zamanı geldiğinden yazıyorum

telefonum, cüzdanım, kimliğim hepsi evdeydi. ama dönemezdim eve. bir hafta geçti. her şey güzeldi. ne kabus, ne başka bir şey. sadece geceleri bazen tuvalet için uyandığımda ahmet'i hep çalışma masasında bir şeyler yazıp çizerken görüyordum. proje diye düşünmüştüm hep. bir hafta sonra yine tuvalet için uyandığım bir gece yanına gittim. sanki bir şey gizler gibi tam o anda masa lambasının ışığını kapattı. "çok yoruluyorsun, ne projesi, ne bu çizdiklerin." dedim. cümleme devam etmeme izin vermeden dudaklarıma yapıştı. nazik ama uzun uzun öptü. "iyiyim ben bir tanem. işler işte." dedi. tuvalete gidip geldim. odanın ışığını açtım düşük ayarda. yatakta oturmuş beni bekliyordu. ne günah umrumdaydı, ne başka bir şey. o an öyle çok istedim ki onu. kapının önünde durdum. kıyafetlerimi çıkardım. ağır adımlarla yürüdüm yanına.