90 lı yıllarda yaşamak

90′lı yıllarda çocuk olmak. O yıllarda çocuk olmak vardı. Şimdi ki gibi o yıllara özlem duymak. Aklımıza kazınan TRT programları, susam sokağı, mekanı cennet olsun, Barış Manço’nun sunuculuğunu yaptığı 7′den 77′ye gibi birbirinden güzel programlar izlerdik. Tabi o zamanlar, şimdiki gibi bu kadar çok televizyon kanalı yoktu. Hatta ses sanatçıları bile azınlıktaydı. Ve birbirinden güzel parçalar yaparlardı. Şimdiki müzikler yanında sıfır kalır diyebilirim.
Misket oynardık hep. Üttüğümüzde onları eve getirir kimsenin bulamıyacağı bir yere saklardık. Ama annemiz, biz uyurken bulurdu onları ve direk çöpe atardı. Bizde ağlardık.. Eğer ağladıysan sen 90′lı yılların çocuğusun. Sonra, kibrit kağıdı, gazoz kapağı (Unutmuyorum da sokak sokak gezer gazoz kapağı arardık ezilmemişinden. Ezikler değersizdi.) v.s..
Bu gün eski günlere gittim. Eski parçalar buldum. Mesela, o yıllarda TRT’de çıkan ve genelde mehmetçiklerimizi konu alan, tarafsız, doğru haber yapan bir program vardı, Perde Arkası. Onun jenerik müziğini buldum ve dinledim. Halen aklımdaydı müzik. Beynime kazınmış resmen. O kadar mutlu oldum ki anlatamam. Bir de, Star televizyonunun ilk çıktığı yıllarda bir sinema başlarken “Parlament Sinema Klübü’nün sunduğu bilmem ne filmi başlıyor” denilirdi. Arka fonda çalan müziği hoşumuza giderdi. Karla Bonoff’un seslendirdiği, All My Life adlı parçaymış. Dinlerken inanın zevk alıyorum.
Evet, 90′lı yıllarda çocuk olsaydınız sizde bu zevkin, bu güzel hayatın tadını çıkartırdınız. Ama hepsi bitti. Geri gelmez ne yapsakta. O günleri yitirdik. Hepimize büyük geçmiş olsun…