basketbol kariyerimde zirveyi de gördüm dibi de

2 hafta boyunca ankara da yurtta dinlenmeye çekilmiştim arada antrenörüm gelir durumumu kontrol ederdi, takım arkadaşlarımın bana moral vermeye çalışması ise ilaç gibi geliyordu bana.. ama en büyük kazığı o gün yiyecektim, okul yönetimi benle görüşmek istemişti ne olacağının farkındaydım ama öyle olmamasını umuyordum, yurt görevlisi sayesinde okula ulaştım ve yöneticilerle görüştüm hepsi telkin edici konuşuyor içten dileklerini belirtiyorlardı.. daha sonra bir kaç bir formalite konuşmadan sonra tahmin ettiğim şeyleri demişlerdi "yaşadığın bu ciddi sakatlıkta sana tekrardan geçmiş olsun dileklerimizi sunuyoruz ama malesef ki okul ve takım yönetimi olarak artık senle devam edemeyeceğiz, geçen yıldan kalan 2 ay ve bu yıl alacağın 9 aylık burs ücretin burada, lisansını ve bonservisini ücretsiz bir şekilde sana veriyoruz, şehirine dönmen içinse gerekli masrafları karşılayacağız.." elimde 4 bin liraya yakın para, uçak biletim, ve tüm hayallerim ile dönüyordum memleketime.. basketbol beni istememişti, inancımla geldiğim yerden tekerlekli sandalye ile dönüyordum..