kitap yazdım fakat buraya yazmaya utanıyorum

Meryem en yakın arkadaşı yağmur ile kavga etmişti. ‘’ ismail ile hiç mutlu olmasınız inşallah diye beddua etti. Zaten çok yakında ayrılacak o senden diye söyledi.’’ Bunları söylediğinde ilişkimiz daha ayını bile doldurmamıştı. Artık yavaş yavaş etrafımızdakilerle uzaklaşmaya başlamıştık çıkmaya başladıktan sonra.
Meryem ile çok mutluydum. O kadar mutluydum ki ne dersleri kafaya takıyordum, ne yurttaki yöneticileri kafaya takıyordum. Her gün beraberdik. Benim yurdum saat 10 da girişleri son bulurdu Meryem ‘in ise 12 ye kadar vakti oluyordu. Her zaman onu yurduna bırakır daha sonra ben kendi yurduma giderdim. Fakat sorun benim içeriye girmemdi. Çocuklara çıkacağım camın penceresini açık bırakmalarını isterdim. Camdan parmaklıklara tutunarak içeri girerdim. Bu pencere işini her geç kaldığımda yapmıştım kameralar beni çekiyordu fakat ben kimseye aldırış etmeden her gece oradan çıkardım. Ta ki bir gün o parmaklıklar kopana kadar. Meryem e o kadar bağlı bir sevgi besliyordum ki cam çerçeve benim için sorun değildi. Bütün gün beraber olduğum insanı yurduna bırakır parmaklıkları aşar içeri girer ve üstümü değiştirmeden telefona sarılır aşkım ben geldim haberin olsun diye haber vermek için onu arardım. Sadece haber vermek için arardım lakin o telefon sabah ezanında kulağımdan ayrılırdı… işte böle güzel tutkulu bir sevgi başlıyordu aramızda. Beni görenler manyak mısın olum sen hala telefonla mı konuşuyorsun diye dalga geçerlerdi. Evet manyaktım olsun seviyordum. Hiç umursamıyordum ki bu söylenenleri…