çok daha çok kötü biriyle arkadaş olmuş, "ismail"'in yapamadığını ya da konduramadığı şeyleri bu velet yapmış, velet bundan kötü ama tarzlı olan biriymiş, giyimiyle tarzıyla tam bir bin işte... kısaca memelerimi hırpalayıp gibmiş anlayacağınız...

iso'nun bir arkadaşı bunları bir kafede dudak dudağa görmüş, sarmaş dolaş falan yani arada bir de pantolunun üzerinden kızın bacağını ve hatta bacak arasındaki yarığını falan okşuyormuş... gören çocuk da haber vermiş iso'ya, zütünü gibtiğimin iso'su da mal amk. harap etti kendini, günlerce yemek yemedi, ben de yazıcıydım, nöbet falan da yazmadım ki buna nöbette bir delilik yapmasın.

bu tipini gibtiğimin ismail'i; bir gece saat 3 sularında uyanıp silahlığa gitmiş ve almış silahını ki geüç kullanıyoruz o zamanlar ki hala da kullanılıyor sanırım, bu tipini gibtiğimin iso'su geüçü şakağına dayamış ve çekmiş tetiği, silah sesine uyandık, bi koştum ki ismail kanlar içinde yerde... koduğumun salağı, ölmeyi bile becerememişti... acı içinde yerde kıvranıyordu, revire falan haber verdik... ambulans geldi işte, fakülteye kaldırdılar, çok sonra haber geldi; mermi alt çenesinden girip alt dişlerini parçalayarak çıkmış... 1 santim daha kaysa beyni dağılacakmış salağın...

bu da böyle bir anım işte...