galatasaray varoluştur

takımım.

küçüklüğüme dair bir kaç anı var..

bitanesi, akşamüstü saatlerinde bakıcım uyurken, bakıcı dediğime bakmayın, evde kalmış, para ihtiyacı olan kızlardı, akşamüstü saatlerinde güneşlikten giren, tozların arasından süzülen sarı ışık..

ikincisi, köyde babannemin önüme koyduğu, asla bitiremediğim kırmızı elmalar..

son olarak da, öğretmenevinde daha hiçbir şeyin farkında değilken, galatasaray - fener maçını öğretmenevinde izlediğim sırada, fener gol attıktan sonra sandalyeye çıkıp kol sokma işareti yapan, orta yaşlı bi adam..

daha çok var verebileceğim örnek, niye galatasarayı sevdiğime dair, babam var en başında, bana tek bir forma almasa da ruhuna hasta olduğum adam..
beni galatasaraylı yapan küçüklüğümdür, yaşamım, hatıralarımdır..
biraz hagidir, biraz hasan şaş, biraz hakan şükür.. o sarı ve kırmızı renkler! o asillik..


bana çocukluğumu, anılarımı anımsatıyorsun..
kaçak cine 5 yayınından leeds i yendiğimiz günleri, mallorca ya 4 attığımız günleri hatırlatıyorsun.. babamın çok içtiği akşamları, konvoyları, babannemin ördüğü sarı kırmızı çetikleri hatırlatıyorsun..

şimdi söyle bana,
senden vazgeçmek mümkün müdür?