nasıl piç oldum anlatıyorum

hoca gelince bizim küçük münakaşamız da son buldu..bu, yazarak konuşma şeysine geçmek istedi ama reddettim.. ders dinleyeyim biraz müsaade ette..

blok arasında yine konuşmaya niyetlendi, ben kalkıp geçmek isteyince,

"nereye?" diye sordu..

"işim var.. çekil bakiym (:"

"iyi öğlen beraber yeriz o zaman" dedi bozuk bozuk..

"öğlen de işim var nilay.." dedim gergin bir gülümsemeyle, "bundan sonra bütün öğle aralarında, blok aralarında, ders aralarında işim var" dedim..

aniden sesim yüksek çıkmıştı..bir anda parlama özelliği vardır biz karadenizlilerin.. tiner gibi harlar, tutuşuruz, ne olduğunu bile anlamadan karşıdaki, yanı verir alimallah..

nilay afallamış bir şekilde yüzüme baktı boş gözlerle..

sonra da bir şey demeden, sonnn derece tripkar bir hareketle sırasına çöktü tekrar..

..gidip buselerin sınıfa baktım ara vermişler mi diye..yok..hay anasını satayım ya..tam biz gireriz onlar çıkar..zil, teneffüs denen bir olgu yok ki amk..her hocanın keyfi başka..

boş boş bir kaç tur attım koridorda..o ara, acaba nilaya fazla mı yüklenme hazırlığındayım diye düşündüm.. yani, daha bir şey demedim henüz, ama diyeceklerim... ağır yani..ama bunları söylemeyi hak ediyor muyum ben bir kere onu da düşünmek lazım... bana mı düşer? benim mi görevim? bana mı kaldı?

sonuçta ben, hele şu son olaylardan sonra, artık her alanda, her anlamda mutlu, doymuş, isteğini almış, tuzu kuru züt verenin tekiyim..

ama nilay öyle mi?

o kızın mutlu olmaya hakkı yok mu aq?

elbette var..

ve, zaten en çok da ben isterim mutlu olmasını..

ama bu..

bu..gittiği yol..pek hayırlı değil... değil gibi... yani... ne olacak atıyorum, necoyla çıkmaya başladıkları zaman?..illa ki bir soğuk savaş olacak yani..

e yazık değil mi aq bizim grubumuza, arkadaşlığımıza.. onca şans ve çabayla, tesadüflerle birbirini bulmuş olan bu güzel insanların arasına başka duygular girerse, yazık değil mi?

bana yazık değil mi?

çökmek üzere olan bir binanın içinde oturur gibiyim sanki aylardır... enkazın altında, kimse değil, en çok ben kalacağım... yaşadığım stres, sıkıntı... bunu mu hak ediyorum?..

duygusal düşünceler, beni biraz yumuşattı.. buseler çıkmayınca, ben de bizim aranın bitimine bir kaç dakika kala sınıfıma girdim..

hadi bakalım..