korkunç değil gerçek hikaye anlatıyorum

evet beyler quanttum gibi sonunda yannan çıkan bir hikaye anlatmayacağım. bunları yazarken elim titriyor bilin istiyorum. pgiboloğum zor bir dönem demekle geçiniyor. mordern tıp metafizik olayları çarpıtıp bir hastalığa etiket yapıyor. fakat manevi yönden 'onlar' tarafından ya çarpıldım, ya da gerçekten hastayım. yaşadıklarımı ve hala yaşamakta olduklarımı anlatacağım sizlere. şimdi başlıyorum

okulların tatil olmasıyla beraber liselilerin akın ettiği incisözlükte başlık upluyor, evde ferre açıp osbir çekiyor, house m.d. dizisini izliyordum. sıkıcı tatil günlerim böyle boş boş geçerken annemler (atıyorum) trabzona gitme kararı almışlar ramazandan önce aile ziyareti gibi 3 hafta orada kalacaklar. istersen sende gel oğlum dediler bende fırsat bu fırsat reddettim. ertesi gün çıkacaklar yola, bende planlar yaptım ne yapsam, kız mı atsam, arkadaş mı çağırsam derken kendimi annemin yaptığı taze fasulyeyi yerken buldum. bu yediğim yemeğin, rahatça yiyebildiğim son yemek olduğunu nereden bilebilirdim ki (amk amk amk... aklıma geldikçe tırsıyorum bu yazıları da annemler evde olduğu için rahatça yazıyorum)
o gece rüyamda annem ve babam valizleri ellerine almış bana haber vermeden asansöre binmişlerdi. kapıyı kapatmadan, arkasına bakmadan, benle görüşmeden çekip gitmişlerdi. merdivenlerden koşarak inmeye başladım indim indim. en sonunda vardım en aşağıya açtım dış kapıyı kapkaranlık zifiri bir karanlık gördüm. sonra rüya olduğunu anladım uyandım.
sabah olunca kahvaltıdan sonra yavaşça valizleri kapıya çıkardım tam o an elektrik gitti. dıbına koyim 11. katta oturuyoruz apartmanda karanlık, fenerle aşağı indirdim o kadar şeyi... annemleri öptüm babamla helalleştik sonra arabaya binip gittiler. düşüncelere daldım kaza felan yapmasınlar diye dua ettim. sonra arkamı döndüm eve çıkıcam elektrik yok dıbına koyim. apartmanda simsiyah yemin ederim çıkmayı denedim 2. katta aklıma izlediğim dabbe falan geldi beşer beşer indim basamakları korkudan. hay dıbına koyim dedim oturdum merdivene bekledim gelmesini. sigara içiyorum tabi. adamın biri geldi 40 yaşında falan bana baktı elini kaldırdı sonra indirdi içimden ne yapıyor bu dıbına koyim dedim adam apartmana girmesin mi. zifiri karanlıkta nah çıkar az sonra gelir dedim gelmedi amk. yukarı birisi olmadan gibseler çıkmam artık. elektrikler geldi sonra tam o sırada birisini bekliyordum salih amca geldi allahtan elinde poşetlerle. direk aldım poşetleri teşekkür etti girdik apartmana çağırdık asansörü. asansöt 11. kattan geliyordu. amk 11. katta bizden başka kimse yokki
neyse girdik asansöre sohbet ede ede gidiyoruz. salih amca 6. katta oturuyordu durdu asansör poşetleri eve bıraktım asansöre girdim sonra dedim amk şimdi yine kesilse yannanı yerim 5 kat çıksam ne olacak başladım çıkmaya. aklımda hala adam vardı amk paranoyak gibi oldum tek kalınca neyse evin kapısını görünce sevindim attım cebime elimi anahtarı almak için tam o sırada çarpma sesi geldi alt kattan. ödüm takuma girdi dıbına koyim annemlerle gitmediğime bin pişman oldum. o korkuyla anahtarı deliğe zor getirdim girdim eve. kalbim deli gibi atıyordu. ferre izlesem rahatlarım diye düşündüm. açtım pcyi açılmasını beklerken dıııııııtttt diye bir ses verdi kasadan. telefonu alıp anne gel al beni gözünü seveyim korkuyorum demek geldi içimden ama sakince kapadım kasayı. genelde bu ses RAM oynadığı icin gelirdi o yüzden bir kaç kez vurdum kasaya düzeldi. açıldı sonradan girdim cs 1.6 herzaman ki sw ye oynuyorum. oyunun ortalarında bi yerde (K 'ye basıp konuşma özelliği var oynayanlar bilir) birisi çığlık attı konuşmadan. yerimden sıçradım amk korkunçlu karıyı ilk gördüğümdeki gibi oldum. çıktım oyundan amk girdim facebook'a arkadaşı bize çağırdım (murat) 9 kere yok dedi. ne diyon amk gel işte dedim çevrimdışı oldu. iyice tırstım amk açtım ferre osbir çekiyorum. peçete almak için banyoya girdim bütün dolapları açık gördüm. annem aceleyle birşey almış dedim kapattım hepsini. peçeteye bir baktım sadece kartonu kalmış bitmiş amk. gittim mutfaktan buldum peçete.