1. 1.
    +3 -1
    bir kulağım duymadığı için anaokul yıllarında, ilkokul sıralarında fısıldaşarak konuşan konuşarak kaynaşan arkadaşlarımdan hep daha uzaktaydım.

    o günlerde başlayan yalnızlığım bugün de artarak sürüyor. o günlerde öğrendiğim yalnız yaşamak ve özgürlük hisleri bugün hala davranışlarıma yön veriyor.

    bütün bunlar benim diğer insanlarla asla uyum sağlayamamı sağladı.
    ve mutluluğum da işitme duyum gibi kaybolup gitti.
    yalnızlık en büyük yaram en büyük de güç kaynağım oldu.

    lakin şu zamanda çok zor... yalnız olmak çok zor. özellikle duyamadığı için çok konuşan bir insansanız ve konuşabilecek bir tek insan bile yoksa hayatınızda...

    acısı insan çocukluktan çıktığında hissedilen yaralar... çocukken pek anlaşılmıyor.
    ···
   tümünü göster