90 larda çocuk olmak nasıl gelin anlatayım

önceleri şu 90larda cocuk olmak gibsiğini yapanlara küfrederdim de yeni nesli görünce galiba haklılar panpalar.

öncelikle bi sokakta büyüdük dıbınakoyim. şimdiki ergenler insan ilişkileri kuramıyorlar, millete yaratık gibi bakıyor asosyal yetişiyorlar.
bizde insan ilişkisi vardı, istanbulundan diyarbakırına karadenizine egesine sokakta büyüdük. insanlığı orda öğrendik.
zengini de fakiri de aynı topun peşine koştu, aynı kız camdan baksın diye bekledi, aynı marka bigiblete binmedi ama diğerinin bigibleti bozulunca 2 tur kendi sürdüyse 2 tur arkadaşına verdi.

dinlediğimiz şarkıların bile kıymeti vardı dıbınakoyim. şimdi ha diye istediğin şarkıyı ara bul dinle. yoktu bizde öyle. kıymet bilirdik lan, o yüzden belki de şarkılara anlam yükledik, dinledikce hala güzel geliyor.

komşuluk vardı lan. şimdi millet birbirine selam vermiyor asansörde apartmanda. o zamanlar apartmanda herkes birbirini tanırdı, açsan çekinmeden git komşuna yemek ye, kapıda kaldıysan git komşuna, ibr şey lazım olsa git iste çekinme.

her şey para değildi dıbınakoyim. kazan da nasıl kazanırsan kazan olayı yoktu. ülkede mizah vardı, onurlu onursuz ayrımı vardı. magazin yine vardı da, onları idol olarak görmek için degil, onların aptallıklarına gülmek için vardı.

taso vardı, sigara jelatini toplama vardı, mahalle maçları vardı, yumiyum vardı, leblebi tozu vardı. var evladı vardı.

anlayış vardı lan anlayış, insanlık vardı dıbınakoyim, ülke yine tak gibiydi de, insanlar birbirlerini severdi, olsun bu da bizim ülkemiz derlerdi.

duygulandım dıbına koyduklarım.