koşarak kapıyı açtım sanılanın aksine

sabaha doğru otobüsten indim. hava buz gibiydi şubatın soğuğuna birde şehrin soğuğu eklenmişti ki üşüyordum hasta olmaktan korkuyordum.eve kadar taksi tuttum yol boyunca pıtırcığa nasıl davrancağımı ona nasıl acımadan hayatımdan çıkaracağımı düşündüm.15 dklık taksi yolculuğa da bitmiş eve gelmiştim. kapıyı sesizce açtım yiğitle, pıtırcığı basmak için bunu yapmıştım. kapıyı sessizce açtım ama valizleri duvara çat-pat vuruyodum ki panik yapsınlar da karşılarında beni bulsunlar. onlar uyanmadıkça ben daha fazla sert çıkartıyordum.bi zaman sonra evde kimse yok mu acaba diye düşündüm ki.pıtırcık bağırdı:
-kim var içerde?
korkmuştu, çok belliydi hırsız sanmıştı.o korkak yiğitin bağırması gerekirken pıtırcık bağırıyodu. sadece güldüm ve kapıya doğru yöneldim. onları daha da çok korkutmak için kapıya tıklamaya başladım
-kimsin sen diye bağırdı pıtırcık bi kez daha..bu sefer daha da çok korkmuştu
kapıyı birden açtım gördüğüm manzara beni bir hayli şaşırtmıştı. pıtırcığın elinde sandalye vardı ve havaya kaldırmıştı savunma için.ama bişey ekgibti:yiğit
-yiğit nerde?
-dün gece kavga ettik bidaha yüzümü görmek istemediğini söyledi
bunu söylerken o kadar sakindi ki sanki normal birşeymiş gibi anlatıyordu.
-gitsin. gibtirsin gitsin sen varsın ya bana yeter dedi bana
iyi de yiğit sevgilisi gibi birşeydi bense ev arkdaşı
elindekini bıraktı yere.
-çok korkuttun beni köpek gel buraya sana sarılcam dedi.
otobüste, takside birçok plan kurmuştum ama böyle birşeyi hiç düşünmemiştim ki ben! şu an yaşanan her olay bana sürpriz gibi geliyordu.
bana kısa bi bakış attıktan sonra yavaşca ama sıkı bir şekilde sarıldı
-iyi varsın sen canımın içi dedi. yanağımdan öptü bıraktı
-hadi kahvaltı yapalım dedi