bugün gece onikiye kadar bu başlikta yazacağım

mahallenin en güzel kızıydı,

saçları, belindeki gamzeleri okşuyordu, sarıya yakındı ama sarışın değildi, yeşil gözleri vardı ve o yeşil gözlerini gören ilkbahar bile olsa hasetinden çatırdaya çatırdaya çatlıyordu... hele o beyaz teni, kar tanesinin can damarı bile olsa yanında öksüz kalıyordu...

ah mualla...

27'sine kadar bekledi, evlenmedi... kimi bekledi bilmiyorum ama kimseyle arkadaşlık falan da kurmadı, hani flört falan diyorlar ya, yok o da olmadı...

evden işe, işten eve...

ne işi diye sorarsanız, babasına yardım ediyordu, manifaturacıydı babası...

bir gün "mualla nişanlanmış" haberi yayıldı pasajda... ki ben de o sırada pasajın çay ocağından çalışıyordum, belimde peşkir, kulağımın arkasında tebeşir...

sonbaharın son ayının ikinci pazartesi günüydü... bu beklenmedik haber kulaktan kulağa yayılıyordu... ben, ben ise eriyordum...

küçüktüm belki, olamazdı ama yine de umut diyordum... ve neticede olmadı da...

zira mualla o aymazl evlendi, sadece bir yıl evli kaldı...

sonrası, sonrasını ben de bilmiyorum...