hem ifşa hemde lanetlenmiş hayatımı anlatıyo

şimdi sizlere tekrar bana mutluluğu biraz olsun tattıran onunla yaşadığım güzel günlerden birkaçını anlatacağım.
çekingen biri olduğum için sevgili olduğumuzdan yaklaşık 1 hafta sonra ancak okul dışında bir yere davet edebilmiştim. cumartesi sabahları tek başıma oturduğum ve sessizliğinde huzur bulduğum bir bank vardı evimin yakınlarında. dalge geçebilecek veya bana sataşabilecek kimsenin olmadığı, beni kimsenin görmediği bi banktı bu. hayatım boyunca sürekli birşeyleri dert edip düşünmüşümdür, sürekli sorunlara çözüm bulmaya çalışmışımdır,ama o ıssız bank hayatımda tek huzur bulduğum yerlerden biriydi. sanırım bunun bir nedenide şudurki o bankla aramızdaki tek ve en büyük ortak nokta ikimizinde yalnız olmasıydı. etrafta ondan başka bank yoktu...

ilk buluşma için onu oraya çağırmıştım. orayı bilmediği için minibüsten indiği yerden onu ben alacak ve daha sonra en sevdiğim yere zütürecektim. minibüsten indiğinde yolun karşısında onu bekliyordum. belliki oda utanıyordu yüzüme çok zor bakıyordu. bense zaten heyecandanne yaptığımı bilmiyordum bile. yanıma geldi "hoşgeldin" dedim. "hoşbulduk" diyebildi sadece. "gidelimmi" dedim. "gidelim" dedi. yanyana yürümeye başladık ne elini tutabilcek kadar cesaretliydim nede konuşabilcek kadar rahat. fakat yanımdan yürümesi bile beni mutlu etmeye yetiyordu. banka geldik ve oturduk. elini tutmayı o kadar çok istiyordumki fakat buna cesaretlenemiyordum. yalnızca oturup karşıya bakıyorduk. biraz bekledikten sonra "burası benim en sevdiğim yer" dedim. "okulda onca güzel kız varken neden ilk konuştuğun kız ben oldum" dedi. şaşırmıştım. hiç böyle bir soru beklemiyordum. normalde bana sorulan sorulara çok çabuk cevap bulabilirim fakat bu soru karşısında ne diyeceğimi bilemiyordum. ona sadece "bilmemki sanırım sadece seni gördüğüm için" cevabını verdim. bu cevapdan anlatmak istediğimi anlamış olmalıydıki birden elimi tuttu. daha sonra bende onun elini avuclarımın arasına alıp sımsıkı tutmuştum. hayatımın en mutlu günüydü...