koşarak kapıyı açtım sanılanın aksine

-kalk artık aşkım hadi kahvaltı hazır.
gözlerimi onun sesiyle açmıştım. ancak ne kahvaltı yapasım vardı ne de başka birşey sadece geceden bu yana düşündüğüm şeyleri sormak istiyordum. üstümden pikeyi kaldırdım yavaşça.her sabah olduğu gibi günaydın sigaramı yaktım. kendimi konuşmaya hazırlanıyordum. dışardan bakınca evet çok saçma, belkide fazlasıyla abartılı bişey ama bu konuşma ve aldığım cevaplar benim ilerideki hayatımı değiştirecekti.bu konuşma eğer olumlu sonuçlanırsa yani benim istediğim cevaplar gelirse karşı taraftan, aramızdaki ilişki evlenmeye kadar gidebilirdi.ama olumsuz geçerse bu konuşma şayet ki ben öyle sanıyordum ,aramızdaki herşey bitecek, beni yönlendiren, ekgiblerimi örten, özgüven sağlayan insan artık yanımda olmayacak ve buna bağlı olarak ben yeni bir hayata atılacaktım. peki buna hazır mıydım?
bence hazırdım artık, hayatımdan kaç kere onu çıkartmak istedim ve uğraştım da türlü türlü planlar da kurdum, gecelerce düşündüm de.peki ya sonuç? evet onu çıkartamadığım doğru birşey. belki de bunun sebebi onun yerini dolduracak 2. bir şahsiyetin olmamasıydı. evet onu neden hayatımdan çıkartamadığımı bulmuştum, hayatımda onun kadar hiçkimseye değer vermiyordum,onu hayatımdan çıkartırdınca da diğer insanlar bana sıradan, bayağı geliyor üzerinden fazla bir zaman geçmeden gözlerim hemen pıtırcığı arıyordu.