ankarayı sevememek

gözlerini açmaktır karlı bir kış sabahı rüzgarlı caddelerine ankaranın..bir kere bağlanıp da taşına toprağına.. onsuz olamamaktır..
beni büyüten şehirdir ankara.. üzerimde emeği vardır... anılarımı saklar sokaklarında, yıpranmış kaldırım taşlarında..
ve başka insanların hatıralarını da... bıkmadan usanmadan..
albüm misalidir ankara..
ya da zamana direnen bir fotoğraf karesi...
serttir, cesurdur..bir zamanlar yağan yağmurunda yürümeyi özlediğim yuvamdır ankara..
her daim dumanlıdır başı.. efkarlıdır yüreği..sen dibine kadar mutlu olsan da canı istemezse uymaz sana..
tatlı bir melankoli vardır rüzfgarlarında..
sis çöker bazen sokaklarına,gri binalarına..sis kaplı yorgun düşüncelerini salıp da ankaranın dumanlı yollarına.. özgürce yürümenin zevkini yaşamaktır ankarayı sevmek.. pencerelerden görünen manzaralardadır ankaranın yüzleri.. maskesiz yaşayamayan bir palyaço misali.. nedendir bu kaçış neden gizler kendini bilmem..ama yurt penceresinden başka, otobüs penceresinden bambaşkadır..
ankarayı sevmek bunalıp da zaman zaman üç kuruşluk hayattan.. ışıklarını yüreğimize yansıtan sokak lambalarına göz kırpıp mutlu olmaktır..
seyyar satıcıların ekgib olmadığı, kızılayın ara sokaklarını kaç kere adımladığını hatırlamamak,ve hala kendini yollarına vurmaktır..
başbaşa kaldığında anılarınla
yalnızlığını paylaşacağın bir şehre sahip olmaktır.
kocamaaan bir şehre.. sadece sana ait olan..
gerçekte senin olup olmadığını sorgulamadan.
yüreğini ankaraya salmaktır.