teksas dallasa dönen hayatımı anlatıyorum

ne dediğini çözemedim beyler. hala da çözemedim. sordum söylemedi. imalarından anladığım kadarıyla ona yakın olamadığımdı. yani tamam mesajlarda herşey okey ama yüzyüze gelince ne elini tutabiliyorum ne sarılabiliyorum ne de öpebiliyorum. bunları yapamıyordum. yapmaya kıyamıyordum lan ben. bu konu yüzünden çok laf yedim panpalar. en sonunda kararımı verdim. her ne olursa olsun cesaretimi toplayıp tutacaktım elini doya doya sarılıp öpecektim. de iş pratiğe gelince öyle olmuyordu anasını gibiyim. okuldaki nerdeyse herkes geziye gitti. ben gitmedim nursel de gitmedi. okuldan bir kaç kiş daha gitmemişti ama onlar da ya inek tiplerdi kütüphane de santranç oynayıp bi hafta sonrakiş yazılıya çalıştılar yada dışarda futbol falan oynadılar. koridorlar bomboştu. hemen gittim sevdiceğimin yanına vardım. klagib cam kenarının önündeki yerimiz olan kalorifere kurulduk ellerimizi kalorifere dayayıp destek alıyoruz. hafif paralel duruyoruz. bu pozisyonu herkes bilir işte beyler. pozisyon deyince abazan düşüncelerinizi araya katmayın harbi zikerun. neyse panpalar o şekilde duruyoruz konuşuyoruz. ben içimden ya allah deyip ufaktan elimi eline yaklaştırıyorum. geri çekiyorum. tekrar tekrar deniyorum. sanırım anladı falan önce ters ters baktı sonra gülümsedi. o anda bir cesaret geldi yardırdım tuttum elini ufacık yumuşacık sıcacıktı lan. oda benim elimi tuttu gözlerimin içine baktı iyice yaklaştı yanağımdan öptü ve seni seviyorum dedi. hayatımın en mutlu saniyeleriydi o anlar