zamanı geldiğinden yazıyorum

annem hemen hastaneye zütürmek istiyordu beni. odama gitmiş kıyafetlerimi almak için. annem gelmeyince uzun süre, babam beni kendi yataklarına yatırıp annemin yanına gitti. çok geçmeden geri geldi. "hastaneye gitmek istemiyorum, iyiyim baba." dedim. donuk bir sesle "tamam." dedi. "ne oldu? annem ne yapıyor?" diye sordum. "fotoğraflarına bakıyor." dediği anda hızlıca tokat attı. ne olduğunu anlamamıştım bile. afalladım. fotoğrafım falan yoktu orta yerde. babam saçlarımı çekiyor, kafama vuruyordu. bir iki saniye sonra annem geldi ve suratıma bir tomar fotoğraf fırlattı. babam içeri gitti. doğrulup birini aldım. fotoğraf elimden düştü. elma ağacının önünde oturuyorum, bacaklarım açık. bir şey yok üzerimde. dehşete kapıldım. beynimin o kadar hızlı çalıştığı başka bir an hatırlamıyorum. ne zaman gittim, nasıl böyle bir şey yaptım, ben miydim o... ölmeyi öyle çok istedim ki.