metroda yaşadığım adrenalin dolu dakikalar

hayatını amerikanın en taktan hapishanelerinde geçirmiş, gibilmiş, gibmiş, defalarca uyuşturucu bağımlısı olmuş, komaya girip çıkmış ve hatırladığı 10 tane cinayeti olan bir adam gibi baktım yüzlerine... doğal olarak korktular, korktuklarını adamın bana değil de dışarıya baktığından anlamıştım... yüzüme bakacak cesareti yoktu...

kızı kolundan tutup kendime doğru çektim. bugün şanslı günündesin, seni özgür bırakacağım. dedim. bir an ortalıkta soğuk rüzgarlar esti. metrodakilerin alkışlarını kulaklarımda duyar gibiydim... kız anlamsız bakışlarla ayağa kalktı... o sırada ihtiyar elini beline doğru zütürdü, ani bir hareketle dizimi alt dudağının bitip çenesinin başladığı yere geçirdim. o sırada duran metro benim için büyük bir şanstı. kızı kolundan çekerek kapıya doğru sürükledim. ihtiyarın cama vuran kafası kanıyordu, ateş etme olasılığını göz önünde bulundurup metrodan indiğim gibi kıza çelme takıp yere düşürdüm ve üstüne yattım. ve metro hareket etti...

bir kızın, genç ve güzel kızın hayatını kurtarmıştım. dünyanın bütün mutluluklarını vücudumun her santimetre karesinden hissediyordum. gurur dolu bir hareketle ayağa kalktım ve kızın kalkmasına yardım etmek için elimi uzattım. ağlıyordu...

mutluluk gözyaşları...

benim de gözlerim doldu o an... aniden uzattığım elime tokat atıp ya sen deli misin kardeşim, napıyosun sen ya aptal! tarzı türkçe küfürler etmeye başladı ve diksiyonu çok sağlamdı. yani neredeyse türk olduğuna inanacaktım. böyle mi teşekkür ediyorsun diyerek pantolonumdan taşmış gömleğimi düzelttim ve oradan uzaklaştım...