kitap yazdım fakat buraya yazmaya utanıyorum

O evi akın terk ederken ben de yanında gidecektim ama nereye. Oğuz’un annesi benim onlarla beraber kalmamı teklif etti beni her iki tarafta seviyordu ama ben ne yapıcağımı bilmiyordum. Akın ‘ı tek başına sokakta bırakmak olmazdı. Ben de onunla beraber evden ayrıldım.
Şimdi ne yapacaktık? Bizim fakültenin reisi Adem vardı. Tam bir babacan insandı. Ben üniversite hayatım boyunca onun kadar babayiğit bir adam tanımadım. Onunla konuştuk ve hemen benim eve gelin diyerek bizi evine çağırdı. Olayları en başından sonuna kadar ona anlattık. Daha sonradan bize çok kızdı ona hiçbir şeyi söylemedik diye. Daha sonra arka odayı bize verdi. Adem abi polis bir arkadaşı ile kalıyordu. polis olan Mustafa abi kendi halinde bir insandı. Bize o da kapılarını açmıştı. Sonuçta bir polisin evinde kalıyorduk fakat hiçbir şekilde bizi rahatsız edici sorular sormadı. Hoş geldiniz gençler diyerek odasına geçti ve yarım kalan rakısını içmeye devam etti.
Yaz okulu içerisinde ki 3. Evim burası olmuştu. Bu evde bulaşıkları yıkıyor ve yemek yapıyorduk. Adem abi bizden ne bir kire ne bir fatura parası dahi almıyordu. Akın ile ben mutfağa erzak alır bir de adem abiye istemese de sigarasını alırdık.
‘’insan sevmeye başladı mı, yaşamaya da başlar.’’ Evet böyle bir söz tam bana göreydi. Beni bunca olaydan sonra kimse Sakarya’da tutamazdı. Fakat meryem hayatımda o kadar büyük yer edinmişti ki sadece onu düşünerek ve gelmesini dört gözle bekleyerek bunca zorluğa katlanıyordum. Onu seviyordum ve tüm zorluklara katlanıyordum.