koşarak kapıyı açtım sanılanın aksine

tüm bedenimi ona bırakmıştım,iyi mi yaptım? yada kötü mü? bunları hiç düşünmüyordum artık.tek düşündüğüm şey artık onun yalnızca bir ev arkadaşım olmadığıydı.
her geçen saniye bana bir ömür gibi geliyordu ama bu durumdan çok da memnundum aslında. dudaklarım artık onu öpmüyordu,tek isteğim onu izlemekti. gözlerimi yavaşca açtım,onu görüyordum karşımda sadece onun o güzel yüzünü, kumral düz saçları yastığa dağılmıştı.. birden o da gözlerini açtı. gözlerine bakıyordum ,simsiyah o gözleri beni eritiyor hayatımdaki tüm dertleri, gelirken yaptığım planları unutturuyordu. yataktan hafifçe doğruldum:
-kahvaltı yaptın mı ki sen ?
-beraber yaptık ya bitanem
-bi bi bitanem mi?
her ne kadar makjazsız olsa da kıpkırmızı dudakları vardı, bembeyaz dişlerini göstererek gülümsedi:
-evet sen benim bitanemsin artık
iyide ben onu sevmiyordum ki yada aşık değildim benimki sadece ona muhtaçlık. yoksa aşk bu muydu?
sanırım düşünmem gerekti, yataktan kalktım sessizce ve şaşırmışçasına kapıya doğru yöneldim. bana seslendi
-bişeyler söylecek misin?
gardolabın dışındaki aynadan yansıyordu görüntüsü, arkamı dönmedim ama ,onu o şekilde izleyebiliyordum. vereceğim cevap çok önemliydi ve bunu çok iyi biliyordum: