liseli ama ruhu liseli degil

Leamsarım benim be bir de Egemen abim

ikiniz olmasanız ben neylerim

Of be hayat niye bize hiç gülmedin

Hayat hikayemi anlatacam şimdi dostlarım

Benim gardaşlarım ve de canım Leamsarım

Kendimden çok değer verdiğim Egemen abim

Şimdi başlıyor sözlerim iyi dinleyin.

06 Haziran o çarşamba akşamı,

yalan dünyaya gelen bir çocuktum lan ben.

Babam koymuş adımı tayfun diye.

Nerden estiyse aklına tayfun ismi bilmem.

Ondan 7 sene sonra okula başlamıştım.

1 den 4 üncü sınıfa kadar çok çalışkandım.

5 inci sınıfta ben okuldan atılmıştım.

6 ncı sınıfıma yeni okula başlamıştım.

6 ncı sınıfımda bir kıza kapılmıştım.

Küçük yaşta hayatımı ona adamıştım.

O da zengin biriydi beni hiç sevmedi.

Fakirim diye bana hayatı zindan etti.

7 nci sınıfa başlamıştım ve o yoktu.

Sınıfa sordum başka okula gitmiş diyodu.

O günden sonra hayatım mahvoldu.

Benim kollarım hep jilet iziyle doldu.

Geceleri onla benim hayallerimi kurardım.

Şimdi sen hayalde bense mazide kaldım.

Narin ellerin şimdi kimin ellerinde.

Belki birinin namusu oldun kızım işte.

O kız olmasaydı mutlu olabilirdim.

Ya da zengin olsaydım, o da benim sevgilim.

Ama şimdi hayat başka bakıyor bize,

Düşünme kızım o günler geçti işte.

Şimdi ise sokakların klavuzu olan ben.

Dersin uzaktan bakınca serseri diyen sen.

Oysa o kadar safım ki herkese kandım.

Neden mi ? herkezi ben kendim gibi sandım.

8 inci sınıfım hayat oldu bir zindan.

Küçük yaşta hayatı anladım ben be anam.

Bu devirde paran varsa sen sevilirsin.

Paran yoksa uzaktan bakmayla yetinirsin.

Neyse bu son sözlerim benim sizlere.

Sevmeyin acı çekersin derim bende.

Aşk falan hepsi boşa bence bir hikaye.

Masal gibi mutlu sonla bitmez bu hikaye.