dibe vurdum

anadolu lisesi okumasına rağmen, diğerleri gibi burnu havalarda gezen tiplerden değildi, harbi dost denecek insanlardan, ama ben zamanla onun bana daha da yakın olmasını ister oldum. çünkü ancak onunla hayata tutunabiliyordum. hayt normalde siyahbeyaz geçerken onunla renklenir oldu.

üzüldüğüm anlarda yanımda olup beni neşelendiren, gerektiğinde kardeş, gerektiğinde bi anne, gerektiğinde sevgili, gerektiğinde samimi bir dost gibi yaklaşan, buzamana kadar tanıdığım en iyi insandı kendisi.

o seneki yazım gayet iyi geçiyordu. lise 2 de tercihlerimde yardımcı oldu ve istememe me rağmen sayısal seçip devam etmemi sitedi, ve öylede yaptım,

lise2 de biraz daha iyiydim, aslında hiç birşeyim yoktu, daha doğrusu, o bana acımı dindiren ağrı kesiciydi, ne zaman bir nöbet geçirsem, yanımda olup konuşmalarını dinlemeyi istiyordum. Çünkü ancak onunla kendimi ruhsal dinginlik mertebelerine ulaşır buldum