işçi emeklisi olan fakir babam

ilkokul 5. karne günü gelmiş, almışım karneyi eve gitmişim koşa koşa. hepsi 5 tabiki. heyecanlıyım, fakir ailenin okumaya yüz tutmuş evladıyım, "geleceğim" yani ben.
neyse.. babam baktı karneye, afferim lan kerata dedi, gel senle şöyle çarşıya çıkalım bi.

içim içimi gibiyor, hep aklımda bana bigiblet alacağı hayali var yolda giderken. bi adım arkasındayım fakir babamın, çarşıya kadar acaba hangi renk bigiblet aldırsam diye düşünüyorum..bmx mi aldırsam yoksa dağbigibleti mi...

çarşıya geliyoruz. benim gözler bigiblet satan dükkanlarda ama işçi emeklisi fakir babamın umrunda değil sanki pek..

elimden tutuyor kalabalıkta kaybolmayayım diye.. sürüklüyor beni. baba diyorum bigiblet, babam duymuyor.

taktan bi kebapçının önünde duruyoruz. baba diyorum boşver dürüm falan istemiyor canım, bigiblet baba diyorum..

babam duymuyor.

dürümcüye giriyoruz. gözüm kapıda ama hep, çıkalım gidelim istiyorum.

babam yarım ekmek tavuk, bide ayran söylüyor... hadi diyor, afiyet olsun, karne hediyesi bu sana.

yiyorum boğazımda büyüyor lokmalar, yumruk yumruk yutuyorum.

aklımda hep bigiblet.."baba" diyorum, ışıldayan gözlerle bakıyor..

baba diyorum, "bi ayran daha içebilirmiyim?"

tabi oğlum diyor.

bir ayran daha içip kalkıyorum. o gece uyuyamıyorum ağlamaktan. ama ne kimse biliyor ağladığımı nede kimse duyuyor.


edit:çalıntı faln diyenler okumasın ozamn ben diyorum size başlığı bulun