zamanı geldiğinden yazıyorum

ahmet telefonu eline alıp birini aradı. "bugün gelemeyeceğim, idare et sen." diyip kapattı. gözlerine bakıyordum sadece. insan aşık oldu mu, dünyada sevdiğinin gözleri kadar güvenli başka bir liman olmuyor anne babası ona yüz çevirdiğinde. ifade edemem bu hisleri. "anlat, dinliyorum. neler oluyor?" dedi. anlatacaktım; ama sustum. fotoğrafları ben bile hatırlamıyordum. ona söylersem beni terk edecekti delirdiğimi düşünecekti. "ailemle tartıştım, başka bir şey sorma." der demez ağlamaya başladım. başımı göğsüne bastırdı. gözlerimi kapadım, kokusunu içine çektim derin derin. "hadi." diyip koluma girerek beni yatak odasına zütürdü ve yatırdı. "hadi. hadi uyu bir tanem. ben seni seyredeceğim. yanındayım." dedi. hiçbir şey olmamış gibi huzurla uyudum.