kendini dertli zanneden panpalarım aslında

hayatlarının en güzel yıllarını geçiriyor. bu zamanlar 18-25 arası ya da şöyle diyeyim üniversite yılları-mezuniyet sonrası gibi bir dönemi içeriyor. bu dönemler içinde bir çok kişi aşk acısından alkole, sigaraya bağlıyor, geceleri yatağında kafasını yastığa gömüp ağlayanlar, anıra anıra ağlayanlar, uyuyamayanlar, depresyona girenler vs vs vs
evet hepimiz bunları yaşıyoruz, yaşadık...

ama dönüp arkama baktığımda, lan hayatımın en güzel yıllarıymış diyorum. çocukken bir şeyden haberimiz yoktu, salaktım ben biraz, orta okul ve lise yıllarım da aptalca geçti, ne olduğunu anlamadan. ama üniversite yıllarıma bakınca çok yoğun geçirmişim lan, bana çok şey katmış. gibtiğim karılar mı dersin, sevişme anıları mı dersin, yaşadığım onca güzel aşk mı dersin, o güzel anlar mı dersin, içip sapıtmalar mı dersin, esrar döndürmek mi dersin, dostluk mu dersin, yediğin kazık mı dersin, aileyle yaşadığın çatışmalar mı dersin hepsi bu yıllarda olmuş.

ama gel gelelim, olmuş ve bitmiş lan. kendimi hep dertli ve sıkıntılı zannediyordum ama asıl dert ve sıkıntı paraymış la. anan baban para yollayınca, öğrenim kredisini bankadan çekince hayattaki en büyük dert sevdiğin oluyor. sokayım lan karıya kıza, geçim derdim var benim. 300tl verdim bugün bir işe cebimde 4 lira kaldı lan, 4 lira ile 1 hafta geçirecem lan. kafamda 1000 tane iş var, onlarca para getirecek proje var, cebimdeyse sadece ve sadece 4 lira.

hepiniz olmasa da büyük çoğunluğunuz ailenizden aldığınız para kadarsınız. hemen hiçbirinizin işi hazır değil, hemen hiçbirinizin hayatı garanti altında değil. yarın ananız babanız kafası atsa donsuz biçimde sokağa salsa, gidecek hiçbir yeriniz yok la.

asıl dert bu, asıl dert bigibletini arkandan yavaşça tutan el çekilince farkediliyor.

özet: anan.