dibe vurdum

kimseye anlatamadığım duyguları ona anlatır oldum, millet karıyla kızla çıkıp, sağa sola sataşıp, zevkine hayat yaşarken ben kendi evrenim içinde yarattığım fırtınalarla yüzleşiyordum, ara ara ilkokl anılarım gözümün önüne gelmeye başlıyordu, şizofrenliğe doğru hızlı adımlarla ilerler buldum kendimi.

annem piskyatra görünme mi istiyordu ama ben çözümün bunun olcağına inanmayarak gitmedim, sizce düzelebilr miydim?

evde yapıcak yemek yoktu, ısınacak ortamm yoktu, arkadaşlarım bazen oklda ellerin neden morardı diyince, ben fazla klavye kullanmaktan diyordum,

tenefüslerde özellikle 2. ders sonunda herkes dürüm yerken ben simitle geçiştiriyor. bazende hiç yemiyordum. öyle anlarım oldu ki bütün gün tek öğünle durur buldum kendimi. bu fiziksel ve ruhsal çöküntüyü kimse anlamıyordu. herkes koy zütüne gitsin diyenlerdendi ama olmuyordu işte, hayat bazılarına aile içinde göründüğü gibi gelmiyor,

bazı insanların dünyasında yetişmediysen, onların dünyasına girmeye çalışıp, çektiği sıkıntıları anlayamazsın, kafaya takma der geçersin, ancak heran gözünün önüne gelen sahnelerden kimse seni çekip çıkaramaz