zamanı geldiğinden yazıyorum

Sabah uyandığımda ahmet yanımda değildi. Zaten önceden biliyordum, işe gitmişti. Bir süre yatakta oturup gece olanları düşündüm; ama yine o an sanki bütün hislerim alınmıştı. Tepkisizdim. Ne korkuyordum, ne üzülüyordum. Odadaki eşyalara bakıyordum, kitaplarda dolu kaplı raflara, Pencere önündeki çalışma masasındaki maketlere... Kapının arkasında kalan boşlukta duvardaki birkaç fotoğraf çerçevesi dikkatimi çekti. Ayağa kalktım ve fotoğraflara bakmak için biraz yaklaştım. Bir tanesi diğerlerinden daha büyük bir çerçeveydi. Ahmet sandığım bebek genç bir kadının kucağında oturuyordu. Alttaki bir fotoğrafta bir kız çocuğu vardı, Ahmet'in anlattığı kardeşi diye düşündüm. Ve sağındaki fotoğraf... Kalabalık bir aile fotoğrafı. Bir elma ağacının önünde...