yatağa girince kapatılmayan ışık

bak ışık, sana iki çift lafım var. koskoca ışıksın, beyazın var, sarın var her rengin var. onlarca volt çalışıyor emrinde. yakışır mı sana insanı yataktan kaldırmak? yakışır mı bunca yorgunun, üşüyenin üstünden karda kışta yorganı almak? ama nasıl yakışmaz, ben boşuna konuşuyorum. tam uykuya hazırlanan birinin rahatlığını tanımayan bi'şeye rahatsızlığı anlatmaya çalışıyorum.

hıh... sen... büyük ışık, florasan, ampül, wattlar sahibi. sen mi büyüksün? hayır ben büyüğüm ben! yataktaki adam! sen benim odamda bir hiçsin anlıyor musun? bir hiç... gözümde foton kadar bile değerin yok. ama şunu iyi bil; ne sıcak yatağıma ne de yorganıma hiçbir şey yapamayacaksın! kaldıramayacaksın, sövdüremeyeceksin, huzursuz edemeyeceksin bizi! çünkü biz birbirimize wattla voltla değil, huzurla bağlıyız. bizler birbirimizi seviyoruz. bizler bir takımız, biz güzel bir yatak odası takımıyız. bunu yıkmaya senin gücün yeter mi sanıyorsun? dokunma artık yorganıma. dokunma sıcak yatağıma, dokunma yastığıma, dokunma çarşafıma. eğer onların sıcaklığında bir derece düşme meydana gelirse ben, ömründe bir florasanı bile kapatmamış olan ben, yataktaki adam, hiç düşünmeden gider kapatırım şarteli. anlıyor musun? kapatırım ve dönüp bir daha açmam bile.

not : rahatımı bozup o ışığı kapatırsam gibsinler